عصر خودرو: فراری به عنوان یکی از برترین سازندگان سوپراسپرت در سطح جهانی امروزه دارای جایگاهی ویژه است. همانند سایر خودروسازان مطرح، فراری نیز به مدد مدیریت مستمر و موفقیت برخی محصولات خاص در طول زمانی طولانی به این جایگاه رفیع دست یافته است.
به گزارش پایگاه خبری«عصر خودرو»، محصولاتی همانند 250GTO، دیتونا، 355 و تستاروسا. در بین محصولات خاص و رویایی فراری اما تستاروسا دارای جایگاهی متفاوت است. این خودرو علاوه بر آنکه در زمان عرضه از نظر فنی در سطح بالایی قرار داشت، به دلیل ظاهر خاصش توانست به یکی از نمادهای دهه 80 میلادی بدل شود. همین ظاهر توانست دستمایه‌ای باشد تا این خودرو استثنایی در بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های آن زمان بدرخشد و حتی به جهان موسیقی وتبلیغات نیز وارد شود. به همین دلیل این خودرو با آنکه از نظر بسیاری در حد و اندازه‌های برخی رقبایش نبود و برترین خودرو عصر خویش تلقی نمی‌شد، اما به لطف حواشی بسیار و بدل‌شدن به نماد یک دوره زمانی یکی از برترین خودروهای تاریخ فراری است. همانند سایر افسانه‌ها، تستاروسا نیز آغاز و پایانی دارد. سرآغاز آن همانند سایر خودروها از مراحل طراحی و تست شروع شده، به کنار رفتن از خط ت
تولد فرزند خلف سری برلینتا باکسر
مدیران فراری از سال 1978 پروژه جانشینی سری برلینتا باکسر (365 و 512 سری BB) را آغاز کردند. با آنکه این سری از محصولات فراری (به عنوان اولین محصول موتور وسط 12 سیلندر خیابانی) موفقیت نسبی خوبی کسب کردند و مورد توجه متخصصان قرار گرفتند، اما دارای مشکلاتی اساسی بودند. اول از همه اینکه تمامی نمونه‌های سری برلینتا باکسر مشکل گرم‌شدن بیش از حد کابین و خنک‌کاری پر‌دردسر پیشرانه را داشتند که رفع آن نیازمند تغییراتی اساسی در ساختار خودرو بود. دومین ایراد این سری اما عدم تطابق آن با قوانین دست‌و‌پا‌گیر ایالتی آمریکا بود که سبب می‌شد تا برلینتا باکسر به صورت قانونی و رسمی نتواند در این بازار مهم و اساسی حضور داشته باشد. در ابتدا این پروژه جایگزینی در حد و اندازه‌های یک بهسازی کلی و تغییر چهره در راستای بهروزرسانی بود. اما در نهایت مدیران شرکت متوجه شدند تا برای شکست دادن امثال لامبورگینی کونتاش، یک محصول تقریبا جدید لازم است. این پروژه با کد F110AB در همان دوره تعریف شد. اهداف پروژه عبارت بودند از ظاهر جذاب، رفع مشکل گرم‌شدن کابین نسبت به برلینتا باکسر، قابلیت عرضه قانونی در ایالات متحده، قدرت و سرعت کافی نسبت به رقبا، هندلینگ و چسبندگی بهتر نسبت به برلینتا باکسر و در نهایت قابلیت استفاده روزمره. مدیر پروژه یعنی دکتر آنجلو بله‌ای بخش طراحی این پروژه را به لئوناردو فیوراوانتی از استودیو پینین فارینا سپرد. در نهایت پس از 3 سال طرحی که با هدایت فیوراوانتی و براساس ایده‌های اولیه امانوئل نیکوزیا شکل گرفته بود، انتخاب شد. مائوریتزیو روسی و نیکولا ماتراتزی نیز طراحی بخش فنی و مهندسی کلی خودرو را بر عهده گرفتند. با آنکه تستاروسا نسبت به سلف خویش از نظر ظاهری بسیار متفاوت بود، اما هنوز هم از یک پیشرانه 12سیلندر تخت 5 لیتری در میانه خودرو سود می‌جست.
دماغه خودرو اندکی نرم‌تر شده بود تا فضای بیشتری برای بار پدید بیاید و ایمنی خودرو نیز برای تطابق با قوانین آمریکا بهتر شود. علاوه بر این، رادیاتور نیز از دماغه به دوطرف کابین منتقل شده بود تا هم خنک‌کاری پیشرانه بهتر صورت گیرد و هم لوله‌هایی که با گذر از اطراف کابین، آن را گرم می‌کردند، حذف شوند. همین نحوه قرار‌گیری رادیاتور اما ظاهر خاص خودرو شامل ورودی‌های هوای بزرگ در دوطرف و توری بزرگ عقب را پدید آورده بود. پیشرانه تستاروسا با آنکه از نظر حجم با برلینتا باکسر یکسان بود، اما اولین محصول 12 سیلندر فراری بود که از 4 سوپاپ در هر سیلندر استفاده می‌کرد. بین سال‌های 1979 تا 1981 نمونه‌های پلی استری در مقیاس 1:1 توسط پنین فارینا ساخته شدند تا در تونل باد آزمایش شوند. با نهایی‌شدن ظاهر خودرو در سال 1982، نمونه نهایی از جنس رزین ساخته شد تا آزمون‌های بیشتری روی آن با دقتی مضاعف انجام گیرد. در این دوره حدود 20 پیشرانه نیز براساس پیشرانه برلینتا باکسر و با 4 سوپاپ در هر سیلندر ساخته و آزمایش شدند. در نهایت از سال 1982 حدود 30 پیش‌نمونه ساخته شدند تا در شرایطی متفاوت مورد ارزیابی قرار گیرند. از این میان 12 نمونه مشابه نمونه تولیدی بودند و به طور جدی‌تری در معابر عمومی و پیست‌ها مورد آزمایش قرار گرفتند. در نهایت و در سال 1984 محصول نهایی با نام تستاروسا آماده رونمایی شد. تستاروسا در زبان ایتالیایی به معنای سر قرمز است که به قرمز بودن پوشش سرسیلندرهای خودرو اشاره داشت. البته این نام در دهه 50 میلادی برای اولین بار به سری موفقی از خودروهای مسابقه‌ای از سری 250 اطلاق شده بود که توانستند در مسابقات لمانز خوش بدرخشند و به یکی از تاریخی‌ترین مدل‌های فراری بدل شوند.
این عامل موفقیت سری 250 Testarossa اما در انتخاب این نام بی‌تاثیر نبود. در مرحله اول این خودرو به طور خصوصی در 24 سپتامبر سال 1984 در حضور برخی از اصلی‌ترین مشتریان و نمایندگان فروش فراری در مودنا رونمایی شد و پس از آن در دوم ماه اکتبر رونمایی اصلی در نمایشگاه پاریس انجام گرفت. اقبال عمومی از این خودرو به حدی بود که در همان نمایشگاه 37 پیش پرداخت برای خرید آن تحویل فراری شد. تستاروسا به مدد پیشرانه 5لیتری 12 سیلندر خود که قدرتی معادل 390 اسب بخار و گشتاور 490 نیوتن‌متر تولید می‌کرد، شتاب صفرتاصدی معادل 5.5 ثانیه داشت و به حداکثر سرعت 290 کیلومتر در ساعت می‌رسید. این عملکرد با آنکه از رقیب اصلی یعنی لامبورگینی کونتاش چندان بهتر نبود، اما به لطف سواری راحت‌تر و فرمان‌پذیری برتر فراری، بیش از رقیب در دسترس بود. فراری تصمیم گرفت تا در تستاروسا یک خودرو شهری بهتر از محصولات قبلی خود ارائه کند. امکان شخصی‌سازی مشخصات ظاهری خودرو نیز یکی از المان‌هایی بود که به بازاریابی خودرو کمک می‌کرد. 18رنگ برای بیرون و 6 رنگ متفاوت برای تودوزی داخلی خودرو قابل سفارش بودند و مشخصات خودرو براساس بازار عرضه نیز تفاوت‌های اندکی داشت. در سری اول که تا سال 1985 عرضه شد، تستاروسا از یک آینه بغل در سمت راننده روی ستون استفاده می‌کرد که ظاهر خودرو را بسیار عجیب و استثنایی جلوه می‌کرد.
با این حال، این ظاهر غیر‌متعارف به صلاحدید طراحان تصمیم گرفته شد تا برای بهبود ایمنی 2 آینه روی خودرو نصب شود و برای متعارف‌شدن ظاهر خودرو آینه به پایین ستون منتقل شود. دو نوع رینگ روی این خودرو نصب شده است که یکی تک پیچ و دیگری 5 پیچ است. علاوه بر این یک ست زیبای چمدان چرمی توسط برند Schedoni برای تستاروسا ساخته شده بود. اصلی‌ترین تفاوت‌های تستاروسا در بازارهای مختلف این است که در بازار آمریکا قدرت پیشرانه به دلیل کاهش گازهای خروجی به 380 اسب بخار کاهش یافته، سپر عقب نیز اندکی تفاوت داشت. علاوه بر این چراغ‌های راهنما نیز دارای تفاوت‌هایی بود و از سال 1986 به بعد چراغ ترمز سومی روی درپوش نمونه‌های سفارش آمریکا نصب می‌شد.
تنها 3 سال پس از عرضه موفقیت‌آمیز تستاروسا، تصمیم گرفته شد تا این خودرو برای عقب نماندن از رقبا دچار یک بهروزرسانی کلی شود. هدایت پروژه به روبرتو کورادی سپرده شد.
وی بخش فنی پروژه را به پائولو مارتینلی، مائوریتزیو مانفردی، آمدئو فلیسیا و والتر وینیاله سپرد و طراحی نیز توسط تیمی از طراحان پینین فارینا به رهبری لورنزو راماچیوتی انجام گرفت. از سال 1988 آزمایش روی پیش‌نمونه‌ها به طور جدی آغاز شد و به تدریج 22پیش‌نمونه ساخته شد. محصول نهایی با نام 512 TR (مخفف تستاروسا) به طور خصوصی در سال 1991 (در محل استودیو پینین فارینا، در یکی از هتل‌های لوکس پاریس و در نهایت در موناکو) به برخی نزدیکان فراری نمایش داده شد. رونمایی عمومی اما در دوم ژانویه سال 1992 در نمایشگاه لس‌آنجلس آمریکا انجام گرفت. این خودرو از نظر ظاهری نسبت به تستاروسا دارای تغییراتی از جمله چراغ‌های جلو متفاوت، دماغه مشابه مدل 348، رینگ‌های آلومینیومی 18 اینچی، حذف رکاب مشکی رنگ و تغییر در ورودی‌های هوا بود. از نظر فنی هم پیشرانه با افزایش قدرت به 428 اسب بخار، توانایی شتابگیری از صفر تا 100کیلومتر در ساعت در 4.7 ثانیه و رسیدن به حداکثر سرعت 313 کیلومتر در ساعت را ایجاد می‌کرد. علاوه بر پیشرانه اما تغییراتی در ساختار کلی خودرو نیز انجام گرفته بود. مهم‌ترین تغییر فنی اما تجهیز ترمزهای خودرو به سیستم ABS در سال 1993 بود. با آنکه این سیستم در پیش‌نمونه‌های 512TR به طور کامل آزمایش شده بود، اما مدتی طول کشید تا به مرحله تولید برسد. رینگ‌های 3 تکه آلومینیومی تنها آپشن خاص این سری نسبت به تستاروسا بودند. پس از مدت زمانی کوتاه اما فراری تصمیم گرفت تا مدل نهایی سری تستاروسا را برای ورود به بازار آماده کند. این مدل که F512M نام گرفت، آخرین محصول 12 سیلندر موتور وسط فراری بود که به عنوان محصول اصلی این کمپانی تولید شد. حرف M در نام این خودرو به معنای Modificata یا تغییر یافته است. علاوه بر این پس از این خودرو دیگر بساط پیشرانه‌های 12 سیلندر تخت در فراری برچیده شد. F512M در 6 اکتبر سال 1994 در نمایشگاه پاریس به نمایش درآمد. این خودرو بیشتر از نظر ظاهری با 512 TR تفاوت داشت. تغییر کامل چراغ‌های جلو و عقب، تغییر شکل دماغه و سپرها، تغییر شکل آینه‌های بغل، تغییر فرم رینگ‌ها و حتی تغییر ورودی‌های هوا سبب شدند تا به جز فرم کلی بدنه چیز زیادی از تستاروسا در این خودرو جدید نماند. علاوه بر این پیشرانه این خودرو با جهشی در قدرت به 440 اسب بخار رسید که سبب می‌شد شتاب صفر تا 100 به 4.5 ثانیه تقلیل یافته، حداکثر سرعت به 318 کیلومتر در ساعت برسد. تولید این خودرو در تابستان سال 1996 و با عرضه مدل موتور جلو 550 مارانللو به پایان رسید. در مجموع 7177 دستگاه از سری تستاروسا عرضه شد که در این میان سهم سری 512TR در کل 2261 دستگاه و سهم سری F512M تنها 501 دستگاه بود.
نمونه‌های خاص
تستاروسا و فرزندانش به دلیل قابلیت‌های فنی خاص و ظاهر جالب مورد توجه استودیوهای طراحی و کارگاه‌های زیادی قرار گرفتند. خود فراری نیز سری‌های خاصی از این محصول را عرضه کرد. ساده‌ترین نمونه، گونه
512 TR Speciale بود که برای بازار ژاپن و به مناسبت پانزدهمین سالگرد تاسیس واردکننده رسمی فراری به این کشور با رنگ خاص و به صورت محدود (تنها 15 نمونه) عرضه شد. در طول تولید تستاروسا هیچ نمونه روبازی به صورت رسمی توسط فراری عرضه نشد. با آنکه نمونه‌های متعددی توسط کارگاه‌های مجهز به یک گونه کانورتیبل بدل شدند، اما خود فراری نیز در سال 1986 یک تستاروسا اسپایدر نقره‌ای رنگ را برای اهدا به جیانی آنیلی (مدیرعامل و صاحب امتیاز فیات) ساخت. علاوه بر این پینین فارینا چند خودرو مفهومی براساس تستاروسا ساخت. اولین نمونه با نام Mythos در سال 1988 ساخته و در نمایشگاه توکیو سال 1989رونمایی شد.
بعدها پینین فارینا تعدادی نمونه واقعی از این خودرو را براساس متعلقات فنی فراری برای سلطان برونئی ساخت. گونه F90 نیز در ابتدای دهه 90 ساخته شد و حداقل 2نمونه از آن به سلطان برونئی فروخته شد. علاوه بر این فراری برای بررسی گیربکس F1 خود روی خودروهای خیابانی، دقیقا پیش از عرضه F512M یک سری پیش‌نمونه ساخت که بعدها پایه و اساس خودرو مفهومی FX شدند. با آنکه این گیربکس روی محصول مورد نظر فراری یعنی F50 نصب نشد، اما در نهایت به مدل 355 رسید. حداقل 6نمونه از FX نیز برای سلطان برونئی ساخته شدند. علاوه بر این زاگاتو نیز نمونه FZ93 را براساس تستاروسا ساخت که در نمایشگاه ژنو سال 1993 به نمایش درآمد. هدف زاگاتو از ساخت این خودرو ساخت خودرویی با الهام از ظاهر خودروهای فرمول یک بود.
خودروساز نه‌چندان مشهور سوئیسی یعنی اسبارو نیز یک خودرو با نام Alcador براساس تستاروسا ساخت که تنها 3 دستگاه از آن تولید شد. علاوه بر این، یک نمونه رکورد‌شکن (که با قدرت 750 اسب بخار به حداکثر سرعت 351 کیلومتر در ساعت رسید) نیز توسط رابرت کولانی و با کمک کمپانی آلمانی لوتک ساخته شد. نمونه جالب توجه دیگر بیتزارینی BZ-2001 است.
این خودرو که براساس متعلقات فنی تستاروسا طراحی شد، در تیراژ یک دستگاه و برای زنده کردن محصولات بیتزارینی ساخته شد. به لطف پیشرانه تقویت شده 450 اسب بخاری و وزن کمتر، این خودرو توانایی شتابگیری از صفر تا 100 کیلومتر در ساعت را در تنها 3.9 ثانیه داشت.
اما کارگاه‌های تیونینگ بیشماری به سراغ تستاروسا رفتند. مشهورترین نمونه در این میان گونه ساخته شده توسط Koenig است که به پیشرانه‌ای 1000 اسب بخاری مجهز بود و ظاهری بسیار جذاب داشت. تیونرهای دیگری همانند گمبالا، نوروود، لوتک، برلینتا موتورکارز و هامان نیز دستی بر سر و گوش گونه‌های مختلف تستاروسا کشیدند که همگی مجهز به سیستم توربو و کیت‌های بدنه‌ای بودند که شدیدا تحت تاثیر مدل F40 بود.
فراری FX در حقیقا پایه و اساس تکنولوژی گیربکس F1 خیابانی فراری بود که در تیراژ 6 دستگاه برای سلطان برونئی ساخته شد، اما یکی از این نمونه‌ها بعدها به مجموعه داری در آمریکا فروخته شد. گیربکس این خودرو قرار بود تا روی فراری F50 نصب شود، اما به دلیل مشکلات عدیده این مهم صورت نگرفت تا آنکه با تکمیل نهایی آن روی F355 F1 نصب شد و اولین خودرو جهان با گیربکس با قابلیت تعویض دنده پشت فرمان متولد شد.
تستاروسا اسپایدر جیانی آنیلی امروزه تنها تستاروسای روباز اصیل جهان است که تولید آن توسط خود فراری و پینین فارینا تایید شده است. با این حال بعدها نمونه‌های متفاوتی توسط کارگاه‌های حرفه‌ای و برای مشتریان ثروتمندی در سراسر جهان ساخته شد که از میان آنها پسر انزو فراری، مایکل جکسون و سلطان برونئی مشهورترین اشخاص بودند
خودرو مفهومی Mythos از تستاروسا عریض‌تر و کوتاه‌تر و سبک‌تر بود، با این حال به دلیل آیرودینامیک ضعیف‌تر از نظر شتابگیری و حداکثر سرعت یک پله پایین‌تر از تستاروسا قرار داشت. این خودرو امروزه در مجموعه یک کلکسیونر ژاپنی آرمیده است
حضور تستاروسا در فرهنگ عامه
تستاروسا اولین حضور جنجالی خود در عرصه سینما و تلویزیون را در سریال تلویزیونی Miami Vice تجربه کرد. از جایی به بعد تصمیم گرفته شد تا برای بهبود چهره فراری در آمریکا، 2دستگاه تستاروسا به عوامل سریال اهدا شود تا به جای یک فراری دیتونا تقلبی دست‌ساز، یک تستاروسا واقعی در سریال نقش ایفا کند. این دو خودرو مشکی‌رنگ به صلاحدید کارگردان سفید شدند تا در صحنه‌های تعقیب و گریز شبانه جذاب‌تر به نظر برسند. تغییراتی در این دو خودرو ایجاد شد و یک تستاروسا سوم نیز براساس شاسی یک دتوماسو پنترا مدل 1972 و قطعات بدنه یک تستاروسا تصادفی و پیشرانه تقویت شده فورد ساخته شد تا در بدلکاری ایفای نقش کند.
پس از موفقیت تستاروسا در این سریال بود که این خودرو بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت و در فیلم‌های متعددی همانند روح، گرگ وال استریت و... ظاهر شد. علاوه بر این تستاروسا در آگهی‌های بازرگانی پپسی نیز به طور گسترده‌ای حضور یافت. ظاهر خاص این خودرو اما دستمایه کیت‌های بدنه جالبی شد که توسط کارگاه‌هایی متفاوت عرضه می‌شدند.
برای آگاهی از تازه های جهان خودرو، جدیدترین قیمت ها و بازار خودرو ایران اینستاگرام خودرو امروز را دنبال کنید و جهت دریافت آخرین اخبار از طریق تلگرام به کانال اختصاصی عصر خودرو (https://telegram.me/asrekhodro ) بپیوندید. برای دریافت آخرین نسخه از نرم افزار تلگرام اینجا را کلیک کنید.
