به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از ایسنا ، سهیل رضایی  با بیان اینکه در جوامع پیشرفته بعد از فراهم کردن ساختار ترافیکی، انتظاراتی را از شهروندان تعریف می‌کنند، گفت: مرحله بعد از فراهم کردن ساختار هم آموزش است که خانواده، مدرسه، رسانه و ... به آن می‌پردازند، اما تا زمانی که ساختار و آموزش فراهم نیست مطرح کردن انتظارات جایز نیست. در جامعه امروز نیز دو فاکتور اولی یعنی ساختار و آموزش رها شده‌اند و مرحله انتظار نیز بدون مقدمه و با تنبیه آغاز می‌شود، این در حالی است که ساختار، آموزش و انتظارات مکانیزمی است که می‌توان با آن فرهنگ سازی کرد و با حذف هر کدام از فاکتورها خللی در تحقق این امر یافت می‌شود.

ساختار
وی ادامه داد: نقص فرهنگ ترافیکی ما به علت بی توجهی به ایجاد ساختار و آموزش است و با جریمه‌های سنگین نیز برطرف نمی‌شود. در حال حاضر همچنان نقاط خطر ساز جاده‌های کشور حادثه بوجود می‌آورند اما کسی برای اصلاح شرایط آن چاره‌ای نمی‌اندیشد، درنتیجه هزینه های ناشی از بی توجهی به ساختار، مثل مرگ افراد و ..... بخاطر جاده های پرخطر دائما تکرار می‌شود.

آموزش
وی با اشاره به اینکه آموزش فرهنگ ترافیکی باید از کودکی آغاز شود، گفت: آموزش فرهنگ ترافیکی باید به صورت جدی از کودکی آغاز شود، زیرا آموزشی که از دوران کودکی آغاز شود در بزرگسالی نهادینه خواهد شد، اما در حال حاضر آموزش هایی مثل فرهنگ ترافیکی که در آینده با زندگی روزانه شهروندان سر و کار دارد در مدارس آموزش داده نمی‌شود و یا به ندرت اتفاق میافتد.
رضایی ادامه داد: آموزش هایی مثل رعایت حق تقدم، رعایت حقوق دیگران در رانندگی، آموزش‌های شهروندی و ... باید از دروس دانش آموزان باشد. اما در حال حاضر یک دانش آموز مدرن مفاهیم سنتی را می‌آموزد، بنابراین این کودکان در آینده خود را در جامعه پیدا نمی‌کنند؛ به طوری که در حال حاضر نیز با تبعات آن در میان جوانان رو به رو هستیم.

انتظارات
وی با اشاره به اینکه بعد از فراهم کردن ساختار و ارائه آموزش، انتظار داشتن نیز به جا است، گفت: در حال حاضر در برخی از خیابان‌های تهران که بافتی اداری دارد و روزانه محل تردد کارمندان بسیاری است معضل جای پارک وجود دارد و پارکینگی نیز در اطراف آن وجود ندارد، در این شرایط انتظار از افرادی که به اجبار باید در محل های ممنوعه خودروی خود را پارک کنند جایز نیست و این انتظار زمانی منطقی است که ساختار فراهم باشد.

این روانشناس همچنین با بیان اینکه جریمه های ترافیکی نباید برای دولت سود آور باشد و باید در چرخه ترافیکی بماند و صرف هزینه‌های ترافیکی مثل آموزش، ساختار و .. شود، ادامه داد: در برخی از کشورها مثل کشور سوئد، مبلغ جریمه با توجه به درآمد افراد تعیین می شود، بازتاب این مسئله نیز این است که اگر فردی از درآمد بالایی برخوردار بود و  مبلغ جریمه ثابت برای وی ارزش مادی زیادی نداشت از قانون سرپیچی نمی‌کند؛ زیرا می‌داند که بر اساس میزان در آمد خود جریمه می‌شود.
وی با اشاره به سیستم حمل و نقل عمومی موجود در کشور نیز گفت: در کشورهای پیشرفته تر استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی بیشتر از کشور ماست که شاید یکی از دلایل آن عدم توانایی برنامه ریزی زمانی دقیق برای رفت و آمد با حمل نقل عمومی در کشور است، زیرا زمان دقیق برای رفت و آمد اتوبوس‌ها، متروها و ... به طور مشخص در دسترس نیست.
وی در پایان تصریح کرد: اگر فردی بعد از فراهم بودن ساختار و آموزش از انتظارات و قوانین مطرح سرپیچی کند، باید از بعضی حقوق اجتماعی برای مدتی محروم شده تا متوجه شود که با این سرپیچی دچار آسیب‌های فردی و اجتماعی می‌شود.