به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو» به نقل از ایسنا، در آینده‌ای که خودروهای خودران می‌توانند بنا به تقاضا در جابجایی بهینه به افراد کمک کنند به نظر می‌رسد که داشتن خودروی شخصی به ویژه در شهرهای بزرگ و پرترافیک دیگر چندان فایده‌ای نخواهد داشت.

یک خودرو به طور متوسط در ​​حدود 90 درصد از عمر خود را پارک است. دور شدن از وسایل نقلیه خصوصی به سمت استفاده از خدماتی - که توسط شرکت‌های دولتی یا خصوصی اداره می‌شوند - یک راه‌حل هوشمندانه و کارآمد است که می تواند بر ترافیک شهری تاثیر بگذارد اما همچنین می تواند پیامدهای عمیقی برای سیستم های حمل و نقل موجود مانند قطار، مترو و اتوبوس داشته باشد.

کارشناسان در انگلیس می‌گویند شواهد نشان می‌دهد که اکنون مردم، آماده پذیرش از دست دادن مالکیت خودروهای شخصی هستند مشروط بر اینکه خدمات حمل‌ونقلِ جایگزین به اندازه کافی سریع باشد و بتواند مسافت طولانی را طی کند. به طور مثال در شهر لندن، وجود وسایل حمل و نقل عمومی منظم و جامع، داشتن ماشین شخصی را برای بسیاری از افراد غیرضروری می کند. با این حال تعداد خودروهای شخصی در مناطقی که حمل و نقل عمومی کمتر قابل اعتماد است، بیشتر است.

در حقیقت اگر راه‌حل‌های جایگزین در این زمینه قابل رقابت با وسایل حمل و نقل شخصی باشند به نظر می‌رسد که مخالفت کمی با حذف خودروی شخصی و مالکیت فردی اتومبیل وجود داشته باشد.

همچنین این احتمال وجود دارد که خودروهای خودران نیز به عنوان بخشی از یک سیستم حمل و نقل شبکه ای عمل کنند. این تحول در سیستم حمل و نقل مسافر می‌تواند از ازدحام جلوگیری کرده و در نتیجه آلودگی را کاهش داده و زمانی را که افراد در جاده ها سپری می‌کنند را به حداقل برسانند.

ازدحام اغلب به دلیل تعدد خودروها و رانندگانی ایجاد می شود که همگی سعی می کنند مستقیم ترین یا راحت ترین مسیر را به طور همزمان طی کنند که در این میان تنها رانندگانی که زودتر مسیر را طی می کنند، سود خواهند برد در حالی که بقیه آن ها در ترافیک می‌مانند- ریاضیدانان این اتفاق را "بهای هرج و مرج" می نامند.

این در حالی است که خودروهای بدون راننده که به عنوان یک سیستم کار می کنند، می توانند هوشمندانه در طیف وسیعی از مسیرها حرکت کنند تا از ترافیک جلوگیری شود.

با اعمال چنین تغییراتی تنها ترافیک جاده ای تحت تأثیر این سیستم های جدید قرار نمی گیرد و نحوه رفت و آمد افراد در داخل و بین شهرها نیز تغییر خواهد کرد و در عین حال این موضوع، طرح سؤالات عمده و مهمتری را در مورد هزینه های عمومی در زیرساخت ها مانند راه آهن به همراه دارد.

به طور کلی، مناطق باید به سطح معینی از تراکم برسند تا حمل‌ونقل عمومی در آن منطقه از نظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه باشد - تعداد افراد کافی و قابل‌توجهی می بایست از یک وسیله حمل‌ونقل عمومی استفاده کنند تا ارزش اجرای آن سرویس را داشته باشد. تحقق این برنامه در شهرهای بزرگ به راحتی انجام می شود اما در شهرهای کوچک یا متوسط ​​به سختی صورت می گیرد.

همانطور که ظرفیت شبکه‌های خودروهای خودران در آینده گسترش می‌یابد، سؤالات بزرگی در مورد ارزش سرمایه‌گذاری‌های برنامه‌ریزی‌شده در حمل‌ونقلِ ثابت مانند قطار، اتوبوس و مترو ایجاد می‌کند. در نهایت حتی حمل و نقل بین شهرها نیز می تواند با افزایش دامنه این شبکه ها تحت تأثیر قرار گیرد.

احتمالاً 10 تا 20 سال طول خواهد کشید تا وسایل نقلیه خودران و شبکه پرسرعت 5G در جاده‌های انگلیس راه اندازی شوند. خودروهای خودران این پتانسیل را دارند که زمان سفرها را کاهش دهند - و این موضوع فرصتی را برای بازنگری در نحوه برنامه ریزی شهرها ایجاد می کند.

به گزارش نشریه کانورسیشن، خودروهای خودران احساس افراد را نسبت به مالکیت خودروهایشان تغییر خواهند داد اما همانطور که راه اندازی این سرویس‌های مستقلِ شبکه‌ای و جدید در شهرهای سراسر جهان به واقعیت تبدیل می‌شود، سؤالات بزرگی را در مورد ادامه اختصاص بودجه به حمل‌ونقل عمومی ایجاد می‌کند.