به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، با ایده‌برداری از فورد رنچرو که دو سال از عرضه آن به بازار می‌گذشت، ال‌کامینو در حقیقت پیکاپی ساخته‌شده بر اساس ایمپالا 1959 بود که همان طراحی چشمان گربه‌ای و بالچه‌های عقب را نیز در بدنه خود حفظ کرده بود. شورولت در تبلیغات آن اعلام کرده بود: ال‌کامینو زیباترین وسیله برای جابجایی بار است، خودرویی که هندلینگ و زیبایی یک کانورتیبل را داشته و در عین حال از پس سخت‌ترین شرایط نیز به خوبی برمی‌آید. در اوایل همان سال با تست‌های انجام‌شده بر روی قوی‌ترین نسخه آن، مجهز به پیشرانه هشت‌سیلندر خورجینی 348 اینچ‌مکعبی با سه کاربراتور و گیربکس 4سرعته دستی، شتاب صفر تا صد کیلومتر بر ساعت حدودا 7 ثانیه و حداکثر سرعت 210 کیلومتر بر ساعت به ثبت رسید. مجموع 22246 دستگاه ال‌کامینو در نخسیت سال تولید کارخانه را ترک کردند که توانست از میزان فروش 21706 دستگاهی رنچرو در 1957 و 14169 دستگاه در 1959 که مستقیما برای رقابت با ال‌کامینو طراحی شده بودند پیشی بگیرد، ولی در 1960 داستان به گونه‌ای کاملا متفاوت رقم خورد.
فورد رنچرو نخستین ایده خودروسازان برای این ترکیب نبود. کشاورزان استرالیایی از سال‌های آغازین دهه 1930 اقدام به استفاده از خودروهایی با همین سبک و نام مستعار یوت می‌کردند. این ایده به قدری موفق ظاهر شد که به زودی اکثر خودروسازان به نوعی آن را در سبد محصولات خود جای دادند. با این حال روند پیشرفت یوت‌ها در آمریکا به این سرعت نبود؛ گرچه رنچرو به آمار فروش ثابتی دست پیدا کرده بود، اولین تلاش شورولت برای عرضه ال‌کامینو ناکام ماند و تولید آن تنها پس از دو سال قطع شد. در 1964 نسخه جدید که این‌بار بر پایه پلتفرم مدل شول توسعه یافته بود معرفی شد و در 1968 استفاده از پیشرانه SS ال‌کامینو را به یکی از محبوب‌ترین خودروهای عضلانی دهه 1960 و 1970 تبدیل کرد. استفاده از این پلتفرم در نسل‌های سوم و چهارم نیز ادامه پیدا کرد.
پنجمین نسل ال‌کامینو در 1978 بر پایه کوپه کوچک مالیبو شکل گرفت و شورولت نهایتا برای جلوگیری از ضرر در 1987 به تولید آن خاتمه داد. دلیل این امر به سادگی در عدم نیاز جامعه مشتریان به محصولاتی مانند رنچرو و ال‌کامینو خلاصه می‌شد. در سال 1995 جنرال‌موتورز کانسپتی جدید از ال‌کامینو را بر اساس گونه استیشن‌واگن نسل چهارم کاپریس به تولید رساند؛ این ایده توانست نظر مدیران را برای تولید انبوه به خود جلب کند، اما تصمیم شرکت برای پایان تولید خودروهای پلتفرم B در 1996 مانع از عرضه آن شد.
پونتیاک در سال 2008 اعلام کرد قصد دارد یک پیکاپ اسپرت را در قالب مدلی جدید کند و پیش از انتخاب نام G8 ST پسوند احتمالی ال‌کامینو را نیز برای آن در نظر گرفت، با این‌حال سیاست‌های تازه جنرال‌موتورز برای تقلیل تعداد مدل‌ها و نابودی برند پونتیاک در سال 2010 دست به دست هم دادند تا این امر هیچگاه محقق نشود. هولدن، شاخه استرالیایی جنرال‌موتورز که در واقع آغازکننده این سبک در 1935 میلادی بود، تا سال 2017 به تولید یوت، محصولی مشابه ال‌کامینو بر پایه پلتفرم مدل کومودور و پیشرانه‌های 8سیلندر جنرال‌موتورز کرد.

نویسنده: سید امیرحسین شکوهی