به گزارش پایگاه خبری «عصرخودرو» به نقل از 24 آنلاین، این خیابانها عبارت بودند از:

خیابان ناصریه

خیابان چراغ گاز

خیابان جباخانه (خیابان از سه راه مسجدشاه تا چهارراه گلوبندک)

خیابان گارماشین (خیابان ری)

خیابان اسماعیل بزاز (خیابان مولوی شرقی از چهارراه مولوی تا میدان شاه با پیچ و خم‌ها و عرض‌های مختلف بین هشت تا 12 ذرع ـ مثل سایر خیابانهای فرعی)

خیابان لاله‌زار

خیابان لختی (خیابان سعدی)

خیابان جلیل‌آباد (خیابان خیام: از خیابان سپه تا گلوبندک در عرض هشت ده متر با پیچ و خم‌های زیاد)

خیابان باغشاه (سپه [امام خمینی فعلی])ـ

خیابان حسن‌آباد (شاهپور: از میدان حسن‌آباد تا میدان شاهپور)

خیابان امیریه (پهلوی جنوبی: از چهارراه پهلوی[ولیعصر فعلی]، پائین کاخ مرمر تا سه‌راه پل امیربهادر

خیابان منیریه (خیابان منشعب از خیابان امیریه بطرف خیابان سی متری و باغشاه)

خیابان بلورسازی (بین خیابان مهدی موش تا مولوی غربی یا خیابان ساعت مشیرالسلطنه)

خیابان مهدی موش (از ضلع جنوب غربی میدان شاهپور تا چهارراه عزیز سلطان)

خیابان شاه‌آباد

خیابان استانبول

خیابان علاءالدوله (فردوسی)

خیابان نظامیه (بهارستان)

خیابان واگن‌خانه یا باغ وحش یا فیل‌خانه (اکباتان)

خیابان عین‌الدوله (ایران)

خیابان آب‌سردار (ژاله: خیابان شمالی مجلس شورا، خیابانی متروک، باریک و پرپیچ وخم)

خیابان دروازه شمیران (خیابان سپاه یا بهارستان شمالی یا پارک امین‌الدوله)

خیابان صفی علیشاه ـ خیابان باب‌همایون یا خیابان در اندرون یا دالان بهشت یا خیابان سر در الماسیه

خیابان صاحب‌جمع (جنوب میدان امین‌السلطان تا میدان شوش در عرض هشت نه ذرع مخروبه با پیچ و خم‌های زیاد)

خیابان ملک (بین سه‌راه امیریه تا میدان قزوین)

خیابان حاج عبدالصمد (خیابانی منشعب از چهارراه ملک به سمت جنوب)

خیابان ارامنه (خیابان فرهنگ بین شاهپور و امیریه)

خیابان امیربهادر (تکه خیابانی از سه‌راه امیریه تا اول خیابان ارامنه)ـ

تعدادی از اینها اگرچه نام خیابان داشتند اما جز کوچه‌هایی کج و معوج تنگ و متروکه نبودند و طول آنها از چند صد قدم تجاوز نمی‌کرد. مانند خیابان نظامیه که از میدان بهارستان شروع شده به سرچشمه و خیابان ظل‌السلطان که از ضلع جنوب غربی این میدان شروع و به سه راه خیابان ملت ختم می‌گردید و خیابانهای دیگر مانند خیابان ملک و حاج عبدالصمد و مهدی موش و خیابان پل امیربهادر و امثال آن که فقط نامی از آنها بگوش رسیده جز قلیلی در آنها سکونت نداشتند.

منبع: جعفر شهری ـ گوشه‌ای از تاریخ اجتماعی طهران قدیم ـ ج1 ـ تهران ـ معین ـ 1370 ـ صص31ـ32