تندیس‌هایی که خاک می‌خورد

به گزارش پایگاه خبری«عصر خودرو»، بلندمرتبه‌های نظام در این مراسم دورهم جمع شدند و از 56 شرکت فعال صنعتی تقدیر کردند اما سؤال اینجا است که این تقدیر و تشکرها واقعاً تأثیری در وضعیت صنعت کشور دارد؟
قطعه‌سازی که 20 میلیون تومان پول ندارد تا کابل دزدیده‌شده شرکتش را بخرد با این مراسم‌ها دردی از او درمان می‌شود؟ سالانه چندین مراسم به‌عناوین‌مختلف برگزار می‌شود اما نتیجه‌ای جز پر شدن میز مدیران عامل شرکت‌ها از تندیس‌های مختلف  و خاک خوردن آن‌ها دارد؟
آیا بهتر نیست به‌جای برگزاری مراسم‌هایی ازاین‌دست دولت به دنبال تلاش برای رفع مشکلات شرکت‌ها باشد؟
به‌عنوان‌مثال نگاهی به صنعت خودرو و قطعه‌سازی  بکنید؟ شرکت‌ها دیگر توان رقابت و تولید ندارند و در رفع مشکلات روزمره‌شان وا مانده‌اند. قوانین کشور آن‌چنان با سرعت دستخوش تغییر می‌شود که توان هرگونه  برنامه‌ریزی از شرکت‌ها گرفته‌شده است. نگویید که مشکل تحریم‌ها آمریکا است. تحریم‌های داخلی ما ، تغییر روزانه قوانین و بروکراسی‌های پیچیده اداری خواب راحت را از تولیدکننده گرفته.
تا کی برای خوش‌خدمتی و خرج شدن بودجه‌ای که اختصاص داده‌شده است باید شاهد برگزاری مراسم‌های این‌چنین باشیم. مگر چه دستاوردی از مراسم‌های پیشین داشته‌ایم؟
کشور ما به‌اندازه تمام کشورهای دنیا مراسم تقدیر و تشکر دارد اما آن‌ها با سود نیم درصد و یک درصد تسهیلات می‌گیرند و صنعت‌کار ایرانی با هزار التماس باید تسهیلات با سود 30 درصد به دستش برسد، تازه اگر برسد. بیشتر تولیدکننده‌های ما طی این سال‌ها به‌قدری سختی‌کشیده‌اند که اگر به عقب بازگردند احتمالاً مانند دیگران ترجیح می‌دهند به دنبال دلالی باشند تا تولید و اشتغال‌زایی.
ای‌کاش به‌جای برگزاری انواع مراسم‌ها که اکثر آن‌ها به هدف درآمدزایی برای افرادی خاص انجام می‌شود به دنبال اصلاحات باشیم شک نداشته باشید این روزها فعالان صنعتی به دنبال خیر از دولت نیستند همین‌که شر دامانشان را نگیرد برایشان کافی است.
مهدی اسدی