به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از جام جم ، یک اَبَرخودرو همچنان‌که باید از ظاهر و سرعت خوبی برخوردار باشد، باید از یکسری استانداردهای خاص که در دنیای ابرخودروها وجود دارد نیز تبعیت کند.

در این بین گروهی از خودروسازان نیز وجود دارند که به نظر می‌رسد برای حفظ این استانداردها به یک دستورالعمل عمومی دست پیدا کرده‌اند.

فراری، لامبورگینی و مک‌لارن از پیشگامان این مسیر به شمار می‌روند. آکورا، استون‌مارتین و جگوار نیز هرچند نتوانسته‌اند با حفظ ظاهر و رعایت سرعت بالا در محصولاتشان به رقابت با بهترین‌های این مسیر همراه باشند، اما آنها نیز محصولاتی دارند که بخوبی می‌توانند در رقابت شرکت داشته باشند.

پورشه 959 یا بوگاتی ویرون از جمله خودروهایی است که در این عرصه کمتر مورد توجه قرار گرفته و هنگام عرضه به علت مناسب نبودن زمان، بیش از حد گران بودن یا به دست نیاوردن مدارک معتبر نتوانستند عنوان یک خودروی سوپر اسپرت را از آن خود کنند.

در ادامه با ده خودروی خاص آشنا می‌شویم که به علت کمبود منابع و استانداردهای زمان خود نتوانستند به محبوبیت هم‌قطاران‌شان دست پیدا کرده و خیلی زود فراموش شدند.

استون مارتین وان ـ77

استون مارتین شهرت خود را در بعضی از بزرگ‌ترین تورهای مشهور دنیا به دست آورده است. اما این شرکت هرگز سعی نکرد با بازار خودروهای سوپر و فوق‌العاده رقابت داشته باشد. وان-77 به تنهایی یک خودروی مدرن با فیبر کربن و ساخته شده از آلومینیوم است که از یک موتور v12 بهره می‌برد، پیشرانه‌ای که 7.5 لیتری بوده و 750 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. این خودرو می‌توانست در کمتر از 3.7 ثانیه از حالت سکون به سرعت صد کیلومتر در ساعت دست پیدا کند. از این خودرو فقط 77 دستگاه تولید شد و قیمت آن حدود 1.4 میلیون دلار (تقریبا شش میلیارد و 300میلیون تومان) است.

مرسدس بنز اس‌ال 73

این مدل که بین سال‌های 1989 تا 2001 روی خط تولید شرکت مرسدس بنز وجود داشت، شبیه‌ترین نمونه از محصولات این شرکت در کلاس تفریحی بود. این خودرو به یک موتور V12 مجهز است و شش لیتر حجم دارد و می‌تواند از حالت سکون تا سرعت صد کیلومتر در ساعت را ظرف 5.9 ثانیه طی کند.

زمانی که مرسدس نمونه اس600 را که وزنی حدود دو تن داشت طراحی کرد، موتور اس‌ال73 را مورد بازبینی قرار داد و یک موتور V12 جدید را عرضه کرد که 7.3 لیتری بود. این پیشرانه 525 اسب بخار قدرت داشت و می‌توانست تا سرعتی حدود 220 کیلومتر در ساعت دست پیدا کند. این خودرو اما به دلیل مشابهت‌های فراوانی که با رقیب اصلی خود یعنی لامبورگینی دیابلو داشت نتوانست عمر زیادی داشته باشد و خیلی زود به فراموشی سپرده شد.

جگوار ایکس‌جِی220

جگوار تاکنون توانسته است به شهرت خیره‌کننده‌ای در عرصه خودروسازی دست پیدا کند. اما تولید نمونه ایکس‌جی220 لزوما نمی‌تواند ادامه دهنده همان شهرت همیشگی باشد.

در نمایشگاه 1988 انگلستان، شرکت جگوار یک نمونه پرزرق و برق را معرفی کرد که به یک موتور 6.2 لیتری V12مجهز بود و سرعتی حدود 250 کیلومتر داشت. این خودرو با ظاهر آینده‌نگرانه‌اش که نوید یک خودروی فوق‌العاده را به بیننده القا می‌کرد، موفق شد تعدادی از آن را به فروش برساند؛ خودرویی که در عمل اصلا وجود خارجی نداشت و عملا تولید آن تا سال 1371/ 1992 به طول انجامید. در آن سال خودرویی که عرضه شد به یک موتور 6V دوقلوی توربو مجهز بود و این اقدام یک فاجعه به شمار می‌رفت. با این حال نمی‌شد مدرن بودن این خودرو را مخفی کرد.

خودرویی که در کمتر از 3.5 ثانیه می‌توانست سرعت صفر تا صد کیلومتر را بپیماید و به سرعت بالای 270 کیلومتر در ساعت دست پیدا کند.

هرچند تبلیغات زیادی روی آن انجام شد اما سال‌ها طول کشید تا شرکت جگوار بتواند نمونه‌های تولید شده را به فروش برساند. آخرین نمونه این خودرو نیز در سال 1393/ 2014 با قیمت 933 هزار و 372 دلار (حدود چهار میلیارد و 300میلیون تومان) به سلطان برونئی فروخته شد.

ویکتور دبلیو8

در دهه 70 میلادی زمانی که تاجری به نام جرالد ویگرت به دنبال ادغام ترکیب قدرت اسب بخار آمریکا با آخرین فناوری هوافضا برای ساخت یک خودروی فوق‌العاده بود متولد شد و ویگیرت (Wiegert) نامیده شد. حدود 10 سال بعد با صرف هزینه‌های زیاد و پی بردن به این نکته که طرح مورد نظر چندان قابلیت اجرا ندارد نام آن به دبلیو8 تغییر کرد.

این خودرو به دو موتور توربوشارژ شورولت V8 مجهز بود و بدنه‌ای از فیبر کربن داشت به همراه تجهیزات بسیار پیچیده و گران‌قیمت.

هرچند این پروژه از ابتدا محکوم به نابودی بود اما سازندگان و مالکان طرح از طریق فروش زمین‌هایشان موفق شدند 22 دستگاه از آن را تولید کنند اما این پایان کار W8 نبود و شهرت آن باعث شده بود شاهزاده ویکتور پوستر این خودرو را از سال 1359 تا 1371/ 1980 تا 1992 در اتاق نشیمن خود نصب کند.

همچنین برای ساخت یک فیلم اکشن یکی از این نمونه‌ها به قیمت 275 هزار دلار (حدود یک میلیارد و 238 میلیون تومان) فروخته شد.

دتوماسو پانترا

این خودرو را یک آمریکایی در ایتالیا طراحی کرده و به نوعی می‌توان آن را همدوره فورد 351 کلیولند (Cleveland) دانست که در واقع اولین تلاش خودروسازان برای ساخت یک خودروی پیشتاز و فوق‌العاده بود. این خودرو به موتوری مجهز بود که 310 اسب بخار قدرت داشت و به دلیل این که تشابهات فراوانی به ساختار موتور فورد داشت صاحبان آن می‌توانستند براحتی آن را تغییر دهند.

در سال 1353/ 1974 تولید فورد 351 متوقف شد و تولید پانتراس جایگزین آن گردید. اما شرکت دتوماسو موتورهای 351 اسب بخاری فورد استرالیا را خریداری کرد و به تولید نمونه پانترا در اروپا و فروش آن ادامه داد. با شروع دهه 80 مجددا به بازار آمریکا راه پیدا کرد و به عنوان رقیب لامبورگینی کونتاچ به کار گرفته شد.

طی 15 سال ارزش آنها دوبرابر شد و همچنان نمونه‌های باقیمانده آنها در بین خریداران خودروهای خاص باورنکردنی است. یکی از آخرین نمونه‌های پانترا سال گذشته با قیمت کمی بیش از 40 هزار دلار (حدود 180 میلیون تومان) به فروش رفت.

گیسیتالیا 202 جی‌تی

شرکت گیسیتالیا پس از جنگ جهانی دوم توسط یک صنعتگر ایتالیایی به نام پیرو دوسیو در نزدیکی شهر مودنا تاسیس شد؛ جایی که مردی به نام انزو فراری نیز وجود داشت و نظراتی شبیه دوسیو در سر می‌پروراند و به عنوان رقیب یکدیگر وارد عرصه ساخت خودرو شدند اما کسی که در این رقابت پیروز بود گیسیتالیا بود و موفق شد مدل 202جی‌تی را سال 1325/ 1946 روی جاده‌ها به حرکت درآورد.

این خودرو که شکل و شمایل خودروی مسابقه‌ای داشت از طرف موزه هنرهای مدرن فقط برای نمایش خریداری شد.

این شرکت به دلیل مشکلات فراوان مالی اوایل دهه 1330/1950 و بعد از آن که فقط 170 دستگاه از آن را تولید کرده بود ورشکسته شد اما عنوان و دانش گیسیتالیا در ادامه به خلق و تولید نمونه‌های فراری منتهی شد.

همچنین جگوار ایکس‌جی220 که رقیب جدی برای مک‌لارن اف ـ یک به شمار می‌رود و به عنوان سریع‌ترین خودروی جهان از آن یاد می‌کنند نیز از فناوری و دانش ساخت گیسیتالیا 202 جی‌تی بی‌بهره نمانده است.

نوبل ام600

این خودرو از نظر فناوری تکامل یافته است و انتظارات مردم و علاقه‌مندانش را از یک ابرخودرو تامین می‌کند. اما وقتی صحبت از قد و قامت کوچک به میان می‌آید، فناوری بسیار زیاد می‌تواند یک عامل منفی و بد در نظر گرفته شود.

نوبل ام600 با تمام تجهیزاتی که دارد، به دلیل این که فاقد الزامات ایمنی مجاز و قانونی برای رانندگی است می‌تواند یک ارابه مرگ برای سرنشینانش باشد؛ زیرا در اقدامی ناشیانه از سوی تولیدکنندگانش به سیستم ترمز ضد قفل و کنترل کشش مجهز نشده است.

نوبل نیز به یک موتور V8 دو توربو مجهز است که 650 اسب بخار قدرت دارد و صفر تا صد کیلومتر در این خودرو شش ثانیه طول می‌کشد و تا سرعت حدود 260 کیلومتر در ساعت نیز می‌تواند حرکت کند. نوبل در نهایت همچنان یک نام تجاری ناشناس باقی مانده است.

بی‌ام و 850 سی‌اس‌آی

بی‌ام و سری 8 در سال‌های 1989 تا 1999 از مجموعه محصولات پیشرفته‌ای بود که شرکت سازنده هر روز آنها را به نمایش می‌گذاشت.

ظاهر 850 سی‌اس‌آی به یک سوپراسپرت نجیب‌زاده شباهت داشت که با داشتن چهار صندلی برای چهار مسافر فضای مناسبی را خلق می‌کرد. این خودرو از یک موتور V6بهره می‌برد که با داشتن حجم موتور 6.5 لیتری می‌توانست 376 اسب بخار قدرت تولید کند.

سی‌اس‌آی همچنین به یک سیستم تعلیق جدید نیز مجهز شده بود و برای این که بتواند آن را از حالت سکون تا صد کیلومتر را در کمتر از شش ثانیه طی کند، به یک کیت هواپیما نیز مجهز شده بود.

در دهه 90 میلادی بهترین موتورهای ساخته شده برای این محصول در نظر گرفته شد اما در نهایت نتوانست با مک‌لارن اف- وان افسانه‌ای که دارای تشابهات فنی یکسانی بودند به رقابت برخیزد.

آکورا ان‌اس‌ایکس

این خودرو که در واقع مانند یک سوپر اسپرت عمل می‌کند، آن‌گونه به مخاطب القا می‌کند که از عهده هر کاری که یک ابر خودروی ایتالیایی می‌تواند انجام دهد برمی‌آید جز آن که مالک خودش را هیچ‌گاه ترک نخواهد کرد.

این شعاری بود که تولیدکنندگان آکورا ان‌اس‌ایکس برای معرفی آن در نمایشگاه خودروی 1989 شیکاگو انتخاب کرده بودند و انتظار داشتند که محصولشان جهان خودرو را تکان دهد.

انتظار می‌رفت این خودرو که به یک موتور V6 با 270 اسب بخار قدرت مجهز بود و از سیستم تعلیق طراحی شده برای آیرتون سنا، افسانه فرمول یک بهره می‌برد، برای 15 سال رقیب سرسختی در مقابل فراری و لامبورگینی باشد اما متاسفانه هوندا نتوانست اعتبار لازم برای رقابت را از شرکت‌های ایتالیایی به دست بیاورد و هرگز احترامی که لیاقت آن را داشت کسب نکرد.

امروزه ان‌اس‌ایکس از نگاه سازندگانش در نوع خود افسانه‌ای دست‌نیافتنی است و نسل‌های بعدی آن نیز با همان افتخار و دیدگاه تولید و عرضه می‌شوند.

سیزتا وی16تی

وجه تمایز سیزتا نسبت به سایر خودروهای فوق‌العاده هم‌عصر خود در این است که پروژه ساخت آن توسط شرکت دیسکو ـ که اصلا خودروساز نبود ـ کلید خورد.

وی16تی در شرکت سیزتا مورودر (Cizeta-Moroder) متولد شد. این خودرو براساس طراحی مارسلو گاندینی که طراح اصلی لامبورگینی دیابلو بود ساخته شد و به یک موتور16 Vپیچیده مجهز بود که 540 اسب بخار قدرت داشت.

شرکت سیزتا مورودر که اساسا قادر به ساخت خودروهای سوپر نبود نمی‌توانست استانداردهای ایمنی و همچنین استانداردهای داخلی ایالات متحده را بگیرد.

به همین خاطر نتوانست در این کشور بازاری برای خود به‌وجود بیاورد. به خاطر برچسب قیمتی 500 هزار دلاری این خودرو و موفق‌نبودن در به دست آوردن بازار فروش آن فشار زیاد و ضرر مضاعفی به تولیدکننده آن وارد شد، تا آنجا که پس از تولید 20 دستگاه از آن، پروژه به کلی تعطیل شد.

این در حالی است که در سال 2009 فقط یک دستگاه از این خودرو به‌طور غیرقانونی از طریق مرز پورتریکو وارد ایالات متحده شد.