به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو» به نقل از دنیای اقتصاد، از آنجا که امکان تولید این قطعات در زنجیره قطعه‌سازی کشور به دلیل نبود دانش و تکنولوژی وجود ندارد، در این زمینه برخی نهادهای نظامی، دانشگاهی و حتی بنیاد ملی نخبگان در کنار تعدادی از شرکت‌های دانش‌بنیان اعلام آمادگی کرده‌اند تا در زمینه طراحی و تولید قطعات «های‌تک» ورود کرده و به نوعی نیاز زنجیره خودروسازی را در این ارتباط مرتفع کنند. اما این سوال مطرح است که آیا ورود این نهادها می‌تواند به لحاظ کیفی و همچنین قیمت تمام شده با قطعات وارداتی رقابت کند یا خیر؟
در کنار این سوالات باید به این نکته هم توجه کرد که به‌نظر می‌رسد در حال حاضر با توجه به چالش تامین قطعات وارداتی، سیاست‌گذار کلان خودرو به‌دنبال این است تا به هر نحو ممکن مسیر تولید داخل را جایگزین مسیر واردات قطعات «های‌تک» کند.

در واقع سیاست‌گذار خودرو باید فکری به حال افزایش تیراژ خودروسازان و بهبود روند عرضه کند، حال آنکه  بر کیفیت قطعات تولیدی از سوی نهادهای مذکور نیز نظارت کند.

با توجه به برگزاری چهار میز در قالب نهضت داخلی‌سازی قطعات مشخص است که سیاست‌گذار کلان خودرو تلاش می‌کند به هر صورت با تامین قطعات مورد نیاز، روند تولید را در شرکت‌های خودروساز بهبود ببخشد، این در شرایطی است که به‌نظر می‌رسد کیفیت و قیمت تمام شده در اولویت‌های بعدی قرار خواهد گرفت.

البته نهادهای نظامی، دانشگاهی و همچنین شرکت‌های دانش‌بنیان می‌توانند در زمینه انتقال تکنولوژی و دانش ساخت قطعات «های‌تک» به نوعی کمک دست زنجیره خودروسازی باشند؛ زیرا همان طور که اشاره شد زنجیره قطعه‌سازی به تنهایی نمی‌تواند برای تولید قطعات «های‌تک» اقدامی انجام دهد.این مساله مورد توجه حسن کریمی سنجری کارشناس خودرو نیز قرار دارد.

کریمی سنجری به «دنیای‌اقتصاد» می‌گوید در شرکت‌های خودروساز بین‌المللی بخش تحقیق و توسعه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و این شرکت‌ها سالانه بخشی از درآمد خود را به تحقیق و توسعه در خطوط تولید اختصاص می‌دهند، اما شرکت‌های خودروساز داخلی و همچنین زنجیره قطعه‌سازی آن طور که باید و شاید به این بخش بها نمی‌دهند.

این کارشناس ادامه می‌دهد حضور نهادهای نظامی و شرکت‌های دانش‌بنیان به دلیل سرو کار داشتن با تکنولوژی‌های روز می‌تواند جای خالی بخش‌های تحقیق و توسعه را در خودروسازی پر کند.

کریمی سنجری تاکید می‌کند، البته باید نهادهای نظامی و شرکت‌های دانش‌بنیان هماهنگ با خودروسازان و با توجه به نیازهای آنها اقدام به طراحی و تولید قطعه بکنند و هر گونه اقدام مستقل در این زمینه جز هدر رفت سرمایه و اتلاف وقت عایدی دیگری نخواهد داشت.

این کارشناس خودرو در پاسخ به این سوال که آیا حضور نهادهای یاد شده و شرکت‌های دانش‌بنیان می‌تواند خطری را متوجه شرکت‌های قطعه‌ساز بکند می‌گوید به‌نظر می‌رسد شرکت‌های دانش‌بنیان و همچنین نهادهای دانشگاهی  به‌دنبال همکاری در زمینه انتقال دانش و تکنولوژی به زنجیره خودروسازی باشند و کمتر به‌دنبال سرمایه‌گذاری در این زمینه هستند.

کریمی سنجری ادامه می‌دهد البته حضور شرکت‌های دانش‌بنیان به عرصه تولید انبوه قطعات را باید به فال نیک گرفت، زیرا منجر به ایجاد رقابت بیشتر در این بخش خواهد شد.