پونتیاک بندیت راهزن دل‌ها

به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، خوشبختانه سیاست‌های مدیریتی جنرال موتورز به عنوان کمپانی مادر در قبال هر دو مدل کامارو و فایربرد موجب شد نه‌تنها این دو خودرو بحران‌های سنگین دهه‌های 70 و 80 میلادی را تاب بیاورند بلکه با وفق دادن خود با سلیقه و تکنولوژی روز زمان طی 4 نسل متفاوت از سال 1969 تا 2002 با موفقیت به تولید برسند. هر چند با تاسف بسیار زیاد، تولید در نسل پنجم هرگز نصیب برند پونتیاک و مدل فایربرد نشد.

ترنس اِم (Trans AM)
ترنس اِم (که در تلفظ سریع ترنزِم شنیده می‌شود) نام خاص‌ترین پکیج اسپرت و ارتقایافته‌ای بود که در طول مدت تولید فایربرد بر آن عرضه شد. نام این پکیج ویژه از مسابقات ترنس امریکن SCCA برگرفته شده بود و از این رو جنرال موتورز برای استفاده از این نام انحصاری بر برند تجاری خود طی قراردادی تعهد داده بود که مبلغ 5 دلار به ازای فروش هر فایربرد ترنس اِم را به SCCA اختصاص دهد. این پکیج همواره شامل تغییرات فنی در بخش پیشرانه در زمینه افزایش قدرت و گشتاور و همچنین بهبود فرمان‌پذیری بود. به عنوان مثال، در محور عقب ترنس اِم‌ها میل موج‌گیر به کار گرفته شد که در پایداری و فرمان‌گیری آنها نقش اساسی بازی می‌کرد درحالی که کاماروهای هم مدل از داشتن آن بی‌بهره بودند. همچنین این پکیج تفاوت‌های جزئی در ظاهر را نیز شامل می‌شد که نشان TA، وجود اسپویلر، رنگ‌آمیزی خاص و... از مهم‌ترین آنها بود.

نسل دوم؛ برترین نسل
نسل دوم فایربرد درست موازی با کامارو در سال 1970 تا 1971 به تولید رسید و در این بازه دو بار از دیدگاه طراحی مورد بازنگری و فیس‌لیفت اساسی قرار گرفت. اولین فیس‌لیفت این طرح در سال 1977 و دومین آن 2 سال بعد در 1979 انجام شد که تغییرات اعمال شده بر آن در مقایسه با سایر تغییرات انجام شده در بازه زمانی تولید نسل دوم از همه بیشتر و ملموس‌تر بود. در میان 3 ظاهر متفاوت نسل دوم پونتیاک بیشتر علاقه‌مندان خودروهای عضلانی آمریکایی در جهان به‌صورت یکپارچه بر برتری طراحی فیس‌لیفت اول نسل دوم تاکید دارند.
با این توصیف ناگفته پیداست که زیباترین ترکیب برای یک مدل فایربرد نمونه ترنس اِم مدل 1977 است. زیبایی مدل 1977 فایربرد ترنس امریکن از دماغه پهن آغاز می‌شود که در هر طرف دو چراغ مستطیل (طراحی بارز چراغ‌ها در میانه‌های دهه 70 میلادی به بعد) را در خود جای داده و در میان جلو پنجره به برجستگی تیزی می‌رسند که لوگوی سرخ پونتیاک را بر خود جای داده است. این سبک طراحی ظاهر بسیار پهن خودرو معادل 1864 میلی‌متر را بسیار پهن‌تر از آنچه هست نشان می‌دهد. نمای جانبی کمترین‌میزان تغییرات را نسبت به نمونه مدل 1976 دارد؛ به این ترتیب که نمونه مدل 76 را می‌توان به‌سادگی تعویض یک دماغه به مدل 77 بدل کرد. نمای پشت نیز که با نمونه 76 مشترک است دربر‌گیرنده دو چراغ عرضی پهن است که در ترکیب با اسپویلر نسبتا بزرگ قرار گرفته بر لبه در صندوق عقب ظاهر انتهایی خودرو را نیز عضلانی می‌سازد. مجموعه فنی ارائه شده بر ترنس اِم مدل 77 یک پیشرانه 400 V8 به حجم 6.6 لیتر به قدرت 200 اسب بخار و گشتاور 440 نیوتن‌متر گشتاور با کد W72 بود که به یک گیربکس دنده اتوماتیک 3 سرعته و یا دنده دستی 4 سرعته تجهیز شده بود. با وجود این ارقام و اعداد نه‌چندان شگفت‌انگیز، مدل 1977 پونتیاک ترنس امریکن کندترین فایربرد تمامی نسل‌هایش لقب گرفت اما عجیب آنجاست که طراحی بسیار عالی، زیبا و جسور آن در عین حال برایش بالاترین آمار فروش را به ارمغان آورده است. دلیل افت توان این پیشرانه حجیم در دشواری‌های قوانین بیمه در پس بحران شدید سوخت در سال 1972 بود که همه کمپانی‌ها را بر آن داشت تا به هر نحو ممکن میزان مصرف سوخت خودروهای خود را کاهش دهند.
از این رو پیشرانه 455 (7.2 لیتر) که برترین گزینه در لیست پیشنهادی پونتیاک به شمار می‌آمد، از لیست سفارش حذف شده و نمونه 400 که با اعمال تغییرات شدید در سیستم سوخت‌رسانی و تنظیمات درونی با کاهش قدرت شدید مواجه شده بود، به برترین گزینه در لیست سفارش پونتیاک بدل شد. فایربرد ترنس ام مدل 77 که به دلیل محبوبیت فراگیر به تعداد بسیار زیادی به تولید رسید و به کشور ایران نیز وارد شد، از‌جمله خودروهای عضلانی جهان است که با وجود ارائه ویژگی‌های فنی و ظاهری منحصر‌به‌فرد قیمت بسیار پایینی دارد. اما متاسفانه بر‌خلاف بازار بین‌المللی این خودروها در کشورمان با قیمت بسیار گزاف و حبابی خرید و فروش می‌شوند.

بندیت؛ پونتیاک راهزن
در دهه 1970 فیلمی سینمایی با عنوان Smokey and the Bandit با بازی نقش اول بِرت رینولدز به تولید رسید که خودرو وی یک نمونه ترنس‌اِم مشکی با نقوش طلایی بود. به دلیل محبوبیت بسیار زیاد خودرو و فروش درخور توجه فیلم در آن دوران، لقب بندیت به معنای راهزن را به پونتیاک فایربرد ترنس امریکن مدل 77 مشکی‌رنگ نسبت داده‌اند که از آن زمان تا به حال هنوز هم برای آن استفاده می‌شود. نزدیک به 156 هزار فایربرد در سال 1977 به تولید رسید که رقم قابل توجه نزدیک به 69 هزار دستگاه آن از نوع ترنس امریکن بوده است.