به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از صبحانه، تونی دیویس تهیه‌کننده این گزارش بوده و در آن بارها از وانت پیکان با نام‌های مختلفی مانند «باردو»، «پیکان باردو»، «هانتر» و. . . بهره گرفته شده است. در زیر این گزارش را با هم می‌خوانیم:
با حذف قریب الوقوع وانت‌های Holden و Falcon از چرخه حمل ونقل در استرالیا، دانستن اینکه هنوز کسی در جایی در حال تولید یک وانت در قالب کلاسیک است، لذت بخش به نظر می‌آید.

با در نظر گرفتن شکاف عمیقی که به‌زودی در بازار استرالیا به وجود خواهد آمد، به‌طور قطع سرمایه‌گذاران و کارآفرینانی پیدا خواهند شد که هم‌اکنون در پی وارد کردن پیکاپ سایز متوسط «باردو» به این کشور باشند. البته مشکلاتی چند در این زمینه وجود دارد که در ادامه به آنها می‌پردازیم.

پیش از آن، به خطوط بدنه، ارتفاع بلند و هدف‌دار و طرح‌های روی در خودرو که بدون هیچ هزینه اضافی در اختیار شما قرار داده می‌شود (! ) نگاه کنید. به دفترچه راهنمای خودرو دقت کنید که با اعتماد به نفس خاصی ادعا می‌کند که «شیشه‌های رنگی، آینه‌های بغل و بالشتک‌های سر تعبیه شده در خودرو امنیت و آرامش را برای راننده و سرنشین به ارمغان می‌آورند.»

خودرو مورد بحث در ایران تولید می‌شود و آخرین بازمانده خودروهای اقتباس شده از هیلمن هانتر 1966 است (سایر مشتقات آن شامل خودروهایی مانند Dodge Husky، Humber Sceptre، Singer Gazelleو. . . بودند)تحت نام «پیکان»، (در فارسی به معنای تیرِ کمان، که یکی دیگر از نام‌های تجاری خودرو اصلی به حساب می‌آمد) این خودرو از اواخر دهه 1960 تا سال 2005 در ایران‌خودرو ابتدا مونتاژ و بعدها به‌طور کلی تولید شد.

در آن زمان، خط تولید پیکان سدان به شرکت حمل‌و‌نقل خارطوم در سودان فروخته شد. با وجود اینکه ایران خودرو حدود 200 کارگر سودانی را جهت کنترل خط تولید آموزش داد، مدارک موثقی از تولید پیکان سودانی وجود ندارد.

لازم به توضیح است که ایران‌خودرو خودروهای مدرن‌تری نیز تولید می‌کند اما فقط همین یکی است که به دلیل قیمت ارزان و نیز فراوانی قطعات یدکی حدود 50 سال دوام آورده است. به هر حال، پیکان برای چند دهه بر جاده‌ها و خیابان‌های ایران حکمرانی می‌کرد.

اما موانع احتمالی بر سر ورود این خودرو به استرالیا کدامند؟ البته صرف‌نظر از بالشتک‌های سر و آینه‌های بغل، نقص‌هایی در بخش ایمنی این خودرو دیده می‌شود. این خودرو فاقد ترمز ضد قفل، کنترل پایداری، کیسه هوا، کمربندهای ایمنی استاندارد و اکثر سیستم‌های ایمنی دیگر معرفی شده از اواخر دهه 1960 تاکنون است. قدرت کمکی در این خودرو تعبیه نشده و فرمان آن نیز به خودی خود به کمی تنظیم نیاز دارد. در سمت مثبت قضیه، «باردو» دارای سیستم تزریق سوخت چند نقطه‌ای و ترمزهای دیسکی در جلو است.

نکته بعد اینکه خریداران وانت در کشور ما همواره گرایش خود را برای خودروهای قوی و پر بازده نشان داده‌اند و نام کامل این خودرو نیز Bardo 1600i است. این شماره نشان‌دهنده یک موتور بنزینی 8سوپاپ 1.6 لیتری است که خروجی‌ای معادل 49kW و 104Nm دارد. به تنظیمات صفحه نمایش خود (یا متن روزنامه) دست نزنید! این ارقام واقعی هستند. این باربر ایرانی به سختی می‌تواند تنها یک چهارم قدرت یک وانت Commodore استاندارد را ایجاد کند.

نمی‌توان از هندلینگ آن مطمئن بود اما اگر مجبور به حدس باشم، می‌توانم بگویم که باردو دقیقا همان وانت اسپورت مورد تقاضای استرالیایی‌ها نیست اما اینها موانعی بسیار کوچک هستند. این خودرو یک وانت کلاسیک قدیمی است و ما نیز ملتی هستیم که عشق به وانت‌های کلاسیک در ما ریشه دارد.