به گزارش پایگاه خبری«عصر خودرو» به نقل از ایران جیب، این اجزا، از بالا به شاسی خودرو متصل هستند. چنین لوله ای به تنهایی نمی‌تواند پایداری چرخ را فراهم کند چراکه چرخ خودرو تحت تأثیر وزن خودرو در هنگام حرکت، تمایل به بازی در جهت‌های مختلف دارد و اتصال ضعیف بخش سر کمک که بر روی شاسی خودرو متصل شده، نمی‌تواند توان کافی را برای این منظور فراهم کند برای درک بهتر این وضعیت می‌توانید چرخی را در نظر بگیرید که از یک لوله آویزان است و به شاسی خودرو پیچ شده. این چرخ به دلیل ضعف اتصالات عملاً هیچ پایداری ندارد و با کوچک‌ترین نیرویی مانند پاندول حرکت می‌کند. برای تقویت این ساختار، یک بازوی کنترل از یک سو به کاسه چرخ و از سمت دیگر به بدنه خودرو متصل می‌شود. به این ترتیب این بازوی کمکی می‌تواند تا حدود زیادی نوسانات پاندول مانند چرخ را بگیرد و ترکیب آن با اتصالات محور عمودی، چرخ خودرو را در وضعیت با ثبات نگه می‌دارد.

این سیستم تعلیق فضای کمی‌اشغال می‌کند و هزینه تولید و پیچیدگی آن نیز پایین است و به همین دلیل در بسیاری از خودروهای کلاس متوسط دیده می‌شود و نمونه‌های آن را می‌توان در پراید، انواع پژو، سمند و ... دید. این سیستم هر چند درمقابل سیستم جناغی دوبل (که پیش از این تشریح کردیم) در زمینه هندلینگ معایبی دارد اما آنقدر خوب عمل می‌کند که هنوز هم در خودروی پورشه 911 از آن استفاده می‌شود. سیستم تعلیق مستقل در محور عقب سیستمی‌است که به چرخ‌های این محور اجازه می‌دهد به صورت مستقل از یکدیگر بالا و پایین بروند. در سیستم تعلیق عقب خودروهای دیفرانسیل عقب، به طور معمول دیفرانسیل به صورت یک تکه دوچرخ را به یکدیگر متصل می‌کرد و به این ترتیب حرکت هر چرخ منجر به حرکت چرخ دیگر نیز می‌شد اما در سیستم تعلیق مستقل، اتصالات این دو چرخ کاملاً جدا است و به همین دلیل حرکت آن‌ها به یکدیگر مرتبط نیست. این سیستم را به عنوان نمونه می‌توان در مرسدس بنزهای تولید شده از اواخر دهه 70 به بعد دید.