ماجراجویی با دایون Y7

به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، این شاسی بلند دو دیفرانسیل اتوماتیک با طول حدود 4.8 و ارتفاع حدود 1.8 متر در زمره بزرگترین محصولات جدید بازار قرار می گیرد و علاوه بر توانمندی های خارج از جاده که در ذات شاسی مستقل آن نهفته است قرار است در زندگی روزمره شهری نیز ما را همراهی کند و برای رسیدن به مقاصد ماجراجویی، عملکردی قابل قبول در اتوبان و سرعت های بالا نیز داشته باشد، به همین منظور برای درک بهتر این خودرو و بررسی دقیق آن سفری 500 کیلومتری به ارتفاعات البرز را برنامه ریزی کردیم که شامل تمامی این موارد می شد و در ادامه آنچه از این ماجراجویی یافتیم را با شما به اشتراک خواهیم گذاشت.

دایون Y7 نسخه به روز رسانی شده و بهبودیافته Y5 است که به جای پیشرانه 2 لیتری توربو 202 اسب بخاری 280 نیوتون متری به پیشرانه 2.4لیتری توربو با حداکثر توان 215 اسب بخار و حداکثر گشتاور 320 نیوتون متر مجهز شده که توسط گیربکس 6 سرعته اتوماتیک آیسین-زومکس قدرت را به هر چهار چرخ منتقل می کند. از مهمترین امکانات جدید این خودرو نسبت به نسخه قبلی می توان به سیستم کنترل الکترونیکی پایداری ESC، سنسور نور و باران برای روشنایی اتوماتیک چراغ ها و روشن شدن اتوماتیک برف پاک کن و سیستم کنترل فشار باد تایرها TPMS در کنار چراغ روشنایی در روز اشاره کرد.

نسخه ای که برای آزمایش در اختیار ما بود علاوه بر این موارد آپشنال شده بود و امکانات بیشتری نظیر دوربین 360 درجه، سیستم هشدار نقاط کور روی آینه های جانبی BSD و سنسور جلو نیز داشت. این خودرو به صورت پایه علاوه بر آپشن های ذکر شده به امکاناتی نظیر دو کیسه هوا، ورود و استارت بدون کلید، دوربین عقب، گرمکن آینه های جانبی، سانروف، کلید های کنترل سیستم صوتی و کروز کنترل روی فرمان،تهویه مطبوع دیجیتال، کنترل مستقل سیستم تهویه مطبوع ردیف عقب، تنظیم برقی 6جهته صندلی راننده ، نمایشگر لمسی 8 اینچی و 8 بلندگو نیز مجهز شده است.

برای آغاز آزمایش این خودرو ابتدا باید با هویت کلی خودرو آشنا شوید؛ فارغ از مشخصات فنی و امکانات این خودرو، دایون Y7 یک شاسی بلند حدود 4.8 متری است که ارتفاعش از سطح زمین به 217 میلیمتر می رسد و ظرفیت هفت سرنشین با سه ردیف صندلی را دارد که در صورت خواباندن ردیف دوم و سوم صندلی ها فضای بار آن به حدود 2800 لیتر می رسد که عدد قابل توجهی است. وزن این خودرو به حدود 2 تن می رسد و به همین منظور از ترمزهای دیسکی در جلو و عقب استفاده می کند. رینگ های این خودرو 17 اینچی آلومینیومی است که روی تایرهای 245/70 سوار شده و سیستم چهار چرخ فعال آن توسط برند های معتبر BorgWarner و Zomax طراحی شده و از قفل دیفرانسیل مکانیکی اتوماتیک روی محور عقب بهره می برد که در صورت عدم اصطکاک یک چرخ با سطح زمین، قدرت آن را قطع می کند و خودرو از حالت تعلیق توسط چرخ دیگر خارج می شود.

همچنین سیستم علیق این خودرو در جلو از نوع دوبل جناغی با فنر دفع کننده ضربات است که در زمره سیستم های تعلیق با قابلیت بالای دفع انواع ضربات و کنترل حرکت چرخ ها به حساب می آید که هزینه طراحی و ساخت بیشتری از سیستم تعلیق مک فرسون دارد. همچنین سیستم تعلیق عقب این خودرو برخلاف پیکاپ های همکلاسش از نوع مولتی لینک 5 اتصاله است که علاوه بر ایجاد قدرت خوب برای کنترل حرکت چرخ ها و دفع ضربات، امکان سواری بهتری از پیکاپ ها با تعلیق فنر تخت را فراهم می کند. شرکت خودروسازی ایلیا مصرف سوخت ترکیبی این خودرو را 10.15 لیتر در 100 کیلومتر برای سیکل ترکیبی اعلام کرده که در شرایط آزمایش این عدد تحت فشار تا حدود 16 لیتر نیز افزایش پیدا کرد و عمدتا با بنزین معمولی مصرف سوخت حدود 13 لیتر در صد کیلومتر بود.

سفر ما از کوچه های شهری تهران آغاز شد، جایی که ابعاد خودرو مورد توجه رهگذارن قرار می گرفت و بزرگی اتاق در کنار ارتفاع آن سر هر عابر پیاده را به سمت این خودرو می‌گرداند و این موضوع برای بسیار یاز افرادی که به دنبال خودرو با جثه بزرگ هستند می تواند قابل توجه باشد. سواری با خودرو در کوچه های باریک چندان ایده آل نیست و برای پارک خودرو به فضای پارک بزرگتر از حد نرمال نیاز خواهید داشت. ورود به خودرو بدون استفاده از رکاب برای سوار شدن کار آسانی نیست و این موضوع به علت شاسی مستقل خودرو و ارتفاع حدود 22 سانتیمتری از سطح زمین است و نقطه گرانشی صندلی ها نیز شما را در وضعیتی بالاتر از دیگر خودروها قرار می دهد و این تازه شروع راه است چرا که این خودرو در نسخه استاندارد چنین وضعیتی دارد و در صورت نصب کیت لیفت این ارتفاع افزایش پیدا می کند.

تایرهای 245 و عرض حدود 1.9 متری خودرو فیزیک استاندارد خودرو را در مقابل ارتفاع 1.8 متری به خوبی پایدار کرده اند و در رانندگی مسیرهای شهری با سرعت کمتر از 80 کیلومتر بر ساعت مشکلی از نظر پایداری متوجه شما نمی شود و در صورت بروز هر گونه انحراف، سیستم ESC این مساله را تا حد قابل توجهی کنترل می کند.

سفر ما با ورود به بزرگراه تهران-قزوین آغاز شد و مسیر را با سرعت 100کیلومتر بر ساعت ادامه دادیم. در این مسیر، عایق بندی اتاق حتی با وجود شاسی مستقل قابل توجه بود و هر چند به پای کراس اوور های مدرن نمی رسد اما می تواند سفر آرامش بخشی را رقم بزند. شتابگیری خودرو با پیشرانه 2.4 لیتری ساخت میتسوبیشی در سایت SAME چین قابل قبول است و در هر لحظه برای شتابگیری، این پیشرانه قدرت لازم و حتی فراتر از نیاز را در اختیار شما قرار می دهد و این قدرت با گذر از دور موتور 2000 به دلیل ورود توربو به مدار برای دریافت حداکثر گشتاور مطلوب‌تر نیز می‌شود.

کروز کنترل خودرو در مسیر بزرگراهی عملکرد دقیق و خوبی داشت و در سرازیری ها به خوبی در هماهنگی با گیربکس، دنده ها کنترل می شد تا بدون دلیل دنده تا حد زیادی سبک نشود که کنترل سرعت از دست برود. لرزش فرمان به دلیل استفاده از تایرهای ایرانی در سرعت های 90 به بالا محسوس است و این موضوع در صسورت تعویض لاستیک ها به خوبی برطرف خواهد شد. مصرف سوخت در طول رانندگی بزرگراهی به حدود 12 لیتر در صد کیلومتر رسید که البته این مصرف میانگینی بین مسیر بزرگراه و شهری بود. سیستم صوتی با 8 بلندگو عملکرد چندان قابل قبولی ندارد اما نیاز اولیه شما را برطرف می کند.

همچنین نمایشگر لمسی این خودرو صرفا برای کاربری برای موسیقی می تواند راهگشا باشد و فراتر از آن امکانات بیشتری را در عمل در اختیار شما قرار نمی دهد که براساس پیگیری های خبرنگار ما ظاهرا قرار است به زودی مشکلات این نمایشگر نظیر GPS و امکان میرور گوشی روی نمایشگر نیز برطرف شود. آپشن های نسخه آپشنال این خودرو نظیر سیستم هشدار نقاط کور روی آینه ها از جمله آپشن های کاربردی بود که در بزرگراه به خوبی عمل می کرد و در هنگام تغییر خط در صورت وجود خودرویی در نقطه کور با آلارم هشدار می داد و حتی در برخی موارد از بروز حادثه جلوگیری کرد. ارتفاع بالای خودروی باعث می‌شود تسلط شما روی نقاط طرفین خودرو کمتر از خودروهای دیگر باشد و وجود سیستم هشدار نقاط کور روی آینه ها تا حد قابل توجهی این مشکل را برطرف می کرد.

عملکرد ترمز های خودرو در نسخه خودروسازی ایلیا تا حد خوبی قابل قبول است اما با توجه به وزن 2تنی خودرو باید درجه احتیاط را کمی بیش از خودروهای دارای پلتفرم در نظر بگیرید اما در نهایت خودرو در ترمزگیری های شدید انحراف به طرفین یا پایین آمدن دماغه را ندارد و همین موضوع موجب اطمینان خاطر از عملکرد سیستم ترمز آن می شود.

با نزدیک شدن به استان قزوین، نوبت به ورود جاده های پرپیچ و خم کوهستانی شد که ممکن است در نگاه اول تصور کنید با این ارتفاع و چنین خودرویی قطعا چالش های سختی پیش روی ما بود اما در عمل پایداری خودرو به واقع ما را شگفت زده کرد. سرعت گذر از پیچ های 90درجه در پیچ های سراشیبی حتی تا مرز 80 کیلومتر بر ساعت نگرانی از نظر بازی‌های جانبی اتاق بوجود نمی آورد و در مواردی نیز سیستم ESC به خوبی از انحراف خودرو جلوگیری کرد و وقتی از این بابت اطمینان پیدا کردیم با سرعت بالاتر برای به چالش کشیدن این خودرو پیچ ها را پشت سر می گذاشتیم.

آرامش کابین، عملکرد سیستم تعلیق و به طور کلی رفتار خودرو به عنوان یک گزینه شهری و جاده ای نه در حد خودروهای سواری و کراس اوور اما بهتر از خودروهای شاسی مستقلی نظیر رونیز بود. در میانه مسیر شیبی تند و رو به بالا بود که سال ها به صورت اختصاصی توسط موتورسواران و آفرودسواران مورد استفاده قرار می گرفت.

چالش خارج از جاده خودرو را با این شیب آغاز کردیم و به دلیل شن و ماسه نسبتا روان روی شیب، با سیستم 4H که در سرعت های زیر 80 کیلومتر بر ساعت می توان وارد مدار کرد، وارد آن شدیم. زاویه ورود خودرو به شیب حدود 29 درجه است که در زمره زوایای خوب بین رقبا شناخته می شود و به راحتی وارد شیب شدیم. ورود به شیب و طی آن بدون هیچگونه فشار به موتور به سادگی انجام شد و در میانه مسیر تصمیم گرفتیم توقف کنیم و در حالی که این خودرو سیستم کمکی شروع حرکت در سربالایی ندارد اما بدون حرکت به عقب با کمک گیربکس و قدرت بالای موتور به راحتی با کمترین هرزگردی حرکت به سمت جلو آغاز شد و در این مساله نیز هیچگونه چالش سنگینی وجود نداشت.

پس از رسیده به بالای شیب نوب تبه برگشت به پایین بود و در غیاب سیستم کنترل سرعت در سراشیبی، با دنده سنگین دستی و ترمز های مقطعی این مسیر را بازگشتیم و در پایین شیب به دلیل زاویه خوب فرود خودرو مشکلی به چشم نخورد. تمامی این تجربه ها از نگاه یک آفرود سبک برای یک خریدار عادی است و در این چالش ها وارد گزینه های سنگین نشدیم چرا که این موضوع نیازمند تیم همراه و همچنین نصب برخی تجهیزات روی خودرو است هر چند به نظر می رسد این خودرو در حالت استاندارد هم بتواند از پس این چالش  ها بر بیاید اما در تمامی برندها در تمام نقاط جهان، خودرو تخصصی آفرود نیازمند برخی تجهیزات تخصصی است که روی نسخه استاندارد آن خودرو نصب نمی شود.

در ادامه سیستم قفل اتوماتیک دیفرانسیل مکانیکی عقب این خودرو را در حالت سه چرخ شدن خودرو بررسی کردیم که سیستم در کمتر از 2 ثانیه، قدرت به چرخی که هرزگردی می کرد را به صورت مقطعی قطع می کرد و قدرت کامل به چرخ مجاور منتقل می شد و بدون هیچگونه مشکلی به حرکت در مسیر ادامه دادیم. در میانه مسیر به حاشیه رودخانه شاهرود و مسیر سنگلاخی رسیدیم که می توانست هم عملکرد خزش خودرو و هم سیستم تعلیق را به خوبی به چالش بکشد. خودرو روی مسیر سنگریزه ها و شن و ماسه ها حرکتی مناسب داشت و خبری از انحراف ساده بخش عقب یا جلو خودرو نبود و سیستم تعلیق دوبل جناغی شرایط خوبی را برای سرنشنیان جلو رقم می زد اما اگر سرنشین ردیف دوم یا سوم خودرو بودید این موضوع چندان دلچسب نبود هر چند اگر سیستم تعلیق عقب این خودرو از نوع فنر تخت بود قطعا ضربات چندین برابر می شد و همین موضوع نیز بهتر از آفرودرهای کلاسیک است. در ادامه تست این خودرو مسیری مملو از گل و لای در یک آب بند ساده را هدف قرار دادیم و تا جایی به این چالش بها دادیم که چرخ های خودرو تقریب تا 80 درصد در گل فرورفته بودند، در این حالت با توقف کامل و درگیر کردن حالت 4L و چند حرکت جلو و عقب و چرخش فرمان، خودرو به سادگی از این شرایط بیرون آمد و تقریبا به فشار مضاعفی نیاز نبود.

در نهایت بع داز سه روز و حدود 500 کیلومتر تست پرچالش این خودرو در حالت آفرود استاندارد و سبک، مصرف سوختی حدود 16 لیتر در سیکل ترکیبی رقم خورد که بخش عمده آن به آفرود ها مربوط می شد و هیچ‌گاه دمای موتور از میانه بالاتر نیامد. در مسیر برگشت نیز با اطمینان بالایی که نسبت به پایداری خودرو به دست آورده بودیم بر سرعت ها در جاده کوهستانی افزودیم و در نتیجه پس از طی مسیر 50 کیلومتری پر پیچ و خم منطقه کوهستانی الموت مطمئن شدیم که این خودرو می تواند همراه مطمئنی در شرایط سخت باشد و در عین حال در کابین آن شما حس آرامش قابل قبولی داشته باشید. البته نمی توان از جنس نسبتا سفت فوم صندلی ها نیز گذشت که ممکن است در بلندمدت از آن رضایت نداشته باشید و یا جای خالی بسیاری از امکانات در این خودرو حس می شود اما فراموش نکنید که دایون Y7 یک خودرو آفرود کلاسیک است که مشخصه های یک خودرو شهری و بزرگراهی به خوبی به آن افزوده شده و تا سرحد ممکن به عنوان یک گزینه آفرودی اقتصادی مورد بازنگری قرار گرفته است.