به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، از همکاری طولانی‌مدت با فورد از دهه شصت تا خرید مازراتی در دهه هفتاد و افول در اواخر دهه نود، دتوماسو سرنوشت جالب‌توجهی داشته است. باآنکه تلاش‌هایی برای عرضه یک مدل جدید از اوایل قرن بیست و یکم در جریان بود، اما به‌جز عرضه چند مدل مفهومی و پیش نمونه هیچ اتفاق قابل‌ذکر دیگری در طی 15 سال اخیر رخ نداد. تا آن‌که P72 معرفی شد.

آخرین محصول حقیقی دتوماسو، گوارا نام داشت. این خودرو در سال 1994 معرفی شد. در آن زمان دتوماسو هنوز مالکیت مازراتی را بر عهده داشت و به همین خاطر این مدل با همکاری این دو خودروساز ساخته‌وپرداخته شد. گوارا برخلاف محصولات قبلی، به خاطر فاصله گرفتن فورد از دتوماسو، با پیشرانه V8 ب ام و به حجم 4 لیتر عرضه شد. به خاطر کاهش محبوبیت برند دتوماسو و وضع بد اقتصادی، فروش گوارا پایین‌تر از حد انتظار بود. بااین‌حال به خاطر وخامت حال آلخاندرو دتوماسو، این خودرو با تغییراتی محدود تا سال 2004 عرضه شد. تا آن زمان حدود 50 دستگاه از انواع گوارا (کوپه و کانورتیبل و بارچتا) عرضه شدند. از سال 1998 به خاطر محدود شدن عرضه پیشرانه ب ام و، دوباره دتوماسو به سراغ فورد رفت و پیشرانه 4.6 لیتری سوپر شارژر دار این کمپانی را استفاده کرد. عرضه دتوماسو جدید با نام Bigua با شکست مواجه تا نهایتاً Guara آخرین‌مدل کلاسیک دتوماسو باشد.

هم‌زمان با موفقیت منگوستا، فورد تصمیم گرفته بود میراث مدل GT40 را در عرضه یک خودرو موتور وسط خیابانی زنده نگه دارد. آلخاندرو دتوماسو از این قضیه باخبر شد و پیشنهاد همکاری جدی‌تری به فورد داد. نهایتاً قرار شد یک مدل موتور وسط با الهام از GT40 طراحی و ساخته‌شده، در آمریکا در نمایندگی‌های لینکلن-مرکوری عرضه شود. محصول نهایی با نام پنترا در سال 1970 در نمایشگاه نیویورک معرفی شد. پیشرانه 351 فورد نیروبخش این خودرو بود. در سال اول 1007 دستگاه پنترا راهی آمریکا شد. باوجود اقبال عمومی اولیه، بحران سوختی دهه هفتاد میلادی در کنار کیفیت ساخت پایین و خرابی‌های پنترا، فورد را به‌ناچار از این همکاری بیرون راند. دتوماسو با تغییراتی جزئی پنترا را تا سال 1992 در خط تولید نگه داشت. بادی کیت جذاب شبیه کونتاش در اواخر دهه هفتاد روی این خودرو نصب‌شده بود. سری آخر پنترا با نام Si با فیس لیفتی کار گاندینی در تیراژ 41 دستگاه ساخته شد.

منگوستا در حقیقت فرزند خلف مدل P70 بود. پس از نیمه‌کاره ماندن پروژه خودرو مسابقه‌ای، شاسی آن با برخی تغییرات به یک نمونه مناسب برای خودروهای خیابانی بدل شد و نهایتاً یک بدنه زیبا کار جیوجیارو در استودیو گیا برای آن طراحی شد. پس از نیمه‌کاره ماندن همکاری دتوماسو و شلبی، آلخاندرو دوست داشت جایی پاسخی مناسب به کرول شلبی بدهد. به همین خاطر نام منگوستا برای این خودرو انتخاب شد که در حقیقت نوعی راسو است که مار کبرا می‌خورد و اشاره طنزی به خودرو شلبی کبرا داشت! در سری اول منگوستا موتور 4.7 لیتری فورد روی خودرو نصب‌شده بود. این پیشرانه در سال‌های پایانی با نمونه 4.9 لیتری تعویض شد. باوجود تمامی اقدامات دتوماسو، منگوستا خودرویی چموش و وحشی بود و بسیاری از متخصصان از هندلینگ غیرقابل‌پیش‌بینی آن شکایت داشتند. پس از عرضه 410 دستگاه، منگوستا در 1971 از خط تولید کنار رفت

همکاری جدی فورد و دتوماسو در سال 1965 آغاز شد. در آن سال آلخاندرو دتوماسو با کرول شلبی همکاری کرد تا یک شاسی فضایی بسیار مناسب و سبک برای استفاده از پیشرانه‌های هشت سیلندر 4.7 لیتری فورد طراحی شود. علاوه بر این، پیتر بروک نیز یک بدنه فوق آیرودینامیک برای این خودرو طراحی کرد. محصول نهایی با نام 5000 و یا P70 در سال 1966 معرفی شد. قرار بود تا P70 به‌طورجدی در مسابقات آن فصل شرکت کند. بااین‌حال تمرکز شلبی و بروک روی پروژه‌هایی نظیر GT40 سبب شد تا دتوماسو حمایت کافی نداشته باشد. P70 در آن سال تنها در سه مسابقه شرکت کرد که فقط یکی از آن‌ها را به پایان رساند. تنها یک نمونه P70 ساخته شد که آن‌هم تا سال 2004 و پیش از درگذشت آلخاندرو در اختیار کمپانی بود. این مدل به‌تازگی پایه و اساس محصول جدید دتوماسو یعنی P72 شده است.