عصر خودرو - حوالی ساعت ۱۰ شب و در آخرین روزهای زمستان ۱۳۹۵، به بهانه یک دور‌دور کوتاه در خیابان‌های خلوت شهرستان خوش آب و هوای شاهرود، ملاقاتی با دوج کورنت ۱۹۷۶ داشتیم؛ خودرویی که هرچند از دید بسیاری از متخصصان دنیای اتومبیل‌های کلاسیک، مورد چندان خاص و عجیب و غریبی نیست، اما این هالکِ پیر سبزرنگ با رینگ‌های امریکن ریسینگ کرومی، حداقل در نظر ما زیبا و با ابهت است.
به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، آنچه در ادامه می‌خوانید، چکیده‌ای از دیدار ما با این کورنت و البته گریزی به نکات حائز اهمیت این خودرو است. البته پیش از هر چیز لازم می‌دانیم از همکاری مالک محترم خودرو آقای «محمود نقی‌زاده» و همراهی آقای «علی‌اکبر افتخاری» کمال قدردانی را به جای آوریم.
بزرگ و اقتصادی!
کورنت از آن دسته خودروهای اقتصادی آمریکایی است! البته شاید در نگاه اول، اقتصادی خطاب‌کردن یک غول 5متری که در اشل خودرویی، یک سدان فول‌سایز محسوب می‌شود، اندکی عجیب و حتی خنده‌دار باشد. اما این خودروی خانوادگی که نخستین نسل از آن در سال 1949 روی خط تولید کرایسلر قرار گرفت، یکی از آن دسته خودروهای عضلانی آمریکایی بود که با توجه به ساختار ساده، قیمت پایه مناسب و مسائلی از این قبیل، گزینه‌ای کم‌دردسر برای استفاده روزمره (البته در قیاس با دیگر آمریکایی‌های هم‌دوره!) محسوب می‌شد.
نسل‌ها را بشناسید
از سال 1949 که این نام در لیست محصولات شرکت دوج آمریکا قرار گرفت، هر سال چهره متفاوتی از آن روانه بازار جهانی می‌شد. در واقع هرچند که این خودرو تنها تا اواخر دهه 70 میلادی روی خط تولید این خودروساز قرار داشت، اما در قالب 6 نسل (که البته برخی منابع معتقدند کورنت نسل پنجم به دو نسل پیش و پس از فیس‌لیفت تقسیم می‌شود – در ادامه به آن می‌پردازیم) به خیابان‌ها راه پیدا کرده بود که هر نسل ظاهر و ویژگی‌های فنی و رفاهی منحصر‌به‌فردی دارد. خودروی پیش روی ما همانطور که در ابتدای مطلب نیز گفته شد، مربوط به سال 1976 میلادی یعنی 41 سال پیش و در واقع آخرین سال تولید کورنت (که در دهه 80 نام آن به دوج دیپلمات تغییر پیدا کرد و البته بعدها این نام به صورت مقطعی در محصولات دیگر زنده شد) است. این نسل از کورنت که در واقع ششم پنجم این خودرو محسوب می‌شود، از سال 1971 روی خط تولید دوج قرار گرفت و نمونه اولیه با جلوپنجره چهار چراغ تا سال 1974 به بازار عرضه می‌شد. اما در سال 1975 چهره جدیدی از این خودرو روانه بازار جهانی شد که تولید آن تا سال 1976 ادامه پیدا کرد و به عقیده برخی کارشناسان، این خودرو نسل هفتم کورنت است؛ هرچند که یک فیس‌لیفت بیشتر نیست!
بزرگ، عضلانی، با ابهت
اما بیاییم به توضیح پیرامون ظاهر این نسل بپردازیم. نسل ششم کورنت در واقع برادر دو‌قلوی پلیموت ستلایت (Satellite) محسوب می‌شود و از نظر پلت‌فرم، شباهت‌هایی هم به پلیموت رودرانر و دوج چارجر دارد. این خودرو برخلاف نسل‌های قبلش، از سال 1971 الی 1974 و اصطلاحا در «فاز نخست» تنها در دو قالب سدان و استیشن به تولید می‌رسید اما در نمونه فیس‌لیفت، اوضاع اندکی فرق کرد. در سال 1975 گروه خودروسازی کرایسلر برای افزایش ایمنی این خودرو در برخورد‌های از جلو و همچنین اضافه‌کردن یک نسخه کوپه به این محصول نسبتا محبوب (که در ناوگان پلیس و تاکسی آمریکا نیز استفاده می‌شد)، فیس‌لیفتی ارائه کرد که از نظر استایل کلی بدنه تفاوت چندان زیادی با نمونه فاز1 نداشت. اما این خودرو از دماغه و وضعیت جذب ضربه مهندسی‌شده‌تری بهره می‌برد و همچنین ستون‌ها و سقف خودرو برای کاهش میزان آسیب هنگام واژگونی و اخذ مجوزهای فدرال تقویت شده بودند. چراغ‌های جلو از دو دایره کوچک به یک دایره در قاب مربعی تغییر پیدا کرده بودند و همچنین جلوپنجره دو‌تکه بزرگ آن، ظاهر جالب و عضلانی‌تری به این محصول می‌بخشید. کورنت 75 و 76 همانطور که گفته شد در سه قالب سدان، استیشن (واگن-Wagon) و در نهایت کوپه هارد‌تاپ (Hard-Top Coupe) به تولید می‌رسید که اکثر نمونه‌های وارد‌شده به ایران هم از نسخه سدان بودند. نمونه سدان در دو نسخه کاستِم (Custom) و کاستِمِ بروئِم پکیج (Brougham Package)، کورنت استیشن با تیپ‌های کاستِم و کرِست وود (Crestwood) و در نهایت کوپه هارد‌تاپ با پسوندهای کاستِم و بروئم به تولید می‌رسید که هر یک از آنها از نظر ظاهر و امکانات تفاوت‌هایی داشتند. البته لازم به ذکر است که خریداران نسخه‌های کوپه و سدان می‌توانستند برای خودروی خود سقف مزین به روکش Vinyl (که در ایران تحت عنوان چرم سقف شناخته می‌شود) سفارش دهند و همچنین سانروف نیز برای کوپه‌های سقف فلزی قابل سفارش بود. کورنت در رنگ‌هایی مثل مشکی، سفید، زرشکی، سبز، کرمی، طلایی و ... به تولید می‌رسید و رنگ Vinyl سقف نیز بسته به رنگ بدنه متغیر بود. اما جالب اینجاست که روکش سقف Vinyl برخی از کورنت‌ها با دیگر نمونه‌ها تفاوت داشت و با‌کیفیت‌تر بود. کورنت از یک آینه تخم‌مرغی (دو آینه در نمونه‌های سفارشی)، سپرهای کرومی بزرگ در جلو و عقب، لوگوی ایستاده مخصوص در جلوی کاپوت (که در نمونه مورد آزمایش از لوگوی کرایسلر استفاده شده است) و... بهره می‌برد. همچنین لازم به ذکر است که کورنت به صورت استاندارد با رینگ‌های 14 اینچی به همراه قالپاق (یا رینگ‌های ساده بدون قالپاق) به بازار عرضه می‌شد و در صورت سفارش می‌توانستید از رینگ‌های 15 اینچی نیز بهره ببرید. اما نمونه مورد آزمایش از رینگ‌های 18 اینچی کرومی امریکن ریسینگ (طرح مخصوص فورد ماستنگ) بهره می‌برند که با توجه به کاهش ارتفاع خودرو، ظاهری جالب و اسپرت به این کورنت سبز رنگ بخشیده است. کورنت در سال 1976 با قیمت 3700 الی 5158 دلار در بازار آمریکا عرضه می‌شد.
در داخل کابین چه می‌گذرد؟
کورنت همانطور که از ابعاد بزرگش پیداست، فضای داخلی خوب و جاداری دارد. هرچند باید به این موضوع اشاره کرد که اندازه درب موتور و صندوق عقب خودرو سهم بسیار زیادی در طویل‌شدن آن دارند و تمام این ابعاد در فضای داخلی خلاصه نشده است. صندلی‌های نیمکتی یک‌تکه در جلو و عقب فضای پای خوبی را به ویژه در بخش جلو به شما ارائه می‌کند و در ردیف جلوی این خودرو (پشت فرمان و یا سمت شاگرد) حس آمریکایی‌سواری نابی به شما دست می‌دهد. لیور دنده برای وسیع‌تر‌شدن فضای ردیف جلو به بغل فرمان منتقل شده و داشبورد ساده خودرو ابعاد آزار‌دهنده‌ای ندارد.
تودوزی خودرو به صورت ترکیبی از چرم مصنوعی، یک تریم سبزرنگ ملایم و البته دوست‌داشتنی دارد که با رنگ سبز بدنه هماهنگ است. شیشه‌های هر چهار درب برقی بوده و بالابر تمامی شیشه‌ها از سمت راننده قابل کنترل است. این نسل از کورنت مجهز به سیستم تهویه مطبوع 6حالته بهره می‌برد که البته نمونه‌های مدل بالایی با توجه به بهره‌گیری از کندانسورهای بزرگ‌تر، سرمای بهتری هم ارائه می‌کنند. همچنین امکاناتی مثل کروز کنترل، تنظیم برقی صندلی ردیف جلو در 6 جهت، سیستم صوتی استریوی Huntsville Electronics Division همراه با 4 اسپیکر و قابلیت پخش رادیو AM/FM و نوار کاست و درنهایت چراغ‌های راهنمای روی گلگیر (که در نمونه تحت آزمایش نیز شاهد آن هستیم) برای این خودرو قابل سفارش بودند.
کج و آرام!
اما می‌رسیم به بحث شیرین پیشرانه. دوج کورنت از سال 1971 الی 1976 با پیشرانه‌های 6 و 8 سیلندر متفاوتی از 225 اینچ مکعبی گرفته تا 440 مگنوم V8 به بازار جهانی عرضه شد اما تنها یک پیشرانه 6 سیلندر برای این خودرو قابل انتخاب بود که روی نمونه‌های پایه نصب می‌شد. این پیشرانه با حجم 225 اینچ مکعب یا همان 3.7 لیتر در سیستم SI، مشهور به موتور کج یا Slant است و نمونه مورد آزمایش نیز از همین پیشرانه بهره می‌برد. در واقع اگر درب پیشرانه را باز کنید خواهید دید که موتور اندکی به سمت شاگرد مایل است و دلکوی آن نیز در پشت چرخ جلو سمت شاگرد به چشم می‌خورد.
این پیشرانه از میل‌لنگ فولادی فورج شده (تا نیمه اول 1976) بهره می‌برد و فلایویل گیربکس نیز روی توربین قرار دارد. کاربراتور تک دهانه هالی (Holly) وظیفه سوخت‌رسانی به داخل منیفولد ورودی را دارد و همچنین 2 سوپاپ در هر سیلندر، ورودی و خروجی سیلندرها را کنترل می‌کنند. این پیشرانه 6 سیلندر خطی که حجم کمتری نسبت به خودروهایی مثل شورولت نوا با پیشرانه 250 اینچ مکعبی دارد، قادر به تولید 100 اسب بخار قدرت و 230 نیوتن‌متر گشتاور است که با توجه به وزن 1.7 تنی، شتاب و کشش چندان مناسبی را به خودرو نمی‌دهد. در واقع جالب است بدانید که شرکت دوج شتاب صفر تا 100 نمونه اتوماتیک این خودرو را در حدود 20 ثانیه اعلام کرده که به هیچ عنوان هیجان‌انگیز نیست. گیربکس سه‌سرعته اتوماتیک کورنت تحت عنوان TorqueFlite شناخته می‌شود و از دیفرانسیلی با ضریب 3.2:1 برای نمونه 6سیلندر موتور کج استفاده شده است. همچنین لازم به ذکر است که تمامی نسخه‌های کورنت 75-76 از یک خروجی اگزوز بهره می‌برند به جز نمونه‌های 8سیلندری که به سفارش مالک با خروجی دوبل تولید شده بودند.
