به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، در این مطلب اما سعی داریم تا خودروهایی را معرفی کنیم که در عادی‌سازی این سیستم و تغییر نگرش مردم و متخصصان نسبت به آن نقشی اساسی ایفا کردند. شاید اگر این خودروها نبودند، امروزه این سیستم هنوز هم مترادف با خودروهای ساده و ارزان‌قیمت اقتصادی که اکثرا لذت رانندگی چندانی ارائه نمی‌کنند، دانسته می‌شد.

سیتروئن SM
سیتروئن به عنوان یک خودروساز پیشرو، از زمان عرضه Traction Avant سعی داشت تا انتقال قدرت به جلو را در مقیاسی گسترده‌تر رواج دهد. اما شاهکار این برند عرضه مدل SM در اوایل دهه 70 میلادی بود. این کوپه لوکس زیبا، از پیشرانه مزراتی بهره می‌جست و به لطف سیستم تعلیق مشهور سیتروئن، سواری و دینامیک استثنایی داشت. اما شاید هیچ خودرو دیفرانسیل جلویی تا آن زمان به جسارت و خاصی SM در جهان عرضه نشده بود. ظاهر زیبا و فضایی SM در کنار مشخصات فنی استثنایی آن، آینده درخشانی برای آن می‌ساخت. با این حال مشکلات مالی سیتروئن و برخی پیچیدگی‌های آن، سبب شد تا موفقیت SM به حد مورد انتظار نرسد.

مینی‌کوپر کلاسیک
تا پیش از عرضه‌ هاچ‌بک‌ها به بازار، خودروهای کوچک به عنوان محصولات اقتصادی خانوادگی کمتر مورد توجه مهندسان بودند. با این حال آستین مینی به عنوان شاهکار طراحی الکساندر ایسیوگنیس، از ویژگی‌هایی برخوردار بود که آن را از سایر خودروهای اقتصادی متمایز می‌ساخت و لذت سواری را به عنوان فاکتوری مهم، پررنگ می‌کرد. در این میان برترین گونه مینی یعنی کوپر (و بعدها کوپر S) از پیشرانه‌ای قدرتمند بهره می‌جست و به لطف همین پیشرانه و هندلینگ خوبش، در نهایت به قهرمانی در مسابقات رالی مونتکارلو دست یافت. با آنکه در مینی، نحوه قرارگیری پیشرانه و متعلقات فنی و انتقال قدرت به گونه‌ای انتخاب شده بود که بیشترین فضا برای کابین باقی بماند، اما این تغییرات چیزی از هندلینگ و لذت سواری مینی کم نکرده بود.

هوندا اینتگرا Type R
اینکه خودرویی که در حدود 20 سال از عرضه اولیه آن می‌گذرد، هنوز هم لقب خوش‌دست‌ترین خودرو دیفرانسیل جلو جهان را یدک بکشد، نشان از عمق موفقیت و تاثیرگذاری آن دارد. هوندا اینتگرا به عنوان یک محصول متوسط این برند، از دهه 80 در بازار حضور داشت. با این حال این نمونه کوپه نسل چهارم این خودرو بود که توانست جهان خودرو را دگرگون کند. برترین نمونه این کوپه یعنی سری تایپ R شاید تنها 200 اسب بخار قدرت داشت و شتاب صفر تا 100 آن حدود 6.2 ثانیه بود، اما به لطف دینامیک سواری و هندلینگ استثنایی، این خودرو به یکی از محصولات مورد علاقه متخصصان بدل شد. بعدها خودروهایی همانند فورد فوکوس RS و هوندا سیویک تایپ R نیز پا در جا پای اینتگرا گذاشتند.

فولکس واگن گلف GTi MkI
کمتر خودرو دیفرانسیل جلویی به اندازه گلف GTi توانسته بازار خودروهای اسپرت را دگرگون کند. تا پیش از عرضه‌ هاچ‌بک‌های اسپرت یا اصطلاحا سوپرمینی‌‍‌ها، بیشتر کسانی که به دنبال تجربه‌ای ارزان‌قیمت از یک خودرو اسپرت بودند، به سراغ خرید اسپرت‌های کوچک انگلیسی می‌رفتند. با این حال با عرضه نمونه سریع و چابک گلف و محصولاتی همانند رنو 5، خرید یک خودرو اسپرت کوچک انگلیسی بی‌معنا شد. برخلاف رقبای انگلیسی، گلف بسیار سخت‌جان بود و کمتر مالک را راهی تعمیرگاه می‌کرد. علاوه بر این، جادار و راحت و برای استفاده روزمره استثنائی بود. پس از موفقیت روزافزون گلف GTi و رنو 5 آلپین، باقی خودروسازان نیز به سراغ ساخت‌ هاچ‌بک‌های سریع رفتند و به تدریج تب خودروهای اسپرت انگلیسی فروکش کرد.

اولدزموبیل Toronado

از دهه 60 میلادی، به تدریج خودروهای خانوادگی و اقتصادی زیادی با انتقال قدرت به چرخ‌های جلو برای راحتی و جادار‌شدن کابین روانه بازار شدند. با این حال هنوز سیستم انتقال قدرت به چرخ‌های جلو به اندازه کافی مورد اطمینان نبود و خودروسازانی که به ساخت محصولات قدرتمند مشغول بودند، از ساخت خودروهای دیفرانسیل جلو واهمه داشتند. با این حال اولدزموبیل به عنوان سازنده خودروهای عضلانی آمریکایی در اواسط دهه 60، محصولی استثنایی را عرضه کرد که قاعده بازی را تغییر داد. تورونادو اولین خودرو 8 سیلندر قدرتمند عضلانی بود که به صورت دیفرانسیل جلو عرضه شد. با وجود تمامی مشکلات و کاستی‌ها، طرح تورونادو مورد توجه قرار گرفت و آمریکایی‌ها با انتقال قدرت به جلو آشتی کردند و محصولاتی همانند الدورادو نیز به همین سبک و سیاق عرضه شدند.

لانچیا فولویا کوپه

لانچیا نیز یکی از برندهایی بود که سعی داشت تا سیستم انتقال قدرت به چرخ‌های جلو را بیش از پیش مورد استفاده قرار دهد. در این میان فولویا به عنوان محصول متوسط لانچیا نیز به صورت دیفرانسیل جلو عرضه شد. اما مدل کوپه فولویا یکی از برترین خودروهای اسپرت کوچک در دهه‌های 60 و 70 میلادی بود که توانست در مسابقات رالی نیز به پیروزی‌های متعددی دست یابد. این خودرو یک شاهکار مهندسی محسوب می‌شد که از پیشرانه V4 با دورگیری بسیار خوب و قدرت بالا نسبت به حجم پایینش بهره می‌جست. هندلینگ فولویا نیز برخلاف بیشتر خودروهای دیفرانسیل جلو آن دوران، بسیار خوب بود و همین ویژگی‌ها سبب شد تا بتواند در مسابقات رالی به مقام‌های متعددی دست یابد.

Cord 810/812

در دهه 30 میلادی، خودروهای دیفرانسیل جلو به طور جدی‌تری وارد عرصه شدند. در این میان دو خودرو بیش از سایرین مورد توجه بود که اولی کورد سری 810/812 و دومی هم سیتروئن Traction Avant بود. کورد به عنوان یک محصول لوکس آمریکایی، در دوران رکود اقتصادی دهه30 میلادی، توانست فروش خوبی داشته باشد. در آن زمان انتقال قدرت به چرخ‌های جلو یک پدیده نوظهور و تکنولوژی آینده بود و کورد به لطف ظاهر جذاب و استثنایی و مشخصات فنی خوب خود، خودرو آینده پنداشته می‌شد. با وجود آنکه در نهایت کورد به فروشی خیره‌کننده دست نیافت و نتوانست همانند سیتروئن، این سیستم را در تیراژی انبوه روانه بازار کند، اما به لطف خاص بودن، چهره‌ای جدید از خودروهای دیفرانسیل جلو به یادگار گذاشت.