به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، این ابرخودرو مسابقه ای رنو که در حضور لورنس ون‌دِن اکر، رئیس دپارتمان طراحی رنو در غرفه نگین‌خودرو رونمایی شد، آغاز دوباره ای است بر عطش سیری ناپذیر رنو در موتوراسپرت؛ ابرخودرویی با ژستی دلفریب و توان عملکردی میخکوب کننده که توان دستیابی به سرعت های فراتر از 300 کیلومتر در ساعت را دارد.
دلفریب و سلطه‌جو
همچون دیگر ساخته های جدید رنو که تحت مدیریت طراحی لورنس ون‌دن اکر خلق شده اند، R.S. 01 از نشان بزرگ رنو بر روی پیشانی هویت می گیرد. و برای القاء حس تسلط بر جاده و پست، تاکید بیشتر بر عناصر خطی و هرچه پهن تر جلوه دادن این چهره بوده که البته در واقعیت هم با پهنای 2.000 میلیمتری (در مقایسه با تنها 1.116 میلیمتر ارتفاع) این حس در طراحی R.S. 01 حکمفرماست. بازی مهیج و بی‌محابایی که طراحان با سطوح و بادخور ها در این پیکره پهن و کشیده داشته اند، صرفا جنبه بصری ندارد چراکه هدف اصلی، استفاده از جریان هوای مقابل در دستیابی به حداکثر نیروی رو به پایین برای حفظ چسبندگی به مسیر در سرعت های بالا، و در عین حال، هدایت این جریان هوا برای خُنک‌سازی بهینه پیشرانه و اجزای مکانیکی خودرو بوده است.
مبنای این طراحی جسور و دلفریب، کانسپتی بنام DeZir بوده که سال 2010 به نمایش عموم درآمد تا در قالب سری مفهومی های شش‌گانه چرخه زندگی رنو، فلسفه طراحی جدید این خودروساز فرانسوی را معرفی کند. اما در تکامل این طراحی، پیکره آئرودینامیک Renault Étoile Filante نیز الگوی طراحان بوده؛ رنو رکوردشکنی که سال 1956 در پیست دریاچه نمک Bonneille توانست رکورد سرعت 300 کیلومتر در ساعت را از خود بر جای بگذارد. حاصل، آئرودینامیکی بی‌نظیر، فراتر از یک GT3 عادی و نزدیک به خودرو های مسابقه ای DTM برای R.S. 01 بوده است. حتی ضریب پسا یا همان مقاومت بدنه در برابر جریان هوای مقابل نیز بسیار ناچیز و در حد یک خودرو فرمولا رنو 3.5 اعلام شده است. به عبارت بهتر، 1.7 تُن نیروی رو به پایین یا داونفورس حاصل از این طراحی آئرودینامیک بر روی بدنه در بیشینه سرعت 300 کیلومتر در ساعت، دقیقا معادل این مقدار در خودرو های فرمولا رنو 3.5 است. در این باید به هواکش‌های جانبی فرم گرفته در مقابل گلگیر چرخ های عقب نیز اشاره کرد که در کنار هیجان‌بخشی بصری و سمت و سو دادن به خط دید بیننده، نشان از جانمایی یک پیشرانه پرتوان در حد فاصل کابین و محور عقب R.S. 01 دارد؛ پیشرانه ای که مستقیما از نیسان GT-R، گودزیلای مخوف ژاپنی گرفته شده است.
قلب گودزیلا برای یک رنو ویرانگر
نیروگاه V6 3.8 لیتری توئین‌توربو به امانت گرفته شده از نیسان GT-R، با بیش از 500 اسب‌بخار قدرت و بیشینه گشتاوری فراتر از 600 نیوتن‌متر، در دل شاسی مونوکوکی جا شده که به لطف ساختار فیبرکربنی اش، وزن نهایی R.S. 01 به تنها 1.100 کیلوگرم محدود شده است. با توان ویرانگر این نیروگاه متصل به گیربکس 7 سرعته ترتیبی مخصوص رِیس Sadev، R.S. 01 توان عملکردی چشمگیری مابین یک خودرو GT3 و DTM دارد. طبیعی است که برای مهار این توان ویرانگر، نیاز به افساری قدرتمند است که در قالب مجموعه ترمزی عملکردمحور متشکل از دیسک های فیبرکربنی 380 میلیمتری PFC Brakes با کلیپر های شش پیستون و ترمز ضدقفل بوش موتوراسپرت، در چرخ های 18 اینچی پوشش یافته با تایر های سفارشی میشلین تعبیه شده است. اما برای رسیدن به بالاترین سطح مانورپذیری در پیست، نیاز به سیستم تعلیقی کارآمد نیز بوده که در R.S. 01 از نوع تطبیق‌پذیر با پیکربندی مرسوم جُفت‌جناغی و پوشراد و دمپر های Öhlins است.
ایمنی در سطح LMP1
شاسی مونوکوک مستحکم فیبرکربنی در R.S. 01 که همچون فرمولا رنو های 3.5 توسط دالارا طراحی شده و رول‌کیج فولادی و باک سوخت 150 لیتری را نیز در دل خود دارد، از جلو و عقب به کرش‌باکس های مخصوصی متصل است که در برخورد از جلو و یا عقب، ضربه را جذب می کنند تا کمترین آسیب ممکن به محفظه کابین و راننده برسد. این مجموعه مطابق با استاندارد های ایمنی FIA LMP1 طراحی و مهندسی شده و در کنار آن، مشخصه های ایمنی دیگری نیز برای هرچه ایمن تر ساختن R.S. 01 در نظر گرفته شده که عبارتند از ستون فرمان تا شو و صندلی رِیس گودرفته و دربرگیرنده Sabelt با کمربند شش اتصالی سازگار با سیستم محافظ سر و گردن راننده HANS®.
سکوی پرتاب برای رانندگان تازه‌کار
رنو 115 سال سابقه حضور و رقابت در مسابقات اتومبیلرانی را دارد و در این سال ها، بار ها طعم پیروزی در معتبر ترین و سخت ترین رقابت ها را چشیده؛ از رالی مونت‌کارلو و سری رقابت های 24 ساعته لُمان بگیرید تا فرمولا وان. بخش موتوراسپرت این کمپانی که با نام رنواسپرت شناخته می شود و 4 دهه است به تدارک و برگزاری رقابت های مختلف موتوراسپرت شهرت دارد، با R.S. 01 فصل تازه ای را در فعالیت های خود آغاز کرد. این ساخته رنواسپرت از فصل 2015 در بخش جدیدی از سری رقابت های جهانی رنو با نام Renault Sport Trophy بکار گرفته شده که در قالب یک سری رقابت حرفه ای-آماتور (Pro-Am) اتومبیلرانی، دروازه ورود رانندگان جویای نام به سری رقابت های قهرمانی بزرگی همچون GT، DTM، ELMS و WEC. به عبارت بهتر، قهرمان فصل بخش حرفه ای های این رقابت، شانس آزمون تازه‌کار ها در سری Super GT ژاپن را خواهد داشت و قهرمان فصل در بخش آماتور ها، شانس این را خواهد داشت که در رقابت 24 ساعته لُمان، پشت فرمان یک پروتوتایپ LMP2 بنشیند.