به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو»، در این متن که به مناسبت فرا رسیدن نخستین سالگرد درگذشت این مرد بزرگ صنعت خودرو در اختیار رسانه ها قرار گرفته آمده است :

  سلام. چون ما سلام را تسلای خاطر بازماندگان می‌دانیم و سوگ را شایسته مردان بزرگ نمی‌دانیم. چراکه تقی تقی‌زاده اصل، ریشه در این آب و خاک داشت و بذری که کاشت سایه‌ساری گسترده بر این مرز و بوم انداخت. مردی که سال 1331 در روستای شجاع آذربایجان شرقی به دنیا آمد و با تلاش و کوششی خستگی‌ناپذیر خود را به قله‌های رفیع خودسازی و خودباوری رساند. او با بورسیه شرکت فورد به دانشگاه میشیگان آمریکا رفت اما وطن‌دوستی و عرق ملی، به سرزمین آبا و اجدادی‌اش کشاند. زنده‌یاد تقی‌زاده چشم‌اندازی روشن داشت و در راه رسیدن به آن، مقطع دکترا را رها کرد و هم‌زمان با انقلاب برای کمک به تولید و خودکفایی به ایران شتافت. او خود را فرزند وطن می‌دانست و برای همین آستین همت بالا زد و قدم در راهی صعب و دشوار و سخت برداشت. او سال 1368، گروه صنعتی «آمیکو» را به ثبت رساند و در ادامه نخستین خودروسازی خصوصی را در ایران به راه انداخت. به همین جهت تقی تقی‌زاده اصل را به عنوان بنیان‌گذار صنعت خودرو در غرب کشور نیز می‌شناسند و توأمان چهره‌ای تأثیرگذار و کارآفرین و امیدبخش و ماندگار. چندین دهه تلاش بی‌وقفه از این چهره، شمایلی ساخته که حالا می‌توان آن را پیش روی نسل نو نهاد؛ آینه‌ای تابنده تا جوان امروز خود را در او بنگرد و ببیند که می‌توان به خویشتن خویش تکیه کرد و خداوند که از هر تکیه‌گاهی محکم‌تر است.
زنده‌یاد تقی تقی‌زاده اصل در کنار احیای صنعت خودرو، در واقع به تجدید فرهنگ خودباوری نیز می‌اندیشید. برای همین چشم از زادگاه خود برنداشت و سنگ بنای تولید را در آن دیار نهاد. او باور به سخت‌کوشی، باور به تلاش، باور به موفقیت و از همه مهم‌تر باور به زندگی را به ما یاد داد. برای همین حالا بعد از یک سال از رفتنش، بازگشتی نو را می‌توان در یاد و خاطره‌اش رصد کرد و در افقی تازه در مسیر تفکراتش گام برداشت. زنده‌یاد تقی‌زاده در واقع کاری کرد تا نام و چهر‌ه‌اش برای صنعت خودروسازی کشورهای غرب و شرق آشنا باشد و در تخصص و فن‌آوری به جایگاهی رسید که همه با رفتنش به دنبال چهره انسانی خودساخته باشند. او نه در حرف بلکه در عمل ثابت کرد تخصص در کنار تعهد می‌تواند نجات‌بخش ما در گردنه‌های سخت تولید باشد.
از وجوه دیگر رفتار و کردار زنده‌یاد تقی‌زاده، کمک به قشر آسیب‌پذیر و محروم و در‌مانده بود؛ رفتاری خیرخواهانه، انسان‌دوستان و خداپسندانه که هرگز در انجام‌شان هیچ چشم‌داشتی نداشت. ساخت خانه‌های مسکونی برای کارمندان، چه در جلفا، چه در تهران، نمونه‌ای از این اقدامات صالحانه بود؛ مصلحی که دل در گرو مسئولیت اجتماعی خطیری داشت. او بذل بخشی عظیمی از محسناتش را دور از هیاهو و غوغا پیش می‌گرفت و خیراتش را در این عرصه، پنهان می‌پسندید و کمک به مستمندان را در خفا دوست داشت. دغدغه‌های انسانی زنده‌یاد تقی‌زاده دوشادوش اقدامات بنیادین او در کار خود نیز پیش می‌رفت. امروز که یک سال از رفتنش می‌گذرد، خودروهای سنگین «آمیکو» که او تولیدشان را بنیان گذاشت در راه‌های این کشور در حرکت‌اند و در معادن ایران‌زمین همچنان مشغول به کار.
اکنون ما بازماندگان نهالی هستیم که او کاشت و ثمره‌ای را می‌بینیم که او بعد از سال‌ها مشقت و صبر و زحمت برای این کشور برداشت. برای همین در مسیر توسعه «آمیکو»، همچنان با او هستیم. پس سالگرد او را سوگ نمی‌دانیم بلکه تسلایی می‌دانیم برای تمام کسانی که به تجدید و نوزایی و شروعی دوباره باور دارند. آغاز چنین مسیری همراه با وداع نخواهد بود. بلکه سلامی خواهد بود دوباره به بازماندگان، خویشاوندان، دوست‌داران، همکاران و تمام شیفتگان این راه. سلامی دوباره به مرد صنعت خودرو؛ تقی تقی‌زاده اصل.