به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو» به نقل از مهر، از عمر صنعت خودروسازی در ایران بیش از 60 سال می‌گذرد و اگرچه انتظار می‌رفت طی 6 دهه گذشته این صنعت از نظر کیفیت و قیمت به بلوغ رسیده باشد اما این صنعت نه تنها نتوانسته رضایت مصرف کنندگان داخلی را جلب کند بلکه از نظر بازاریابی خارجی هم موفق نبوده است.

علت عمده این اتفاق نیز نه فقط مسائل تحریمی و ارتباطات بین المللی، بلکه مشکلات عدیده ای همچون بهره وری پایین، زیان انباشته، ساختارهای مالکیتی و مدیریتی معیوب، عدم تفاهم و درک مشترک تصمیم گیران و صنعتگران، بنگاهداری، تیراژ پایین تولید، بی توجهی به افزایش کیفیت و کاهش قیمت، صادرات محور نبودن تولیدات و… است که گریبان صنعت خودروسازی کشور را گرفته است.

آمار و ارقام صادرات

بررسی وضعیت صادرات خودرو در سال گذشته نشان می‌دهد که طی یک سال تنها 37.8 میلیون دلار خودرو و 13 میلیون دلار قطعه صادر شده است. بنابراین در مجموع ارزش صادرات خودرو و قطعه کشور در سال 1401 در حدود 51 میلیون دلار بود.

یعنی صنعت خودروسازی ایران پس از 60 سال فعالیت تنها توانسته 51 میلیون دلار خودرو و قطعه صادر کند و عملاً نقش خاصی در صنعت خودروسازی دنیا نداشته باشد؛ این وضعیت نشان می‌دهد که تمام مباحثی که در مورد ضرورت بازاریابی و صادرات خودرو می‌شود صرفاً روی کاغذ بوده و صنعت خودروسازی ایران به دلیل کیفیت پایین و قیمت بالا فعلاً نمی‌تواند راه خود را به بازارهای خارجی باز کند چراکه کشورهای خارجی می‌توانند خودروهایی با کیفیت بالاتر و قیمت مناسب‌تر بخرند.

در اینجا می‌توان به صنعت خودروسازی ترکیه اشاره کرد که هنوز به 30 سالگی نرسیده اما با برنامه ریزی دقیق، امروز می‌تواند به بیش از 200 کشور و منطقه خودمختار از جمله فرانسه، ایتالیا، آلمان، اسپانیا، بریتانیا، لهستان، مصر، اسلوونی و آمریکا خودرو صادر کند؛ به شکلی که در سال 2022 این کشور از صادرات خودرو و متعلقات آن 31.5 میلیارد دلار کسب کرد. همچنین در بازه زمانی سه ماهه مارس تا می 2023 این رقم 12 میلیارد دلار بوده است.

در این بین با توجه به صادرات خودرو به کشورهایی همچون ونزوئلا در بهار سال جاری، طبق آماری که اتاق بازرگانی تهران اعلام کرده صادرات خودرو و متعلقات ایرانی در بازه زمانی سه ماهه اول، 32 میلیون دلار بوده است.

به این ترتیب صادرات خودروی ترکیه در این بازه زمانی 375 برابر صادرات خودروی ایرانی بوده است.

سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که چرا صنعت خودروسازی ایران که تقریباً دو برابر صنعت خودروسازی ترکیه عمر کرده نتوانسته طی دهه‌های گذشته حتی یک گام کوچک در جهت بهبود اوضاع صادراتی خود بردارد.

اگر به مسائل تحریمی اشاره شود باید گفت که تحریم صنعت خودروسازی از اواسط دهه 90 آغاز شد چرا پیش از اعمال تحریم‌های سنگین، در این مسیر گامی برداشته نشده بود؟