چرا خودروهای پرنده هنوز وارد بازارهای جهانی نشده‌اند؟

به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، ساختار اکثر خودروهای پرنده که در سال‌های اخیر طراحی شده‌اند، تقریبا مشابه با هواپیماهای کوچک 2نفره یا هلیکوپترهای سبک است و از این لحاظ، حتی با وجود بال‌ها و اجزای تا‌شونده، باز هم فضای بیشتری را نسبت به خودروهای معمولی اشغال می‌کنند و این در حالی است که ظرفیت حمل سرنشین آنها نسبت به خودروها کمتر است. از طرفی، برخی از این مدل‌ها فقط دارای یک یا ‌2 موتور پیش‌برنده توربوپراپ هستند که البته در نمونه‌های جدید سعی شده است تا سازگاری بهتری با سوخت معمولی اتومبیل‌ها داشته باشند اما در هر حال، هدف این است که تولیدات آینده با وجود مکانیسم‌های عمود پرواز (مانند پهپادهای کواد کوپتر)، به فضای کمتری برای نشست و برخاست نیاز داشته باشند، ضمن اینکه برای این کار باید از سیستم‌هایی کم‌حجم‌تر و البته کم‌مصرف‌تر از نمونه‌های امروزی بهره گرفت.
خرید و نگهداری
طبیعتا طراحی و تولید خودروهای پرنده در شرایط کنونی، هزینه بالایی دارد و به همین خاطر قیمت تمام‌شده آنها نیز نسبتا گران است. همچنین نگهداری از این وسیله، نیازمند انجام سرویس‌های دوره‌ای و تعمیرات خاصی است که بدون شک، در مقایسه با سرویس و تعمیرات خودروهای معمولی، هزینه و البته حساسیت بیشتری را طلب می‌کند و حتما باید در مراکز مخصوص و توسط تکنیسین‌های مجرب انجام شود.

فرآیند آموزش
همان‌طور که گفتیم، خودروهای پرنده‌ای که تاکنون معرفی و تولید شده‌اند، شباهت بسیار زیادی به هلیکوپترها یا هواپیماهای سبک و کوچک دارند و بنابراین، برای هدایت آنها باید علاوه بر گواهینامه رانندگی، مجوزی مشابه با گواهینامه دوره‌های خلبانی دریافت کنید. البته تفاوت در ساختار، نحوه هدایت و همچنین عملکرد تجهیزات در مدل‌های مختلف باعث می‌شود که خریداران هر یک از آنها، علاوه بر کسب آموزش‌های پایه، دوره‌های ویژه‌ای را نیز جهت کسب مهارت‌های تخصصی و آشنایی بیشتر با مدل خریداری شده، پشت سر بگذارند. با این تفاسیر و در شرایط کنونی، روند اخذ گواهینامه ویژه هدایت این وسایل در مقایسه با گواهینامه خودرو، بسیار هزینه‌بر خواهد بود و به عقیده برخی کارشناسان، در ساده‌ترین و فشرده‌ترین حالت، حداقل به 3 الی 4 ماه زمان نیاز دارد.

بسترسازی فیزیکی
آن دسته از خودروهای پرنده که عملکردی مشابه با هواپیما داشته باشند، یقینا برای نشستن و برخاستن، نیازمند یک باند مسطح و استاندارد هستند که حداقل طول آن باید حدود 200 الی 250 متر باشد. از آنجایی که نمی‌توان انتظار داشت در هر منطقه‌ای از شهر، چنین فضایی را برای رفت و آمد هوایی این وسایل احداث کرد، عملا استفاده از این خودروها در محیط‌های درون‌شهری غیرممکن می‌شود، خصوصا اینکه باید ارتفاع مجاز ساختمان‌ها و موانع اطراف باند را نیز در نظر گرفت. همچنین نمی‌توان انتظار داشت که مدل‌های عمود‌پرواز نیز مانند یک خودرو معمولی، کاملا صاف و دقیق در یک نقطه مشخص بنشینند زیرا عواملی چون سرعت و جهت وزش باید و یا حتی شیب زمین نیز در این قضیه تاثیر‌گذار است و طبیعتا برای نشست و برخاست این مدل‌ها نیز باید فضایی نسبتا بزرگ و خلوت را در نظر گرفت. حال تصور کنید که اگر فقط 100دستگاه از این خودروها (با تکنولوژی و مدل‌های امروزی) در یک شهر تردد داشته باشند، به چند متر مربع فضای مناسب و استاندارد برای رفت و آمد آنها در مناطق مختلف نیازمندیم!

ایمنی و کنترل ترافیک
مهم‌ترین چالشی که در زمینه استفاده از خودروهای پرنده وجود دارد، بحث ایمنی و کنترل ترافیک آنهاست زیرا خودرویی که در هوا پرواز می‌کند، شرایطی کاملا متفاوت با خودروهای معمولی دارد و حتی یک نقص کوچک هم می‌تواند زمینه‌ساز سقوط آن شود. بدین ترتیب، اگر قرار باشد تعداد زیادی از این خودروها در یک منطقه به پرواز درآیند، علاوه بر کنترل ایمنی و سلامت تک تک وسایل، باید از تداخل مسیر و برخورد آنها با یکدیگر نیز جلوگیری کرد که این امر با وجود سامانه‌های ناوبری و البته بررسی دقیق و لحظه به لحظه حرکت این وسایل توسط ایستگاه‌های کنترل ترافیک، میسر می‌شود. با این تفاسیر، هر خودرو پرنده باید با تعیین مبدأ و مقصد حرکت خود، در یک مسیر و ارتفاع مشخص پرواز کند که از این لحاظ، با محدودیت‌هایی مشابه با قوانین پرواز هواپیما‌ها مواجه می‌شویم، مگر اینکه در آینده، مکانیسم و نحوه پرواز این خودروها تغییر یابد و برای کنترل ترافیک آنها از سیستم‌های هدایت و ناوبری هوشمندتر استفاده شود.