عصر خودرو- مرحوم دکتر سیدتقی نوربخش رییس سازمان تأمین اجتماعی و معاونش روز پنجشنبه در حادثه رانندگی به دیار باقی شتافتند. خدایشان رحمت کند. مرگ دلخراش ایشان در سانحه رانندگی بهانه نوشتن متنی است که عمیقاً آرزو می کنم کاش زودتر نوشته بودم، شاید بر عدم وقوع این حادثه و حوادث مشابه اثر داشت.
به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» ، تارنمای عصر ایران به قلم محمد فاضلی عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی با موضوع 'پیشنهاد به دولت برای بررسی شیوه راندن خودروهای دولتی' نوشت: مقامات ارشد دولتی اغلب از خودروهای دولتی استفاده می کنند و سفرهایشان هم بسیار است. وزرا و معاونان شان معمولا آخر هفته ها را در سفرهای استانی هستند. استانداران، فرمانداران و بسیاری دیگر از مقامات نیز از خودرو دولتی استفاده می کنند.
خوردوهای دولتی و کیفیت راندن آنها چند ویژگی خطرناک دارد که دولت واقعاً باید برای آنها چاره ای بیندیشد. آنچه می نویسم ممکن است برای همه رانندگان و خودروهای دولتی صادق نباشد - و اصلاً هم نمی دانم که خودرو حامل مرحوم نوربخش نیز چنین ویژگی هایی داشته یا نداشته - اما خصایص غالب است و باید فکری کرد.
اول، اکثریت رانندگان خودروهای دولتی آموزشی فراتر از آموزش رانندگی معمول برای همگان کسب نکرده اند (برخی رانندگان مقامات و محافظان آموزش دیده‌اند). همین امر سبب می شود در حالی که باید شیوه راندن و قانون مداری رانندگان خودروهای دولتی، سرآمد و الگوی بقیه رانندگان باشد، اغلب در زمره نامحتاط ترین، تندران ترین و قانون گریزترین خودروها هستند.
دوم، رانندگان خودروهای دولتی به واسطه مقاماتی که در خودرو همراه دارند، احساس قدرت می کنند و «عارضه دولت» بر آنها مستولی می شود. عارضه دولت یعنی خود را فراتر از قوانین دیدن، همان احساس قدرتی که دولت در سایر امور نیز به آن دچار می شود. کافی است در کاروان حامل چند مقام دولتی نشسته باشید تا مشاهده کنید اغلب با سرعت های بالا حرکت می کنند و پلیس راهنمایی و رانندگی هم اقتداری ندارد تا سرعت و عوارض ناشی از قرار گرفتن چندین خودرو پشت سر یکدیگر که می خواهند از یکدیگر دور نیفتند را نیز کنترل کند.
سوم، مقامات دولتی که راهی سفرهای استانی می شوند، اغلب چندین برنامه افتتاح پروژه، جلسه و دیدار در جاهای مختلف استان دارند و باید به سرعت جا به جا شوند تا به همه برنامه ها برسند. همین عجله باعث می شود مجوزی به دست رانندگان خودروها داده شود که با حداکثر سرعت حرکت کنند. همین امر احتمال حادثه را افزایش می دهد. حادثه مقام و غیرمقام نمی شناسد.
چهارم، اغلب خودروهایی که در جریان سفرهای مقامات سیاسی ارشد استفاده می شوند، شاسی بلندهای پرقدرتی هستند که برای سریع راندن و مانورهای حرکتی آمادگی دارند. توانایی های فنی و ایمنی قابل توجه این خودروها در موقع رانندگی بد و سریع به‌کار نمی آیند و این قدرت و سرعت شان است که سبب حادثه می شود.
پنجم، من بارها شاهد بوده ام که سرنشین های کاروان های خودروهای دولتی به دلایل مختلف از جمله پیاده شدن در نقاط مختلف مسیر سفر، هیچ وقت کمربند ایمنی سرنشین عقب را نمی بندند.
ترکیب این چند ویژگی سبب می شود که مقامات دولتی جان خود و سایر سرنشین های خودروهایی را که در جاده ها سفر می‌کنند به خطر بیندازند. دولت صاحب چند صد هزار خودرو است که هر روزه توسط مدیران دولتی به کار گرفته می شوند. رانندگی درست این خودروها باید الگویی برای سایر رانندگان باشد نه آن که دولتی بودن بهانه ای برای زیر پا نهادن قانون و اصول احتیاط باشد.
پیشنهاد می کنم دولت کارگروهی را متولی بررسی شیوه راندن خودروهای دولتی کند و در تعامل با راهنمایی و رانندگی، رویه هایی معمول شود که چند صد هزار راننده خودروهای دولتی به نمونه هایی از قانون مداری و رانندگی درست تبدیل شوند.
دولت اصلاح را از خودش شروع کند.
