عصر خودرو- ۳D Printing پدیده‌ای است که این روز‌ها زیاد از آن می‌شنویم و شاهد نفوذ کاربری‌های گسترده آن در صنایع مختلف، از جمله صنعت خودروسازی و قطعات وابسته بوده‌ایم. به همین نسبت، تاثیر این فناوری پیشرو در طراحی خودرو نیز نمود می‌یابد.
به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، تصور کنید وارد نمایندگی فروش یک خودروساز می‌شوید، با یک طراح در مورد آنچه که دوست دارید در خودرو خود داشته باشید، صحبت می‌کنید، خصوصیات مدنظرتان در یک برنامه CAD وارد می‌شود و بعد کمی منتظر می‌مانید تا آنچه که سفارش داده‌اید، از دل یک پرینتر سه‌بعدی عظیم بیرون آید. مراکز چاپ سه‌بعدی و طراحان این حوزه معتقدند این روز، آنقدر هم دور نیست. حتی برعکس، شرکت‌هایی همچون لوکال‌موتورز همین امروز هم مرزهای محدودیت این فناوری در طراحی و ساخت خودرو را درنوردیده‌اند و تا آنجا که جا دارد در ساخت خودرو از چاپ سه‌بعدی بهره می‌برند و این، تلاش کوچکی نیست.
یک خودرو امروزی متشکل از تقریبا 20 هزار قطعه مجزاست که توسط ارکستری از ماشین‌های اتوماتیک، به کاربری متفاوت در خط تولید سر هم می‌شوند. اجزای مختلف خودرو، متریال متفاوت از یکدیگر دارند و جدای از سطح پیچیدگی ساخت، دارای اشکال و ضخامت‌های متغیر هستند. بعد باید سیستم‌های برقی، کامپیوتر، موتور و باتری‌ها را مد نظر قرار داد. پس اینکه صرفا یک دکمه را بزنید و یک خودرو پرینت شده به روش سه‌بعدی تحویل بگیرید، رویاپردازانه است. از طرف دیگر حتی پیشرفته‌ترین پرینتر‌های سه‌بعدی امروز و آینده نزدیک، در آن واحد تنها قابلیت ساخت یک خودرو را خواهند داشت که آن هم چیزی شبیه به رویاست. متخصصان بسیاری هم معتقدند که‌به دلیل فقدان زیرساخت فعلی، نیاز‌های طراحی و قوانین ایمنی کشوری، سفارشی‌سازی عمده خودرو در مقیاس انبوه به این روش، در عمل در 100 سال آینده ناشدنی است اما بسیاری هم نقطه مقابل این نظر را دارند. از نظر دسته دوم، اگر دنبال یک خودرو ابتدایی قابل راندن هستید، امروز همه اجزای آن را می‌شود به‌صورت چاپ سه‌بعدی ساخت اما اگر خواستار امکات رفاهی مثل تهویه، شیشه‌بالابر‌های برقی و سیستم اطلاعات و سرگرمی پیشرفته در یک خودرو ساخته‌شده به روش پرینت سه‌بعدی هستید، باید 10 سالی منتظر بمانید.
هنری فورد در آغازین روزهای صنعت خودرو سهم بازار را از دست داد چون نیاز به سفارشی‌سازی را درک نمی‌کرد مثلا محصولی که ارائه کرد تنها در رنگ سیاه قابل خریداری بود. GM به فورد نشان داد که مردم آپشن می‌خواهند. اما گزینه‌های بسیار زیاد و یا آپشن‌های بی‌حد هم موجب سردرگمی مردم می‌شود. از طرف دیگر، مشکل اصلی، مقیاس است. برای مثال، برای پرینت یک سپر، نیاز به پرینتر سه‌بعدی بسیار بزرگی دارید هرچند با این سرعت پیشرفت تکنولوژی، این امکان دست‌نیافتنی هم نیست و حتی ممکن است خیلی زودتر از آنچه انتظار می‌رود، در دسترس عموم قرار بگیرد. در واقع، سازندگان می‌توانند با درنظر گرفتن یک شاسی و اتاق ابتدایی، سیستم‌های CAD کنترل‌شده‌ای ارائه کنند که خریدار بتواند گزینه‌های مورد نیاز خود را روی آن اضافه کند و حتی برای محصول سفارش شده، تونل بادی مجازی در نظر بگیرد تا از اینکه اجزای سفارش‌شده برای خودرو تا چه حد عملکرد آن را تحت تاثیر قرار می‌دهند، مطلع شود. برخی متخصصان نیز معتقدند که این فرآیند باید در حد و مرزهای مشخص ایمنی انجام شود و دادن امکان تغییر طراحی خودرو به خریدار، یک ریسک است.
مواد مصرفی نیز دیگر جنبه طراحی و ساخت خودرو هستند که با پرینت سه‌بعدی تغییر خواهد کرد. صنعت هوافضا که همچون صنعت خودرو نیازمند اجزایی قابل اطمینان با طول عمر بالاست، پیش‌تر این تغییر را آغاز کرده است. از آنجایی که هوافضا صنعتی با تولید در تیراژی به‌مراتب محدود‌تر است، شرکت‌ها توانسته‌اند با فناوری پرینت سه‌بعدی نوآوری‌هایی برای آن معرفی کنند، مخصوصا در طراحی اجزایی با وزن سبک‌تر. یکی دو سال گذشته تمرکز زیادی روی مواد جدید و پروسه پرینت آنها بوده و کم‌کم همه متوجه می‌شوند که مواد بسیاری را می‌توان برای کاربرد بهینه‌تر، ارتقا داد. از نظر کاربردپذیری، این متریال فعلا محدود به فلز و فیبرکربن هستند اما مطمئنا یک روز می‌توان از گستره‌ای از مواد مختلف در ساخت خودرو به روش پرینت سه‌بعدی بهره برد. OEMهای بزرگ نیز انتظار دارند طی 2 تا 3 سال آینده ساخت قطعات به روش پرینت سه‌بعدی را به‌صورت متداول انجام دهند.
