به گزارش  پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از  باشگاه خبرنگاران جوان، تهران شهری که در سال‌های پایانی روزگار قاجاری هنوز به باغ‌های خود می‌نازید و بدان مشهور بود، اما در روند دگرگونی‌های اجتماعی سیاسی و پایان سلطنت قاجاریان جمعیت بیشتری را به خود گرفت و از پوسته کهن خویش بیرون زد و گسترش یافت.
خیابان‌ها دور و درازتر شدند و اتومبیل‌های بسیاری بر آن‌ها روان تردد می کنند، کارگاه‌های بزرگ و کارخانه‌های انگشت شماری که پا گرفتند و بعد از مدت‌ها شمارشان بیشتر شد، اما نه آنچنان که بتوانند برچهره‌ی نو پرداخته شهر یا آبی آسمان آن، اثری بگذارند.

افزایش شتاب آهنگ ساخت و ساز در گذشته سبب شد که سازه‌های آجری را جایگزین دیواره‌های کاه گلی شود و این موج نوستزی تقاضای آجر را به شدت بالا برد و کوره‌های آجر پزی یکی س از دیگری دودکش‌های خود را در جنوب شهر بلند و بلند‌تر کردند، این روند رو به رشد تا دهه 40 ادامه داشت.

این آلایندگی‌ها چندان شده بود که دولت به مبارزه با آن پرداخت، چنانچه که احمد نفیسی شهردار تهران در خرداد 1341 فرمان سرنگونی 50 کوره آجرپزی را در جنوب پایتخت می‌دهد، این کوره‌ها با ذغال سنگ و نفت سفید کار می‌کردند و محله کوی کارمندان شهرداری، سیدملک خاتون، علی آباد و نازی آباد را به زیر چتری از دود می‌کشیدند.

در آن روزگار هنوز هیچ پایگاه هواشناسی برای اعلام وضعیت آلودگی به شکل رسمی وجود نداشت با اینکه اداره‌ی کل هواشناسی برحسب قانون مصوب اسفند 1337 در وزرات راه چهره بسته بود.

آلودگی هوای پایتخت به مرزی از خطر رسیده بود که پزشکان تهران در نامه‌ای سرگشاده به تاریخ اردیبهشت ماه 1335 برای نخستین بار در این باره هشدار دادند. ازبین رفتن درختان که به منزله ریه شهر بوده و با تولید اکسیژن تازه می‌تواند هوا را تلطیف کند خود عامل دیگر در ناسالم ساختن آب و هوای تهران به شمار می‌رود.

طبق آزمایش هایی که آن زمان انجام شد و نتایج آن در روزنامه ها منتشر شد، اکسیژن موجود در هوای تهران از مقدار اکسیژن تمام شهر‌های ایران حتی آبادان به میزان قابل توجهی کمتر است.

افزایش فوق العاده اتومبیل در تهران آن زمان به حدی رسیده بود که وزرات فرهنگ و شهربانی از مردم درخواست کرد تا مراقب جان اطفال در خیابان‌ها باشند.

وزرات فرهنگ و شهربانیآن زمان اعلام کرد: خیابان‌های تهران گنجایش هشتاد هزار اتومبیل را ندارد و هرهفته 150 اتومبیل به آن‌ها اضافه می‌شود.

این در حالی است که در روزنامه‌ای در فروردین ماه سال 42 گزارش با تیتر «اتومبیل‌ها تا 5 سال دیگر در تهران از حرکت باز میمانند» منتشر شد.
در این گزارش نوشته شده بود که درحال حاضر 100 هزار وسیله نقلیه درتهران حرکت می‌کنند، تا پنج سال دیگر این رقم به 130 هزار خواهد رسید درحالیکه تهران به طور عادی ظرفیت 60 هزار اتومبیل را بیشتر ندارد، درحال حاضر متجاوز از 100 هزار وسیله نقلیه در شهر تهران حرکت می‌کنند.

یکی از کارشناسان راهنمایی در این مدت اظهار کرد: تا دوسال دیگر تهران به صورت یک توقفگاه بزرگ درخواهد آمد که اتومبیل‌ها در این توقفگاه در فواصل کم فقط جلو عقب می‌شوند و با آزادی اتومبیل تا پنج سال دیگر اگر خیابان‌های تهران به همین وضع باقی بماند عبور و مرور معنی خود را از دست می‌دهد و اتومیبل‌ها از حرکت باز میمانند.

جالب است بدانید که تمامی این اتفاقات و این گفته در دهه مطرح شده است،  تهران به کلانشهری که اکنون تبدیل شده است همانند نبود، اما بازهم همچنان شکایت‌ها و گله‌ها  از ترافیک و آلودگی وجود داشته است.

یکی از مشکلات بزرگ کلان شهر تهران، آلودگی هوا ناشی از ترافیک سنگین است، ترافیکی که همچون یک غول بزرگ آسا روز به روز پایتخت را بیشتر درگیر خود می‌کند، جمعیت و تعداد سرسام آور ماشین‌ها در وسعتی به اندازه تهران به قدری است دامن گیر شهروندان شده است، شهروندانی که در هر فصلی از سال آلودگی هوا را تجربه خواهند کرد.

برای جلوگیری از این آلودگی راهکار‌های مختلفی از گذشته تا به امروز از جمله جلوگیری از ورود وسایط نقلیه دود زا، محدودیت‌های موقت زمانی و مکانی برای آنها، استفاده از فن آوری‌های نوین در جهت حذف یا کاهش آلودگی هوا و انواع طرح‌های ترافیکی در سطح شهر اجرایی شده است که هیچکدام از آن‌ها نتوانسته است جلوگیری از پیشرفت این آسیب را بگیرد.