عصر خودرو-زمانی را فرض کنید که تمامی خیابان‌های آمریکا مملو از خودروهای عضلانی پرقدرتی است که همگی زیر دماغه‌های کشیده خود پیشرانه‌های حجیم ۸ سیلندری دارند که حداقل ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کنند.
به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، به نظر شما شاید در این زمان دیگر تماشای مسابقات نسکاری شاید برای بسیاری تفاوت چندانی با مسابقات خیابانی نداشت. با این حال در پایان دهه شصت میلادی خودروهایی در پیست بیضوی نسکار ظهور کردند که یک سر و گردن از هر ماسل کاری قلدرتر بودند. خودروهایی که هر یک به اسطوره‌هایی بدل شدند و امروزه نمونه‌های خیابانی آن‌ها در زمره ارزشمندترین خودروهای آمریکایی دهه شصت میلادی هستند. در این مطلب به دستاوردهای یکی از خاص‌‌ترین و جنجالی‌ترین نمونه‌ها می‌پردازیم.
جنگ در نسکار
برای تمام خودروسازان آمریکایی مسجل شد که دیگر افزایش حجم و بالا بردن اعداد گشتاور و اسب بخار برای پیروزی در نسکار کافی نیست و برای رسیدن به موفقیت چیزی بیش از قدرت و زور بازو لازم است و اندکی چاشنی علم و تکنولوژی می‌تواند عرصه را بر رقبا تنگ کند. بنابراین فورد با الهام از موفقیت‌های نمونه کشیده فورد GT40 به سراغ تورینو رفت و با افزودن دماغه‌ای آیرودینامیک به آن و ایجاد تغییراتی در فرم سقف، سعی کرد تا فرم جعبه‌ای این خودرو را بهینه کند. این خودرو نتوانست به موقع حاضر شود و تغییرات قوانین و مشکلات مدیریتی فورد سبب شد تا این نمونه از تورینو هرگز به پیست نرسد و نمونه مشهور به تالادگا نهایتا نماینده نیمه آیرودینامیک فورد در پیست باشد. با این حال کرایسلر برای برتری بر فورد یک قدم جلوتر نهاد و با افزودن یک دماغه انقلابی، تغییر فرم شیشه عقب و افزودن باله‌ها دو نماینده اصلی خود در نسکار یعنی داج چارجر و پلیموث رودرانر را به دو اسلحه مخوف بدل کرد. این دو که به سربازان بالدار معروف شدند توانستند در دو فصل 1969 و 1970 به راحتی پیروز میدان شوند و رانندگانی همچون ریچارد پتی را به شهرتی اسطوره‌ای برسانند. چارجر دیتونا اما به دلایلی از برادر خود مشهورتر شد. اول از همه این که این خودرو اولین خودرویی بود که در مسابقات نسکار توانست به سرعتی بیش از 200 مایل یا همان 320 کیلومتر در ساعت برسد. دوم این که تنها 503 دستگاه از آن برای عرضه به خیابان تولید شد، این در حالیست که در حدود 4 برابر این تعداد از پلیموث سوپربرد تا سال 1970 وارد خیابان شد. در نمونه‌های خیابانی اما دو پیشرانه 440 اینچ مکعبی مگنوم و 426 اینچ مکعبی HEMI قابل سفارش بودند که دومی با توجه به عرضه محدود بسیار خاص و ارزشمند است.
آغازی برای پایان اسطوره
در پایان فصل 1970، پس از کش و قوس‌های فراوان تصمیم گرفته شد تا از شرکت دادن دیتونا و سوپربرد در مسابقات جلوگیری شد تا عرصه کمتر بر رقبای دیگر تنگ شود. لابی‌گری‌های سایر خودروسازان خصوصا فورد را نباید در این تصمیم نادیده گرفت. بنابراین جذابیت در مسابقات نسکار نیز همانند سایر عرصه‌ها قربانی درخشش اسطوره‌هایی شد که توانستند سکوها را یکی پس از دیگری بربایند. حال دیتونا بعدها در سال 2013 میلادی با حضور در فیلم ششم مجموعه سریع و آتشین دوباره به شهرتی مضاعف رسید. در این فیلم یک داج چارجر با تغییراتی شبیه به یک دیتونای اصطلاحاً Restomod شده نقشی اساسی داشت. علاوه بر این پس از عرضه نسل جدید داج چارجر در میانه دهه قبل، پکیج دیتونا با خط کشی مشابه با نمونه افسانه‌ای و قدرت و عملکردی بالاتر، قابل سفارش بود. این پکیج دیگر برای چارجر قابل سفارش نیست.
چارجر دیتونای فیلم‌های سریع و آتشین با وجود تقلبی بودن، از اعتبار دیتونا اصلی سود می‌برد
چارجر دیتونا در ایران
یک دستگاه چارجر دیتونا در دهه پنجاه خورشیدی به ایران آمد که تصاویر محدودی از آن در دهه‌های پنجاه و شصت شمسی به جا مانده است. این خودرو در اواخر ده هفتاد از اوراق شدن نجات داده شد و این روزها در گوشه پارکینگی به خواب رفته تا نهایتا بازسازی آن تکمیل شده، یگانه چارجر دیتونا ایران به خیابان‌های پایتخت بازگردد.
چارجر دیتونا تهرانی در خیابان‌های پایتخت کمی پس از پیروزی انقلاب در دهه شصت
