عصرخودرو: آمریکاییها برخلاف اروپاییها، در دهههای گذشته علاقه چندانی به انجینهای توربو نداشتند چون باوجود انجینهای حجیم با تعداد سیلندرهای بالا کمتر کسی به سراغ انجینهای توربوشارژ کمحجمترمیرفت که همان قدرت را به ازای هزینههای نسبتا بیشتری در اختیار مشتریان قرار میداد. به همین دلیل وقتی از انجینهای توربو در دهههای گذشته آمریکا حرف میزنیم کموبیش ذهنمان به سمت انواع و اقسام خودروهای وارداتی به بازار آمریکا معطوف میشود. اما در این میان خودروهای معدودی هم بودند که حتی برای خود آمریکایی هم عملکردشان باورکردنی نبود.
به گزارش پایگاه خبری «عصرخودرو»، پرونده این مطلب مربوط به این خودروهاست ...
Ford Mustang SVO
هرچند نسل ششم ماستنگ که هماکنون به عنوان مدل 2015 راهی بازار شده، از انجین 4سیلندر توربوشارژ نیز بهره میبرد اما تا قبل از این هم فورد و ماستنگ یکبار دیگر چنین انجینی را تجربه کرده بودند. زیرمجموعه سفارشیساز و تاحدودی هم تیونینگکار فورد که با نام Special Vehicle Operation یا اختصارا SVO میشناسیم، در آخرین سال دهه 70میلادی، سومین نسل ماستنگ را به انجین 4سیلندر توربوی 132 اسبی مجهز کرد که نسبت به انجین حجیمتر V8 ماستنگ تنها 8 اسب کمتر داشت. کمتر کسی باورش میشد یک انجین 2.3 لیتری توربو تنها 8 اسب کمتر از یک انجین 4.2 لیتری تنفس طبیعی دارد.
Chevrolet Corvair Corsa
شورولت هرگز برای کروایر که در دهه 60 میلادی تولید میشد، از انجینهای توربوشارژ استفاده نکرد اما درعوض مشتریان میتوانستند از انجینهای 150 اسبی سفارشی کورسا استفاده کنند که تقریبا 100 اسب قویتر از انجین 6 سیلندر استاندارد کروایر بود.
Oldsmobile F85 Jetfire
کاتلاس یا همان F85 ، در سالهای ابتدایی دهه 60 میلادی خیلی خوششانس بود چون اولین انجین توربوی اولدز با نام Turbo Jetfire را به او دادند، ولی واقعیت این است که انجین 3.5 لیتری جتفایر، برپایه انجین 215 بیوک ساخته شده بود با این تفاوت که اولدز هم توربو به آن افزود و هم برای جلوگیری از ناکزدن، از سیستم انژکتوری آب و الکل برای خنکسازی هوای ورودی استفاده کرد.
Buick Regal GNX
هواداران نسکار خوب میدانند که از دهه 50 تا اواخر دهه 80 میلادی، مسابقات نسکار با نام کامل نسکار گرند نشنال شناخته میشد اما بعدها و به دلایلی عبارت گرند نشنال از نام این مسابقات خط خورد. با این مقدمه حالا به سراغ اصل مطلب برویم؛ بیوک بعد از قهرمانیاش در سالهای 1981 و 1982 در نسکار، چون میخواست مشتریانش هم از این شادی بینصیب نباشند، پکیجی به نام GN (که از ابتدای عبارت Grand National آمده) معرفی کرد که بیشتر از هرچیز در ظاهر شباهت زیادی به مدل مسابقهای بیوک داشت. اما خاصترین مدل GN نسخه پایانی آن بود که اواخر دهه 80 و اینبار با نام جدید GNX وارد بازار شد. هرچند بیوک 10سال قبل از آمدن GNX برای اولینبار از انجینهای توربوشارژ استفاده کرده بود اما استفاده از تجربیات مهندسین مکلارن و همچنین همکاری با کمپانی آمریکایی ASC باعث شده تا GNX را بهترین توربوی خیابانی بیوک بدانیم. از GNX تنها 547 دستگاه که همگی به رنگ مشکی بودند، تحویل مشتریان شد.
Pontiac Turbo Trans Am
توربو ترنسآم یا اختصارا TTA، هدیه پونتیاک برای جشن 20سالگی ترنسآم بود که بیشتر از 1555 دستگاه از آن ساخته نشد. تمامی TTAها سفید رنگ بوده و تنها در مدل کانورتیبل عرضه شدند. شاید جالبترین خاطره آمریکایی از این خودرو، حضور آن به عنوان خودروی مارشال در هفتادوسومین مسابقه Indy 500 در سال 1989 باشد؛ درحالیکه الزامات سختگیرانهای برای خودروهای ایمنی وجود داشت اما TTA چنان حرفهای تیون شده بود که بدون هیچ تغییری به عنوان خودروی مارشال پذیرفته شد؛ بدون هیچ تغییری!
Ford Thunderbird Turbo Coupe
شروع مدرنیزه شدن تاندربرد از نسل نهم آن آغاز شد؛ یعنی از سالهای آغازین دهه 80 میلادی. در این نسل و با آمدن نسخههای توربو کوپه، تاندربرد خیلی از چیزها را برای اولینبار تجربه میکرد مانند ترمزهای ABS، گیربکس 5 سرعته دستی استاندارد و مهمتر از همه استفاده از انجین 4 سیلندر که استفاده از آن برای تاندربرد سابقه نداشت.
Shelby GLHS
در آخرین سالهای تولید داج Omni، کارول شلبی نسخه ارتقایافتهای از این هاچبک آمریکایی را با نام GLH تولید کرد. اندکی بعد، هم انجین GLH تقویت شد و هم تعلیق آن بهتر و هم اینکه آپشنهای جدیدتری مانند رولکیج یا سیستم خنککاری روغن به آن افزوده شد. شلبی مدل جدید را با نام جدید GLHS و به تعداد محدود 500 دستگاه که همگی مشکی رنگ بودند، به بازار فرستاد. نکته جالب GLHS حداکثر سرعت 220 کیلومتربرساعتیاش بود درحالیکه سرعتسنج Omni بیشتر از 135کیلومتربرساعت را نشان نمیداد.
Shelby CSX-VNT
یکی دیگر از تیونهای ماندگار شلبی، ارتقای هاچبکهای 3در و 5در داج شادو (Shadow) بود. شلبی این خودروها را CSX مینامید که CS از حروف ابتدایی Carroll Shelby و حرف X نیز از کلمه experimental گرفته میشد. اما در آخرین سال تولید CSX یعنی در 1989 شلبی دست به عرضه محدود 500 دستگاهی VNT زد که به لطف داشتن انجین توربوی هندسه متغیر (VNT/VGT)، مدرنترین انجین توربوشارژ آمریکا و همچنین نخستین انجین توربوی هندسه متغیر برای یک خودروی خیابانی بود که آمریکاییها موفق به ساخت آن شدند. میدانید VNT چندسال از رقیبانش جلوتر بود؟ برای جواب دادن به این سوال کافی است بگوییم دومین خودرویی که با چنین انجینی در بازار آمریکا عرضه شد، سال 2007 بود که پورشه 911 توربو (اتاق 997) به میدان آمد؛ یعنی دقیقا 18 سال بعد!
GMC Syclone
جمس با همکاری Banks Engineering در اوایل دهه90 میلادی کمتر از 3000 دستگاه سایکون را به بازار فرستاد؛ سایکون نهتنها سریعترین پیکاپ خیابانی جهان بود بلکه به لطف ویژگیهای خاصی مانند انجین توربوشارژ 6 سیلندر، شتاب کمتر از 4.5 ثانیهای، سیستم چهارچرخ محرکی که 35درصد گشتاور تولیدی را به محور جلو منتقل میکرد و نهایتا ترمزهای ABS مدرنترین پیکاپ جهان در دهه 90 میلادی لقب گرفت.
Dodge Neon SRT-4
تنها خودروی موجود در لیست ما که بعد از سال 2000 تولید شده همین سدان 4دری است که چشمهای قورباغهایاش را نمیتوان از یاد برد! SRT با تحویل این خودروی 4سیلندر 230 اسبی به داج، نفس همه رقیبانش را گرفت؛ از نیسان 350Z آسیایی گرفته تا پورشه باکستر اروپایی. هیجانانگیزترین ویژگی این خودرو عدم وجود مافلر برای اگزوزهای آن بود، به همین دلیل هم صدای جذابی داشت.