به گزارش پایگاه خبری «عصرخودرو»، جدایی فِراری از غول خودروسازی وقت ایتالیا با آغاز جنگ جهانی دوم همراه شد و همین موضوع اتفاقات خوب و بد زیادی را به همراه آورد که هرکدام می‌توانست دلیلی موجه برای پایان کار اِنزو باشد، اما او کم نیاورد و آنقدر در راه رسیدن به رویای دیرینه‌اش جنگید تا سرانجام در 49 سالگی بدان دست یافت و اولین خودروی مسابقه‌ای با نام و نشان »فِراری« را به دنیای اتومبیلرانی معرفی کرد.

125 S، اولین «فِراری» تاریخ!
11 می‌1947 (بیستم اردیبهشت‌ماه 1326 خورشیدی) پس از اتمام جنگ جهانی دوم و با تصمیم جدی اِنزو مبنی بر پایه‌گذاری یک خودروسازی مستقل تحت نام خود، اولین اسب تاریخ با نام 125 S در پیست پیاچِنزا (Piacenza) ایتالیا چشم به جهان گشود. این رودستر دو‌نفره نخستین خودروی مسابقه‌ای بود که با برند «فِراری» و نشان کاوالو رامپانته (Cavallo Rampante) متولد ‌می‌شد.
اولین نمونه 125 S (کد 01C) با استفاده از یک پلت‌فرم دیفرانسیل عقب پیشرانه جلو، شاسی لوله‌ای فولادی و شاکله راست فرمان به تولید رسید و تقریبا‌ تمامی قسمت‌های فنی ازجمله پیشرانه و جعبه‌دنده توسط خودِ فِراری و همکاران توسعه پیدا کرد و دیگر خبری از استفاده از قطعات و لوام فیات یا آلفارومئو نبود. حتی در زمینه طراحی بدنه هم با تمامی هم‌دوره‌هایش متفاوت بود و سبک و سیاقی کاملا‌ متفاوت را دنبال می‌کرد.
در بخش دماغه بیش از هر چیز چراغ‌های دایره‌ای شکل منفرد، دو قطعه شیشه‌ای مجزا روبه‌روی راننده و سرنشین، جلوپنجره چهارگوش بزرگ و 3ورودی کوچک هوا در بالا و طرفین آن خودنمایی می‌کند. در نمای جانبی و عقب نیز برجستگی و انحنای فوق‌العاده زیبای گلگیر جلو و آب‌شش بزرگ پشت آن به همراه کشیدگی کاپوت و حذف درب ورودی سمت راننده دیگر نقاط عطف ظاهری را تشکیل داده و در کنار حالت تخم‌مرغی انتهای بدنه، لوله اگزوزهای باریک و بلند و قرارگیری چراغ‌ خطر در مرکز این قسمت، استادانه به کمال می‌رسند. دیگر نکته جالب توجه در مقوله طراحی، چینش ادوات کابین در ساده‌ترین شکل ممکن است. داشبورد تنها در یک دورشمار بزرگ، سوئیچ‌های مربوط به عملکردهای مختلف و 5 نمایشگر کوچک برای وضعیت بنزین، دمای آب و روغن و ... خلاصه می‌شود. غربیلک فرمان نیز همانند آنچه در بسیاری از خودروهای نیمه اول قرن بیستم می‌بینیم، بزرگ و باریک و با چوب و آلومینیوم کار شده است. غیر از اینها نه خبری از کمربند ایمنی هست نه امکاناتی مثل سیستم صوتی یا کفپوش اتاق! گویا فِراری کبیر و همکارانش صرفا‌ به ملزومات بسنده کرده و اصلا‌ پی زرق‌وبرق و عناصر لوکسی که در مدل‌های دهه 60 و 70 میلادی می‌بینیم، نبوده‌اند!

پیشرانه V12 کولومبو!
اولین اسب تاریخ از قلب 1.5 لیتری 12 سیلندر V شکل (حجم دقیق 1496.77 سی‌سی) 24 سوپاپه با نسبت تراکم 9.5 به 1، میل‌لنگ و شمع منفرد، 3 کاربراتور (ساخت کمپانی ایتالیایی Weber) و بیشینه توان 118 اسب بخار در 6800 دور بر دقیقه نیرو می‌گیرد که توسط جوآچیو کولومبو (Gioacchio Colombo) و با کمک 2 مهندس ایتالیایی دیگر به نام‌های جوزپه بوسو (Giuseppe Busso) و لویجی بازی (Luigi Bazzi) طراحی شده ‌که عدد 125 نام این خودرو هم از حجم هر یک از سیلندرها (دقیقا‌ 124.73 سی‌سی) نشأت می‌گیرد. اگر خروجی 118 اسب بخار را ناچیز و به درد نخور می‌پندارید، باید اشاره کنم که این رقم برای وزن خشک تنها 650 کیلوگرمی خودرو کفایت کرده و طبق ادعای فراری، دستیابی به مرز 210 کیلومتر بر ساعت را ممکن می‌ساخت. تعلیق بدنه در محور جلو از نوع مستقل با بازوهای جناغی نامتقارن، فنر تخت و جاذب‌های هیدرولیک و در محور عقب از نوع Live-Axle با فنرهای بیضی‌شکل، جاذب‌های هیدرولیکی و میله ضد‌غلتش بود. خروجی پیشرانه از طریق جعبه‌دنده 5 سرعته دستی با کلاچ تک‌صفحه‌ای به چرخ‌های عقب رسیده و وظیفه توقف خودرو نیز در تمامی چرخ‌ها بر دوش ترمزهای کاسه‌ای قرار داشت.

زمینه موفقیت‌های آینده!
125 S علاوه بر شاسی 01C روی شاسی دیگری با کد 02C نیز تولید شد که از همان نیروگاه 1.5 لیتری V12 بهره می‌جست اما در بدنه و نمای ظاهری خط‌مشی تقریبا متفاوتی را دنبال می‌کرد. این رودستر یا به قول امروزی‌ها اِسپیدستر دو‌نفره از همان بدو تولد وارد مسابقات اتومبیلرانی شد و طی 13مسابقه‌ای که در 1947 شرکت کرد توانست 6 پیروزی و 2 پودیوم به دست آورد که در نوع خود قابل توجه بود. از طرفی، پیشرانه 12 سیلندر کولومبو بعدها با انجام چند تغییر و به‌روزرسانی در دیگر فرزندان اِنزو ازجمله 125 F1 (اولین خودروی فرمول یک فِراری) نیز مورد استفاده قرار گرفت و کمک شایانی به خلق افسانه‌هایی همچون 250 GTO کرد. گفتنی است شاسی 01C سال 2006 میلادی توسط بخش خودروهای کلاسیک فِراری به‌طور کامل بازسازی  و به موزه اختصاصی اسب سلطنتی در مارانللو (Maranello) ایتالیا منتقل شد.

نویسنده: امین قوام