به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از دنیای اقتصاد،  به اعتقاد من، در بررسی این موضوع باید خودروسازان خارجی را به دو دسته تقسیم کرد. دسته اول، آنها که سابقه حضور در ایران را داشته‌اند و دسته دوم نیز خودروسازانی که برای اولین بار به فکر حضور در صنعت خودرو کشور افتاده‌اند. آنها که پیش‌تر سابقه حضور داشته‌اند، به نظر می‌رسد با فضای کسب‌و‌کار در ایران آشنا بوده و مشکل خاصی برای سرمایه‌گذاری در صنعت خودرو کشور ندارند. وقتی پژو و سیتروئن و رنو برای آمدن به ایران تصمیم نهایی را اتخاذ کرده‌اند، نشان می‌دهد آنها نسبت به مسائلی مانند امنیت سرمایه‌گذاری و ثبات قوانین، اطمینان لازم را کسب کرده‌اند وگرنه شاهد حضورشان در این صنعت نبودیم. خودروسازان فرانسوی اتفاقا شرکت‌های سختگیری هستند؛ بنابراین اگر نسبت به امنیت سرمایه‌گذاری شان مطمئن نبودند، حالا در ایران حضور نداشتند.

با این حال، آن دسته از خودروسازان که برای اولین بار قصد حضور در ایران را دارند، به‌دلیل آنکه نسبت به امنیت سرمایه‌گذاری و همچنین ثبات قوانین مطمئن نیستند، خیلی با احتیاط در این ماجرا رفتار می‌کنند. این در شرایطی است که به اعتقاد من آنها نباید نگران امنیت سرمایه‌گذاری شان باشند، زیرا حتی با وجود اتفاقاتی مانند ماجرای قرارداد ال-90 که اجرای آن با تاخیری دو ساله روبه‌رو شد، هیچ‌گاه سرمایه خودروسازان خارجی در ایران هدر نرفته است. در آن ماجرا نیز اگرچه عده‌ای از نمایندگان مجلس شورای اسلامی کوتاهی کردند، اما از جانب ما نیز قصور صورت گرفت و سبب شد آن پروژه بزرگ با حاشیه و تاخیر مواجه شود. با این حال هم‌اکنون با توجه به وجود قوانینی مانند صادرات 30 درصدی و الزام ساخت داخل 40 درصدی برای خودروسازان خارجی، می‌توان گفت با قانونی شفاف در راستای جذب سرمایه از خارج، مواجه هستیم. به نظرم اتفاقاتی را که در دولت قبل رخ داد، نباید به پای دولت فعلی نیز گذاشت و عنوان کرد در ایران امنیت برای سرمایه‌گذار خارجی وجود نداشته یا بگوییم با تغییر یک شبه قوانین روبه‌رو هستیم.