به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از خودرو پلاس ، این خودرو که برای نخستین بار در اوایل دهه 90 به نمایش در‌آمد از آن زمان تاکنون نمادی از لذت رانندگی بوده است، خودرویی که با گیربکس دستی و کمترین سیستم‌های کمکی، توانایی راننده را به چالش می‌کشد. وایپر (که به معنای افعی است) در طی بیش از دو دهه تولید خود موفقیت‌های زیادی را تجربه کرد، اما سرانجام همچون بسیاری دیگر از خودروها به خاطرات پیوست. درباره این خودرو شاید زیاد خوانده باشید، اما نکاتی در مورد آن وجود دارد که شاید کمتر به آن پرداخته شده باشد، نکاتی که اکنون و در روزهای رفتنش جذاب‌تر هم هستند.
  شاسی جلوتر از زمان
استفاده از شاسی آلومینیومی و فیبر کربن به‌ویژه در خودروهای اسپرت پدیده‌ای است که به‌تازگی بین خودروسازان عمومیت پیداکرده است تا بتوانند خودروهای سبک‌تری تولید کنند، اما مهندسان وایپر دو دهه پیش به فکر این موضوع بودند. سرمهندس وایپر در سال 1998 این ایده را مطرح کرد اما شرکت سازنده شاسی که در آن زمان از فولاد تولید می‌شد نتوانست شاسی آلومینیوم را تولید کند و فیبرکربن هم بسیار گران بود و به این ترتیب این دو ایده متوقف شد. جالب آنکه نسل آخر وایپر بعد از حدود 20 سال از ایده اولیه از فیبرکربن در بدنه استفاده کرد.

  10 به‌جای 8
وایپر در تمام نسل‌هایش از موتور 10 سیلندر V شکل استفاده کرده است. موتور 10 سیلندر ساختار چندان رایجی در جهان نیست و آمریکایی‌ها هم تقریباً همگی از موتورهای V8 استفاده می‌کنند. کرایسلر هم موتورهای V8 بسیار خوبی از خانواده Hemi داشت که می‌شد روی وایپر نصب کرد و حتی نمونه‌ای از وایپر با موتور هشت‌سیلندر هم ساخته شد اما در اواخر دهه 80 و زمانی که پروژه در مراحل اولیه بود، باب لوتز، به‌عنوان مدیر پروژه قاطعانه این ایده را رد کرد و گفت برگ برنده و متمایز کننده وایپر، موتور 10 سیلندر خواهد بود.

  ردپای لامبورگینی
موتور 10 سیلندر شاید برای آمریکایی‌ها عجیب باشد اما در اروپا شرکتی بود که تجربه چنین موتوری را داشت؛ به نام لامبورگینی. اینکه لامبورگینی ایتالیا برای یک پروژه ویژه به کرایسلر آمریکا کمک کند شاید در آغاز کمی عجیب باشد، اما بد نیست بدانید در اواخر دهه 90 میلادی کرایسلر مالکیت لامبورگینی را در اختیار داشت و به همین دلیل طراحی موتور را به این شرکت سپرد و از آنها خواست یک موتور 10 سیلندر با بلوک آلومینیوم برای وایپر بسازد. به این ترتیب وایپر از موتوری استفاده می‌کند که نمونه‌های مشابه آن را بعدها به شکل محدود روی برخی از محصولات لامبورگینی هم دیده‌ایم.

  تأیید نهایی در نیم‌ساعت
روند تأیید پروژه‌ها در کرایسلر معمولاً بسیار کند بود. در اواخر دهه 80 میلادی کرایسلر تلاش می‌کرد با خودروهای خانوادگی که سود خوبی داشتند به وضعیت مالی خود سروسامان بدهد و طبیعی بود یک اسپرت گران‌قیمت به‌سختی می‌توانست تأییدیه بگیرد، اما نه وقتی این خودرو وایپر باشد. وقتی پروتوتایپ اولیه آماده شد، لی یاکوکا، مدیرعامل کرایسلر نیم ساعت با آن رانندگی کرد و بلافاصله گفت:«منتظر چه هستید؟» و به این ترتیب دستور ساخت آن فارغ از روال معمول تأیید تولید یک خودرو صادر شد.

  ارتباط مرسدسی
مهندسان کرایسلر وقتی تصمیم گرفتند جانشین نسل دوم این خودرو را تولید کنند، تمرکز زیادی بر روی شاسی آن داشتند تا بتوانند بهترین شاسی ممکن برای این خودروی بزرگ و پرقدرت را تولید کنند. در میانه‌های دهه اول قرن بیستم که کار بر روی نسل بعدی وایپر آغاز شد، هنوز کرایسلر (به‌عنوان مالک دوج) در شراکت با دایملر (مالک برند مرسدس بنز) بود. این شراکت البته هیچ‌گاه به نتیجه مناسبی نرسید اما هم‌زمان با مهندسان دوج، مهندسان مرسدس بنز نیز به دنبال طراحی شاسی مناسب برای خودروی اسپرت خود بودند که بعدها SLS نام گرفت. در آن زمان قرار شد دو طرف بر روی شاسی مشترکی کار کنند و جالب آنکه آلمانی‌ها ایده‌های آمریکایی‌ها را هم در زمینه طراحی شاسی پسندیدند. البته با جدایی دو طرف این پروژه شکست خورد اما بخشی از ایده‌های شاسی دوج را می‌توان در SLS هم دید.

  وقتی قدرت همه‌چیز است
نسل اول وایپر با ورودش به بازار توانست همه را شگفت‌زده کند. با طراحی متفاوت و موتور پرقدرت یک قلدر آمریکایی اصلی بود، اما مهندسان دوج هرقدر برای این خصوصیات وقت گذاشته بودند از رفاه خودرو کم کرده بودند! نسل اول وایپر به‌صورت روداستر عرضه شد و تا مدت‌ها فقط امکان سفارش یک سقف پارچه‌ای (که آن‌هم به‌سختی روی خودرو نصب می‌شد) وجود داشت و بدتر اینکه این سقف در زمان باز بودن جایی هم در خودرو نداشت. این خودرو شیشه‌های جانبی نداشت و حتی دستگیره درهای بیرون هم ‌روی آن نصب نشده بود. البته در نسل‌های بعدی وضعیت کمی بهتر شد، اما امکانات معمولاً جزو اولویت‌های دوج برای وایپر نبود.