به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، در این نوشتار با نمونه تقویت‌شده و بهبود‌یافته سیویک 1994 روبه‌رو هستیم که با همراهی مالک خودرو، آقای بهراد مقدسی، فرصت ملاقات با آن را داشتیم.

تاریخ درخشان
ساخت هوندا سیویک در ابتدای دهه 70 میلادی آغاز شد و سر و شکلی جدی برای مدیران ارشد هوندا پیدا کرد؛ خودرویی دیفرانسیل جلو، با سیستم تعلیق جدید که در ابتدای مسیر تولید با نمونه خودروهای دوره زمانی‌اش متفاوت عمل کرده بود و با نوآوری به میدان رقابت پا گذاشته بود. نسخه اولیه این مدل از برند هوندا، با وزنی کمتر از  یک تُن، از موتور 1169‌سی‌سی 50 اسب‌بخاری متصل به گیربکس 4 دنده دستی به بازار آمد و با استقبال نیز رو‌به‌رو شد. همین استقبال، زمینه را برای ادامه حیات این نسل از خودرو در سال‌های آینده مهیا کرد. در مدل جدیدتر، حجم موتور افزایش یافت و همین مورد در عملکرد خودرو تاثیر گذاشت و نتیجه بهتری به بار آورد. حالا نوبت به تغییرات در ظاهر خودرو بود و جلوپنجره مشکی‌رنگ و دریچه‌های جدید ‌روی کاپوت علاوه بر تغییرات در موتور خودرو، به این نسل هویت تازه بخشید.
در دهه 80 میلادی هوندا به فکر افزایش فاصله محورها در مدل ‌‌هاچ‌بک افتاد، اگرچه با افزایش 51میلی‌متری، همچنان نسبت به ابعاد دیگر خودروها چندان بزرگ به حساب نمی‌آمد. گیربکس مدل پایه این نسل از نوع 4 سرعته دستی بود. گیربکس 5 سرعته در مدل تریم DX به خودرو اضافه شد و علاوه بر آن گیربکس اتوماتیک نیز در نسخه‌های عرضه‌شده به بازار دیده می‌شد و برای مشتریان سختگیر و مشکل‌پسند، قابل انتخاب و خریداری بود.

آغاز تحولات سیویک
تغییرات در فضای داخلی خودرو چندان گسترده نبود و همین مسئله باعث شد تا هوندا در نسل دوم سیویک دست به تغییر در سیستم تعلیق، تایرها و میل تعادل عقب ببرد. دهه 80 میلادی برای هوندا، دهه دستیابی به اتفاق‌های بزرگ بود. عرضه خودروهای سدان،‌ هاچ‌بک و استیشن با همان موتور 1.3 لیتری قبل با سیستم تعلیق مستقل در عقب و همچنین موتور 1.5 لیتری 4 سیلندر به استثنای مدل ‌هاچ‌بک 3 در، برای مشتریانش روانه بازار کرد و با افزایش فروش در سراسر دنیا به خصوص کشور آمریکا رو‌به‌رو شد.
هوندا در نسل چهارم سیویک، با بهره‌گیری از موتور 1.5 لیتری 16‌سوپاپ مجهز به سیستم انژکتوری که قدرت 92 اسب‌بخار داشت، به دنبال پیشرفت و بهترین شرایط برای سیویک بود. نوبت به دهه 90 میلادی می‌رسد و از نظر ظاهر، جز تغییر در سپر و چراغ‌ها، تحول عظیمی صورت نمی‌گیرد. خودرو مورد نظر ما از خانواده دهه 90 میلادی است و در خیابان‌های پایتخت زندگی می‌کند و نفس می‌کشد.

تجربه‌ای خاص
Civic Type R B18c خودرویی تقویت‌شده با امکاناتی جدید است که کاملا به دنبال هنرنمایی در مسابقه و درگ است. وقتی استارت زده می‌شود، قدرت موتور زیر کاپوت لرزه به اندام اتاق خودرو می‌اندازد و می‌فهمید لحظات بعد، به شدت برایتان هیجان‌انگیز خواهد بود. در این نمونه، در کنار افزایش حجم موتور، سیستم انژکتوری خودرو نسبت به نسخه استاندارد تغییرات عمده دارد و قدرت به 197 اسب بخار، گشتاور به 244 نیوتن‌متر و رِد لاین به rpm 8700 رسیده است. برخلاف نمونه استاندارد که با سوئیچ روشن می‌شوند، کلیه مراحل وصل‌شدن برق و استارت‌خوردن این خودرو با یونیت استارت انجام می‌شود و در سمت چپ فرمان قرار گرفته است. سرعت تعویض و عملکرد دنده‌ها در کسری از ثانیه انجام می‌شود و راننده زمان کمتری را برای رقابت‌های نزدیک و شانه به شانه از دست خواهد داد. در این خودرو از سیستم Quick Shifter  استفاده شده که باعث کم‌شدن فاصله دسته‌دنده برای حرکت میان دنده‌ها شده و نقش بسزایی در شتاب خودرو ایفا می‌کند.
دینام موتور جدید با قابلیت شارژ 90 آمپر نقش‌آفرینی می‌کند. به همین خاطر باتری از حالت فابریک 45 آمپری به 66 آمپر تغییر یافته اما به دلیل محدودیت و فضای کم کاپوت برای باتری بزرگ‌تر، داخل صندوق عقب تعبیه شده است. فرمان کوچک خودرو نیز به حالت Quick Release بوده و امکان جا‌به‌جایی و باز و بست سریع را به راننده خودرو می‌دهد. برای برنامه‌ریزی کامپیوتر، خودروهای اسپرت نیاز به سنسور اکسیژن Wide-Band دارند که میزان هوا و سوخت وارد شده به موتور را نمایش می‌دهد که این خودرو از این مزیت برخوردار است و در سمت چپ، چسبیده به شیشه جلو قرار گرفته است. برخلاف سنسورهای فابریک که بازه عددی بسیار کوچکی را نشان می‌دهند، این سنسورها قابلیت تشخیص بازه عددی گسترده‌تری را دارند. رینگ خودرو از نمونه سایز استاندارد 13 به 16 اینچ تغییر پیدا کرده و چرخ‌های عقب کاسه‌ای در نمونه استاندارد و در این نمونه به صورت دیسکی است. چرخ‌‌های جلو نیز مجهز به دیسک و کالیپر قدرتمند‌تر است.

عملکرد خودرو
شاید در برخورد اول این سوال برایمان پیش بیاید که در مسیرهای صاف عملکرد خودرو به دلیل تغییرات تحت‌تاثیر قرار بگیرد اما ظاهر کار، با باطن تفاوت دارد و عملکرد خودرو در مسیرهای صاف قابل تحسین است و انتظارمان را برآورده می‌سازد. در مسیرهایی با شیب‌های نسبتا تند نیز با وجود ارتفاع نسبتا پایین خودرو، نقش فنربندی خودرو پررنگ‌تر می‌شود. وجود بال عقب علاوه بر جنبه ظاهری، در بهبود توانایی خودرو نیز نقش داشته و چسبندگی خودرو به مسیر را تقویت می‌کند. تعویض دنده از یک آغاز می‌شود و با کمک Quick Shifter به سرعت خودرو از جا کنده شده و به دو و سه می‌رود. هرچند محدودیت فضای شهری باعث شده کمی با احتیاط همراه باشیم.

نویسنده و عکاس: نوید حمیدی