به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، در ادامه نگاهی به 4 مورد از این الماس‌های سرخ می‌اندازیم.

500 (سال‌های 1952 و 1953)
500 یکی از اولین خودروهای مسابقه‌ای برند فِراری پس از تأسیس آن در 1947 میلادی بود. در دل بخش جلویی کشیده خودرو پیشرانه 2 لیتری 4 سیلندر خطی تنفس طبیعی به‌صورت طولی قرار گرفته بود که برای انتقال خروجی خود به چرخ‌ها از جعبه‌دنده 4 سرعته دستی ساخت خود فِراری کمک می‌گرفت. این اسب جوان که تنها 560 کیلوگرم وزن داشت، نخستین بار سال 1952 در گرندپری سوئیس به نمایش درآمد و از همان سال با استفاده از لاستیک‌های پیرِلی، دانلوپ و اِنگلبرت به رقابت با بزرگان فرمول یک پرداخت.
طی رقابت‌های سال‌های 1952 و 1953 چند راننده مختلف ازجمله آلبرتو آسکاری، پیِرو تاروفی و جوزپه فارینا  و مایک هاوثورن پشت فرمان فِراری 500 وارد پیست مسابقه شدند و اسب تازه‌نفس مارانللو روی هم رفته در 18 رقابت نفسگیر شرکت کرد که حاصل آن 11 پیروزی و 2 مقام قهرمانی جهان پیاپی (1952 و 1953) برای آسکاری و 3 پیروزی برای دیگر رانندگان بود.

312T (سال 1975)
سری 312T فِراری از 1975 تا 1979 (به‌جز 1978) قهرمان بلامنازع رقابت‌های فرمول یک بود و درمجموع در 3 نسل 312T،ا 312T2 (سال 1976 تا 1978) و 312T4 (سال 1979) تولید شد که در این میان 312T موفق‌ترین و محبوب‌ترین مدل به حساب می‌آید. نیرو بخش این اسب 575 کیلوگرمی بلوک 12 سیلندر باکسر (تخت) با خروجی 495 اسب بخار بود که از باک 200 لیتری تغذیه می‌کرد و با کمک جعبه‌دنده 5 سرعته دستی چرخ‌های عقب را به حرکت درمی‌آورد.
312T پس از معرفی رسانه‌ای در سپتامبر 1974، نخستین‌بار سال 1975 در گرندپری آفریقای جنوبی رونمایی شد و طی همان فصل با رانندگی 2 نفر از بزرگان زمان خود یعنی نیکی لائودا و کلِی رِگازونی ‌جز 2گرندپری اول در تمامی مسابقات بعدی شرکت کرد و نهایتا 3 پیروزی برای رگازونی و 6 پیروزی و یک مقام قهرمانی جهان برای لاودا به ارمغان آورد. دیگر نکته جالب‌توجه درباره 312T این است که علی‌رغم برخی مشکلات در فصل 1975، در مقایسه با 2 نسل بعدی بیشترین مدال پیروزی را بر گردن دارد.

F2002 (سال‌های 2002 و 2003)
هیولای 600 کیلوگرمی که فِراری با لاستیک‌های اختصاصی بریجستون، پیشرانه 3 لیتری 10 سیلندر V شکل تنفس طبیعی و جعبه‌دنده الکترو‌هیدرولیک 7 سرعته تیتانیومی برای فصل 2002 روانه پیست کرد، یکی از جذاب‌ترین‌ و موفق‌ترین خودروها در تاریخ فرمول 1 به حساب می‌آید. F2002 با خروجی 835 اسب بخاری، اندکی ضعیف‌تر از رقبای فصل 2002 به نظر می‌رسید اما با تغییرات طراحی و فنی عمده‌ای که در مقایسه با مدل قبلی تجربه کرده بود، به لحاظ هندلینگ، پایداری و چسبندگی به سطح زمین عملا نظیر نداشت. مایکل شوماخر  افسانه‌ای و روبنز باریچِلو برزیلی 2 راننده خوش‌شانسی بودند که اقبال رانندگی با این اسب سرخ را داشته و در دو فصل 2002 و 2003 در مجموع 17 بار با آن به رقابت پرداختند. حاصل این رقابت‌ها 11 پیروزی برای شوماخر و 4 پیروزی برای باریچلو بود. F2002 اما به شوماخر بیشتر از اینها وفا کرد و علاوه بر پیروزی‌های مذکور، وی را به 2 مقام قهرمانی پیاپی در فصول 2002 و 2003 رساند. جالب است بدانید که مجله بریتانیایی موتوراسپرت نیز اخیرا طی یکسری تحقیقات آماری گسترده، F2002 را به‌عنوان سریع‌ترین خودروی فرمول یک تاریخ معرفی کرد.

F2004 (سال 2004)
در نهایت به F2004 می‌رسیم؛ اسب تازه‌نفس 605 کیلوگرمی که پس از بازنگری اساسی در تمامی بخش‌های فنی ازجمله پیشرانه، آیرودینامیک، تقسیم وزن و ارتفاع مرکز ثقل (برای تطابق با آخرین تغییرات صورت‌گرفته در قوانین مسابقات) سرانجام با قلب 3 لیتری V10 تنفس طبیعی 865 اسب بخاری، جعبه‌دنده الکترو‌هیدرولیک 7 سرعته و عملکردی بازهم فراتر از تمامی مدل‌های پیشین برای فصل 2004 آماده شد.
F2004 در این فصل با رانندگی شوماخر و باریچلو سرجمع 18 بار به پیست مسابقه رفت که نتیجه آن 2 پیروزی برای باریچلو و 13 پیروزی و مقام قهرمانی جهان برای شوماخر بود. این خودرو همچنین سریع‌ترین زمان طی یک دور پیست‌های ملبورن، نوربرگ‌رینگ، هانگارورینگ، مانزا، شانگهای و چند پیست دیگر را نیز به نام خود ثبت کرده و هنوز که هنوز است هیچ مدعی دیگری نتوانسته رکوردهایش را جابه‌جا کند.

*امین قوام