به گزارش پایگاه خبری «عصرخودرو»، امثال داج چارجِر (Charger)، فورد ماستنگ (Mustang) و شورولت کامارو ‌(Camaro) هرکدام به‌ عنوان نمادی از صنعت خودروی وقت آمریکا شناخته می‌شوند و سبکی را بنیان نهاده‌اند که در باور خیلی‌ها، تنها اسلوب مناسب برای خودروهای آمریکایی است. طی سال‌های پیش از انقلاب اسلامی، تعداد قابل‌توجهی از این آثار هنری نیز وارد خاک کشورمان شد که خوشبختانه بخش اعظمشان هنوز همین‌جا به سر می‌برند و بینشان نمونه‌های بعضا‌ منحصربه‌فردی هم به چشم می‌خورد. در این نوشتار به مرور سرگذشت یکی از همین نمونه‌های خاص می‌پردازیم.

ورود این هیولا به خاک ایران
خودرویی که در تصاویر می‌بینید، داج چارجر R/T مدل 1968 میلادی است. هیولای 5.3 متری آمریکایی که تنها یک دستگاه از آن در کشور وجود دارد و دیدنش از نزدیک نفس را در سینه‌تان خفه می‌کند. این نمونه همان سال (1347 خورشیدی) به‌صورت صفر کیلومتر توسط تیمسار پرویز خسروانی، بنیانگذار و رئیس وقت هیات‌مدیره باشگاه ورزشی تاج (استقلال کنونی)، مستقیما‌ از ایالات‌متحده وارد کشور شده و در آن زمان ارزشی برابر با 80 هزار تومان داشته که به حساب امروز می‌شود حدود 150 میلیون تومان! در حال حاضر نمونه دیگری از مدل 1968 در کشور وجود ندارد و این‌یکی به معنی واقعی کلمه یکه و تنهاست.

فصل دوم زندگی، بعد از بازسازی
چارجر خوشبخت به فاصله کمی از فرود بر خاک ایران، تحت تملک مدیر وقت هتل جهان (واقع در تقاطع خیابان ولیعصر و طالقانی کنونی) درآمده و طبق منابع موثق، روایات متعددی از مشاهده آن توسط میهمانان و کارکنان در پارکینگ همین هتل شنیده شده است. اما خودنمایی زیرزمینی آمریکایی قلدر سال 1385 به پایان رسیده و با بهای 6 میلیون و 200 هزار تومان توسط آقای احمدی (مالک کنونی) خریداری می‌شود. وی در فاصله کوتاهی فرآیند بازسازی را با همراهی یک گروه متخصص در خاک کشورمان آغاز کرده و به تعمیر بدنه، رنگ، مجموعه فنی و کابین می‌پردازد. طی این مراحل رنگ بدنه از طلایی به مشکی براق تغییر کرده و پیشرانه 383 اینچ مکعبی (6277 سی‌سی) استاندارد جای خود را به نمونه غول‌پیکر 440 مَگنوم (Magnum) می‌دهد. رنگ بدنه و تقریبا‌ تمامی قطعات و لوازم مورداستفاده در بخش‌های مختلف، اصالتا‌ متعلق به خودِ چارجر بوده و مستقیما‌ از آمریکا وارد شده‌اند. درواقع یکی از نکاتی که موجب خاص‌تر‌شدن آن شده، همین اصالت قطعات و منبع تأمین است که نقشی حیاتی در بازسازی صحیح و اصولی خودرو ایفا می‌کنند. البته حرکت ناخوشایند تغییر رنگ بدنه و پیشرانه اولیه را نیز نمی‌توان نادیده گرفت.
یک نکته کوتاه
بد نیست به این موضوع اشاره کنیم که نسل اول داج چارجر با مدل‌های 1966 و 1967 به تولید رسید و در مدل 1968 جای خود را به نسل دوم داد تا با بهره‌گیری از تغییرات ظاهری و داخلی گسترده و فهرست کاملی از پیشرانه‌های 225 تا 440، سرحال‌تر از قبل به مصاف رقبا برود. تریم R/T (کوتاه شده عبارت Road/Track) نیز نخستین بار در همین نسل معرفی شد و به‌عنوان نسخه‌ای قدرتمندتر در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت.

در مورد قلب تپنده
اما کمی بیشتر درباره پیشرانه 440 مَگنوم صحبت کنیم. این قلب نهنگ از نوع 8 سیلندر V شکل تنفس طبیعی کاربراتوری 16 سوپاپه بنزینی با حجم دقیق 439.7 اینچ مکعب یا 7206 سی‌سی (از مجموعه پیشرانه‌های RB کرایسلر) است که به‌صورت استاندارد 375 اسب بخار قدرت در 4600 دور بر دقیقه و 650 نیوتن‌متر گشتاور در 3200 دور بر دقیقه تولید می‌کند تا هیولای بدخو طی حدود 6.6 ثانیه از حالت ایست کامل به تُندی 100 کیلومتر بر ساعت دست یافته و بی‌امان تا وَرای 200 کیلومتر بر ساعت بتازد. طبق تخمین‌های صورت‌گرفته بر اساس استانداردهای اروپایی، چارجر R/T برای دستیابی به این عملکرد، در سیکل ترکیبی حدود 25 لیتر بنزین می‌سوزاند که البته اگر فقط اهل دوردورهای داخل شهر باشید به 30 الی 40 لیتر افزایش خواهد یافت تا رسما‌ نشان دهد که با اَحدی شوخی ندارد و باک 72 لیتری‌اش را همیشه پُر می‌خواهد!

ختم کلام‌
در پایان باید گفت جای بسی خوشحالی دارد که تنها داج چارجر R/T مدل 1968 ایران از لحاظ فنی و ظاهری در وضعیت فوق‌العاده خوبی به سر می‌برد و تقریبا تفاوتی با نمونه صفر‌‌کیلومتر نمی‌کند. امید است روزی فرا برسد که تمامی مدل‌های کلاسیک موجود در خاک کشور مورد توجه و رسیدگی قرار گرفته و در وضعیتی شایسته و بایسته نگهداری شوند؛ نه اینکه در گوشه‌ای گُم، رها‌شده و گذر زمان چهره‌شان را غبارآلود سازد.

نویسنده: امین قوام