به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از صمت، تنها به‌عنوان یک کیت به‌روز شده شده «دارت» به چارجر به فروش می‌رسیدند. دوج همچنین 300 کیت آماده نیز تولید کرد که فروشنده‌ها خود می‌توانستند روی دارت نصب کنند.
اما نکته قابل‌توجه این است که در تمام مدل‌های چارجر طراحی آن مرموز بوده و رعایت شاخص «خشن بودن» و «سریع بودن» در تمامی مدل‌های آن خودنمایی می‌کند. شاخصی که نزدیک به 50 سال است ماشین‌بازان و «ماسل کار» دوستان را گرفتار خود کرده است.

چارجر 1966
در سال 1966م تولید چارجر برای رقابت با مدل‌هایی همچون «باراکودا» و «ماستنگ» و روی پلتفرم اندازه متوسط «کرنت» به‌طور رسمی آغاز شد و قیمت پایه برای دوج چارجر 3122 دلار بود. طراحی داخلی چارجر اوج هنر طراحان در آن زمان بود. طراحان به 2 صندلی در جلو اکتفا نکرده و 2 عدد نیز در عقب قرار دادند. کنسول وسط تنها محدود به قسمت جلو خودرو نمی‌شد بلکه تا انتهای خودرو و صندلی‌های عقب نیز امتداد داشت. موتور استاندارد 318 V8 بود اما بیشتر خریداران موتور 383 V8 را ترجیح می‌دادند. موتورهای دیگر قابل سفارش برای چارجر، 361 V8 و مدل تازه تولید شده 426 HEMI بودند که مدل آخری اضافه پرداختی معادل 1000 دلار را می‌طلبید که موجب شد در آن سال تنها 468 دستگاه چارجر با این موتور تولید شود. این رقم را با کل تولید چارجر در سال 1966م که 37 هزار و 344 دستگاه بود، مقایسه کنید تا متوجه محبوبیت و نیز کمیاب بودن آپشن HEMI شوید. با توجه به موفقیت‌های چارجر از معرفی در اواسط سال 1966م، مدل 1967 به مقدار کمی تغییرات احتیاج داشت. تغییر کوچک در طراحی خارجی، اضافه شدن چراغ‌های راهنما به بالای گلگیرها بود. به علاوه کنسول سرتاسری داخل خودرو با نمونه عادی تعویض شد. 2موتور جدید برای چارجر قابل سفارش بودند که عبارت‌اند از 440 «مگنوم» که در 660 دستگاه از آنها استفاده شد. دومین انجین یک 383 با کاربراتور 2دهانه بود که جایگزین 361 V8 قبلی شد. اگرچه تولید چارجر در سال 1966م یک موفقیت بزرگ برای دوج بود ولی در سال بعد تنها 15 هزار و 788 دستگاه از آن تولید شد. یعنی کمتر از نصف تولید سال قبل. در این بین مدل «فست‌بک دیوانه کننده» به آخر راه خود نزدیک شده و زمان طراحی دوباره چارجر فرا رسیده بود. با توجه به کاهش فروش چارجر در سال قبل، واضح بود که این مدل به یک طراحی دوباره اساسی احتیاج دارد. چارجر جدید از سبک طراحی سود می‌برد که به آن «بطری زغال» می‌گفتند. طراحی گلگیرهای جلو و پنل یک چهارم عقب خودرو دلیلی بود بر استفاده طراحان چارجر جدید از سبک «بطری زغال». چراکه این قسمت‌ها طرحی همانند انحنای بطری زغال را در ذهن تداعی می‌کردند. چراغ‌های عقب سرتاسری خودرو با نمونه مشابه «کوروت» تعویض شدند. دریچه‌های دوبل اضافه شده روی درها و «در» موتور، طراحی جدید چارجر را تکمیل می‌کردند. در این سال همچنین چارجر مدل  (R/T (Road & Track) را عرضه کرد. مدل R/T ورژن با عملکرد بالای چارجر بود که به‌طور استاندارد با انجین 440 «مگنوم» به قدرت 375 اسب بخار تولید می‌شد. در این سال 17هزار و 665 دستگاه چارجر به فروش رسید.

چارجر 1968
مدل 1969 چارجر از نظر ظاهری فرق چندانی با مدل سال قبل نداشت. تغییری در جلوپنجره مدل 1969 ایجاد شد که شامل تقسیم‌کننده در قسمت مرکزی آن بود. چراغ‌های عقب نیز دستخوش تغییراتی شد. به علاوه مدل R/T، تولید مدل ویژه دیگری از چارجر در سال 69 آغاز شد که به نام SE (نسخه ویژه) خوانده می‌شد. پکیج SE مربوط به عملکرد نمی‌شد بلکه بیشتر به‌عنوان آپشن لوکس شناخته می‌شد که می‌توانست روی مدل R/T نیز نصب شود. یک انجین جدید V6 نیز در این سال درنظر گرفته شد که چندان موردتوجه قرار نگرفت. چراکه خریداران خواهان قدرت بیشتر مدل‌های V8 بودند. آپشن ویژه دیگری نیز که وجود داشت، سانروف بود که با توجه به استانداردهای امروزه در زمان خودش انتخابی فوق‌العاده و کمیاب محسوب می‌شد. همچنین 2 ورژن جدید چارجر برای مسابقات «نسکار» آماده شده بودند؛ یکی مدل چارجر 500 که آیرودینامیک آن نسبت به مدل عادی پیشرفت زیادی پیدا کرده بود، دومی دوج چارجر «دیتونا» بود که ویژه مسابقات «نسکار» طراحی شده بود و عملکرد آن به وسیله دماغه 18 اینچی در جلو خودرو و یک اسپویلر بزرگ در انتهای خودرو بهبود پیدا کرده بود. در نهایت 69هزار دستگاه چارجر تا این سال تولید شدند که به طرز آشکاری موفقیت چارجر را نشان می‌داد.

چارجر 1969
در سال 1970م تغییرات ظاهری بیشتری در چارجر انجام شد، سپر جلو پوشش کرومی دریافت کرد. چارجر به همراه «چلنجر» و «باراکودا» در رنگ‌های جدید فوق‌العاده‌ای مثل بنفش آلویی تند، سبز فسفری و چند رنگ دیگر تولید می‌شد. مدل‌های R/T چارجر، دریچه‌های جدیدی که طراحی ظاهری بر عکس مدل‌های قبلی داشتند را روی درهای خود می‌دیدند. چارجرهای 500 نیز همچنان در این سال تولید می‌شدند. ولی فاقد ویژگی‌هایی همچون عملکرد فوق‌العاده مدل‌های 69 بودند. انجین 440 SixPack تنها انجین جدید اضافه شده در این سال بود. اما یک انجین ضعیف نبود؛ چراکه از 3 کاربراتور 2 دهانه استفاده می‌کرد و قدرت آن به 390 اسب بخار می‌رسید. با وجود همه اینها، میزان فروش چارجر به 49هزار و 768 دستگاه کاهش پیدا کرد. مهم‌ترین دلیل این کاهش فروش چیزی نبود جز مدل جدید چلنجر. متاسفانه سال 1971م آغازی بود بر پایان بیشتر «ماسل کار»ها به دلایلی همچون قوانین جدید درباره میزان آلایندگی و افزایش هزینه بیمه و...
با وجود این مسائل چارجر 71 زنده باقی ماند و طراحی آن دستخوش تغییرات کلی شد. از این زمان به بعد چارجرها و «کرنت»ها از طراحی بدنه مشترکی استفاده می‌کردند و البته تفاوت آنها در تولید «کرنت» به شکل 4 در و چارجر به شکل 2 در بود. در سال قبل پکیج Super Bee مختص مدل «کرنت» بود ولی در این سال(1971م) با توجه به اشتراکات چارجر و «کرنت» و 2 در بودن چارجر، این پکیج با نام چارجر تولید می‌شد. این سال آخرین سال تولید چارجر Super Bee بود. همچنین آخرین سال تولید انجین 426 HEMI. دیگر موتورهای تولیدی چارجر همگی دچار کاهش قدرت شدند (به همان دلایلی که گفته شد). به‌عنوان نکته مثبت، یک اسپویلر جدید در عقب و «در» موتور «رام‌شارژر» در فهرست انتخاب‌های چارجر وجود داشتند. یک دریچه هوای جدید در وسط «در» موتور و دقیقا در بالای فیلتر هوا نصب می‌شد و اگر راننده می‌خواست هوای تازه مستقیم به کاربراتور منتقل شود، کافی بود دستگیره‌ای که در زیر داشبورد تعبیه شده بود را بکشد تا این دریچه باز شود. این دریچه تنها برای «کرنت»های R/T و Super Beeها قابل سفارش بود.
از سال 1972 تا 1974م کمپانی دوج، چارجر را از یک مدل با عملکرد بالا به خودرویی لوکس سوق داد. دلیل اصلی نیز همان قوانین آلایندگی و... بود. در نتیجه آنها دیگر نمی‌توانستند خودروهای با عملکرد بالا عرضه کنند. موتورهای «همی» نیز دیگر عرضه نمی‌شدند و سایر موتورها تا سال 1974م بار دیگر دچار افت قدرت شدند.
درحال‌حاضر نیز در سراسر دنیا مدل‌هایی از چارجر وجود دارند که جاده‌ها را به چالش می‌کشند و هرازگاهی سازندگان خود را برای بازتولید برخی مدل‌ها وسوسه می‌کنند.با این حال دوستداران دوج همچنان به همین خودروهای اصیل دل خوش کرده‌اند.