به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، در این مطلب به معرفی‌مختصر 10 نمونه از برجسته‌ترین محصولات کلاسیک لامبورگینی می‌پردازیم.

350GTV
350GTV اولین محصولی بود که به صورت رسمی توسط لامبورگینی و در نمایشگاه اتومبیل تورین 1963 رونمایی شد. طراحی بدنه نیمه‌فست‌بک زیبا، هنر دستان جیورجیو پرودی است. شاسی آن به صورت لوله‌ای بود و پیشرانه‌ای 12سیلندر با حجم 5/3لیتر و خروجی 342 اسب‌بخار در کاپوتش قرار گرفت. فروچیو با برخی ویژگی‌های طراحی 350GTV مخالفت می‌کرد و توان پیشرانه را بیش از حد موردنیاز می‌دانست. با اعمال تغییراتی در طراحی و کاهش قدرت پیشرانه، مقدمات برای تولید اولین محصول تولیدانبوه شرکت، یعنی 350GT فراهم شد. 350GTV همچنان به عنوان یک خودرو‌ی‌نمایشی باقی ماند و اکنون در موزه لامبورگینی در مقر اصلی این شرکت به سرمی‌برد.

350GT
350GT، حاصل اصلاحات انجام‌شده در کانسپت GTV، به عنوان اولین محصول‌تولیدی شرکت در نمایشگاه ژنو 1964 رونمایی و روانه بازار شد. دیزاین‌کلی خطوط ‌بدنه با GTV یکسان بودند اما مواردی چون چراغ‌های‌مخفی‌شونده به نمونه‌های‌ثابت تبدیل شده بودند. پیشرانه 12سیلندر آن که در اصل یک پیشرانه مخصوص‌مسابقات بود، در حالت‌عادی بیش از 400اسب‌بخار خروجی داشت، اما با دستور فروچیو برای استفاده روی 350GT با کاهش‌قدرت به 270 واحد روبه‌رو شد. دلیل این امر، میل‌شخصی او به استفاده از پیشرانه‌ای مقاوم‌تر و روان‌تر بود که در فاصله میان سرویس‌های‌دوره‌ای 40هزارمایلی مشکلی ایجاد نکند. شرکت ایتالیایی تورینگ، کار ساخت‌ بدنه را با روش مخصوص سوپرلگرا به عهده گرفت که در آن پنل‌های سبک‌وزن آلومینیومی مستقیما به شاسی لوله‌ای متصل می‌شوند. لامبورگینی با آمار تولید 120دستگاه از این مدل موفقیت خوبی را برای ادامه کار کسب کرد.

400GT/400GT Monza
400GT، نمونه‌ای اصلاح‌شده از مدل 350GT با پیشرانه حجیم‌تر 4لیتری 320اسب‌بخاری بود که در دو نسخه معمولی و 2+2 معرفی شد. تنها 23دستگاه از نسخه معمولی تولید شد که 3 نمونه از پنل‌های بدنه آلومینیومی بهره می‌بردند. 2+2 دارای تغییراتی در خطوط‌سقف و ورق‌های بدنه بود که به افزایش‌کلی ابعاد انجامید. این اتاق بزرگ‌تر، امکان‌نصب صندلی برای 2سرنشین دیگر در قسمت‌عقب را امکان‌پذیر ساخت. قبل از جایگزینی آن با مدل ایزلرو، تعداد 247دستگاه 400GT خط‌تولید را ترک کردند. مونزا، کانسپتی دونفره با بدنه زیبای قرمزرنگ و طراحی جیورجیو نری و لوسیانو بوناچینی بود که در ابتدا به سفارش یک مشتری آمریکایی و برای شرکت در رقابت لمانز ساخته شد، ولی عدم کسب صلاحیت‌های لازم، کار را نیمه‌تمام گذاشت. این کانسپت در اواخر دهه90 به قیمت 160هزارپوند به مجموعه‌داری از بریتانیا فروخته شد.

میورا
3 مهندس ارشد شرکت، باب‌والاس، جیان‌پائولو دالارا و پائولو استانزانی تصمیم به ساخت خودرویی جاده‌ای، موتور‌وسط و دونفره با نام P400 گرفتند که بعدها میورا نام گرفت. هدف عرضه محصولی زیبا و نوآورانه بود که هم توانایی رقابت در پیست را داشته و هم به صورت روزانه قابل‌استفاده باشد. شاسی و پیشرانه 12سیلندر 4لیتری آن که در عرض اتاق نصب شده است، در اتوشو تورین 1965 به نمایش عموم درآمد. مطبوعات و رقبا این چیدمان پیشرانه را غیراصولی تلقی کرده و مورد تمسخر قرار دادند، با این‌حال تعداد زیادی نیز تحت‌تاثیر این نوآوری قرار گرفته و بدون دیدن بدنه، برای خرید پیشقدم شدند. نام‌نهایی محصول از گاو مشهور اسپانیایی، میورا، اقتباس شد. طراحی بدنه که توسط مارچلو گاندینی صورت گرفت، در فهرست زیباترین‌های دنیای خودرو قرار دارد. این خودرو به سرعت موردتوجه رسانه‌های خودرویی، افراد مشهور سیاسی، هنری و ثروتمندان سراسر‌دنیا قرار گرفت، از معروف‌ترین مالکان آن می‌توان به فرانک‌‌سیناترا، محمدرضاپهلوی و آریستوله‌اوناسیس اشاره کرد. به صورت‌کلی، میورا در سه نسخه P400، P400S و P400SV عرضه شد که تفاوت آنها در سطح امکانات، ضخامت بدنه، خروجی پیشرانه (به ترتیب 345، 365 و 380 اسب‌بخار) و حداکثر سرعت (270 تا 290کیلومتربرساعت) خلاصه می‌شود.
نمونه‌های‌خاص شامل جوتا، SV/J و میورا رودستر می‌شوند. جوتا حاصل‌تلاش باب‌والاس، راننده آزمایشی لامبورگینی برای خلق خودرویی مسابقه‌ای جهت‌ شرکت در رقابت‌جهانی کلاس j  بود که نسبت‌ به دیگر میوراها، خودرویی آیرودینامیک‌تر، سریع‌تر، قدرتمندتر و سبک‌تر است. استفاده از آلومینیوم به جای استیل در شاسی و پنجره‌های‌پلاستیکی آن را بیش‌از 300کیلوگرم سبک‌تر ساخته بودند. باک‌سوخت‌بزرگ آن با یک جفت باک مسابقه‌ای سبک‌وزن تعویض شد، چراغ‌ها به نمونه ثابت تغییر یافتند و یک اسپویلر بزرگ روی دماغه ‌عریضش قرار گرفت. پیشرانه تقویت‌شده جوتا 440اسب‌بخار نیرو تولید می‌کرد. تنها جوتای تولیدشده در یک دور آزمایشی داخل پیست، تصادف کرده و در شعله‌های‌آتش از ‌بین‌رفت. SV/J نسخه‌ای با تولیدمحدود 6 عدد بود که به سفارش مشتریان درجه‌یک شرکت، با استفاده از‌SVهای در حال‌تولید یا فروخته‌شده ساخته می‌شد. همانطور که از نامش پیداست، این خودرو تلفیقی از یک میورای عادی و به‌روزرسانی‌های ایجادشده در مدل جوتاست. مشهورترین SV/J تاریخ و ارزشمندترین لامبورگینی حال‌حاضر جهان به سفارش محمدرضاپهلوی و براساس شاسی شماره 4934 ساخته شد. خودروی فوق در دهه 90 میلادی به قیمت490هزاردلار به نیکلاس‌کیج، هنرپیشه هالیوودی واگذار شد و هم‌اکنون نیز در وضعیت بسیار خوبی به‌سر می‌برد. ایده ساخت یک میورای رودستر هیچگاه به فاز انبوه نرسید و تنها یک نمونه از آن کارخانه را ترک کرد. این اتومبیل آبی‌رنگ پس از نمایش در اتوشو بروکسل 1968، به یک کارخانه تولید قطعات کروم و زینک فروخته شد. این شرکت نیز پس از تغییررنگ بدنه به سبز، از آن به عنوان ویترین تولیدات خود استفاده کرد. میورای‌فوق در سال2006، توسط مجموعه‌داری از نیویورک خریداری و به حالت‌اول بازگردانده شد. 764 دستگاه میورا در فاصله سال‌های 1966 تا 1973 تولید و به بازار عرضه شدند.

ایزلرو
مدل ایزلرو در سال‌های 1968و 1969 به عنوان جایگزین 400GT تولید شد و در آن زمان خودرو شخصی فروچیو لامبورگینی بود. فضای‌داخلی نسبت به مدل پیشین بسیار جادارتر و کم‌صداتر است و راننده دید‌ بهتری نسبت به اطراف ‌خود دارد. ایزلرو از پیشرانه 12سیلندر معمول با 320 اسب‌بخار‌خروجی، گیربکس‌دستی پنج‌دنده، سیستم‌تعلیق مستقل و ترمز‌های‌دیسکی در چهارچرخ بهره می‌برد. نسخهS در 1969 با اصلاحاتی مانند افزایش‌خروجی پیشرانه به 350اسب‌بخار، اسکوپ بزرگ‌ترکاپوت (که وظیفه هوارسانی به داخل اتاق را برعهده داشت!)، گلگیرهای عریض‌تر و شیشه‌های‌تیره عرضه شد. تغییرات دیگر نسخهS شامل دیسک‌های ترمز بزرگ‌تر، طراحی دوباره تعلیق‌عقب و داشبورد و فضای‌داخلی بود. شتاب‌اولیه و حداکثر‌سرعت ایزلرو 6.2ثانیه و 259کیلومتربرساعت بودند. 225 دستگاه از این مدل خط‌تولید را ترک کردند.

ژاراما
لامبورگینی برای مطابقت ایزلرو با استانداردها و قوانین واردات بازار ایالات‌متحده با مشکلاتی در زمینه طراحی و آلایندگی روبه‌رو بود و تصمیم‌نهایی عرضه‌مدلی کاملا‌جدید بر اساس ایزلرو لحاظ شد. ژاراما، رودخانه‌ای در اسپانیا و محل‌پرورش نژادی اصیل از گاوهای‌وحشی است. پلت‌فرم خودرو با اسپادا یکسان بود و از شاسی ایزلرو که به‌میزان 27سانتی‌متر کوتاه‌شده بود، در ساخت آن استفاده شد. 2 نسخه GT و GTS از ژاراما با نیروی‌تولیدی 350 و 365 اسب‌بخار تولید شدند. ژاراما GTS همچنین دارای‌تغییرات‌کوچک‌ ظاهری، طراحی کابین‌جدید، فرمان‌هیدرولیکی، پنل‌های‌سقف بازشونده و گیربکس‌اتوماتیک‌سفارشی بود. آمار تولید نهایی، 328دستگاه بود و نمونه متعلق به شخص فروچیو لامبورگینی نیز در موزه این شرکت به نمایش درآمده است.

اسپادا
اسپادا، که در زبان‌اسپانیولی به معنای‌شمشیر است، یک جی‌تی‌چهارنفره با سبک‌طراحی شوتینگ‌بریک بود که در فاصله 1968تا1978 در کنار میورا و 400GT تولید می‌شد. طراحی بدنه آن را مارچلو گاندینی از برتونه برعهده گرفت. اسپادا در طول 10سال تولید، در 3‌ سری با تغییرات‌کلی در داخل و اصلاحات‌ جزئی در طراحی‌خارجی عرضه‌شد. این خودروی‌زیبا از شاسی مونوکوک‌استیل، سیستم‌تعلیق‌مستقل، ضربه‌گیرهای‌
هیدرولیکی،ترمزهای‌دیسکی‌و پیشرانه 12سیلندر 4لیتری با 6‌کاربراتور وبر و 345اسب‌بخار خروجی بهره می‌برد. اسپادا همچنین از اولین محصولات 12سیلندری بود که قابلیت‌سفارش با گیربکس‌اتوماتیک را داشت. آمار تولید بیش‌از 1217دستگاه اسپادا را به موفق‌ترین لامبورگینی‌تولیدی تا قبل از رکوردشکنی‌کونتاش در دهه‌80 بدل کرد.

اوراکو
لامبورگینی با هدف ‌رقابت در بازار خودروهای‌اسپرت در دسترس برای عموم‌مردم و تصاحب بخشی از بازارفروش فراری‌دینو و مازراتی‌مراک تصمیم به تولید محصولی دونفره، موتوروسط و 8‌سیلندر گرفت. اوراکو در اتوشو تورین 1970 رونمایی شد و در 1973 روی خط‌تولید قرار گرفت. پیشرانه‌های مورد استفاده در 3سری اوراکو دارای حجم 2، 5/2 و 3لیتر و نیروی‌تولیدی 182، 220 و 250اسب‌بخار بودند. شتاب‌اولیه و حداکثرسرعت آن در نمونه 3‌لیتری 5.6ثانیه و 260کیلومتربرساعت بود. تا قبل از پایان‌تولید در 1979، 791دستگاه از این‌مدل به بازار عرضه‌شد. لامبورگینی مدلی مشابه با تغییرات‌جزئی و سقف‌تارگا به نام سیلوئت را نیز با تولیدمحدود 51دستگاه تولید کرد.

کونتاش
کونتاش با بدنه عریض، طراحی رادیکال و درهای قیچی‌شکل خود، از رویاهای دست‌نیافتنی جوانان دهه‌70 بود. با نزدیک‌شدن میورا به سال‌های پایانی تولید، وظیفه خلق اعجوبه بعدی به استودیو برتونه و مارچلو گاندینی جوان سپرده شد. طرح‌نهایی خودرویی زردرنگ به نام LP500 بود که در اتوشو ژنو 1971 از آن رونمایی شد. استایل‌کلی کونتاش و مکانیسم در‌های آن از طرح‌های پیشین گاندینی مانند آلفا کارابو، الهام گرفته‌شده بود. سری اول کونتاش با کد LP400 در 1974 روی خط‌تولید قرار گرفت که با توجه به شباهت بسیار زیاد به کانسپت 1971، اصیل‌ترین نمونه کونتاش است. پیشرانه 12سیلندر 4لیتری، مشابه نمونه استفاده‌شده در میورا با 375اسب‌بخار قدرت بود. دوسری بعدی، LP400S و LP500S، با اضافه‌شدن باله عقب پهن، کیت بدنه شامل سپرجلو و رکاب‌ها و همچنین رینگ‌های جدید، چهره‌ای به‌مراتب مدرن‌تر به آن بخشیدند. به‌روزرسانی بعدی در سال 1985، مدل 5000QV با پیشرانه بزرگ‌تر 5160 سی‌سی و 455 اسب‌بخار بود. آخرین کونتاش‌های این سری مجهز به سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری بوش بودند. شرکت در سال 1988 به مناسب سالگرد 25سالگی تاسیس خود، آخرین و سریع‌ترین نمونه کونتاش را با نام نسخه مخصوص 25سالگی معرفی کرد که با شتاب صفرتاصد 4.7ثانیه و حداکثر سرعت 295کیلومتربرساعت، سریع‌ترین کونتاش‌های تولید‌شده هستند.
در طول 16 سال، 2049دستگاه از نسخه‌های مختلف کارخانه را ترک کرده‌اند. یکی از بکرترین نمونه‌های سری اول کونتاش، که به سفارش محمدرضاپهلوی برای رضاپهلوی از موناکو خریداری شده بود، هم‌اکنون در موزه خودروهای تاریخی ایران قرار دارد. کونتاش آبی‌رنگ دیگری نیز در سال‌های پایانی رژیم پهلوی وارد ایران شده بود که بر اثر یک آتش‌سوزی تا حد زیادی از بین رفته‌است. این خودرو نیز در خارج‌ از کشور، در حال طی مراحل بازسازی است.

ژالپا
ژالپا، آخرین محصول 8‌سیلندر لامبو، در فاصله ‌سال‌های 1981تا 1988 در کنار کونتاش عرضه‌شد و به نسبت برادر بزرگ‌تر خود، دید بهتری به اطراف داشت و رانندگی با آن بسیار آسان‌تر بود. پیشرانه آن یک بلوک 8‌سیلندر 5/3لیتری با توانایی تولید 255اسب‌بخار است که شتاب صفرتاصد 6‌ثانیه و حداکثرسرعت 234کیلومتربرساعت را امکان‌پذیر می‌کند.
پس از تولید 410دستگاه‌، کرایسلر که در 1988 مالک‌جدید لامبورگینی به‌شمار می‌آمد، تولید این مدل را متوقف کرد.