به گزارش پایگاه خبری «عصرخودرو»، این، پیکربندی ایده‎‌آلی است که طراحان را قادر به دست‌یابی به تناسباتی کاملا متفاوت می کند و شره‌یر هم از همان بدو ورود به کیا قصد خلق یک GT تحت این برند را داشته است. از آنجایی که گروه هیوندای یک پلتفرم دیفرانسیل عقب (که سدان فول‌سایز کیا K900 نیز برپایه آن توسعه یافته) دارد، این رویا، دور از ذهن هم نبود. و اینگونه بود که ایده استینگر توسط استودیوی طراحی کیا در اروپا مطرح شد.
شره‌یر با همکاری گرگوری گیلوم که اتفاقا او هم از دوستداران خودرو های اسپرت است، پروژه ای را رهبری کرد که به گفته او، تعبیر مدرن طرح‌مایه گرندتورِر های دهه 1970 میلادی است. این پروژه، ابتدا به خلق GT Concept که سال 2011 به نمایش درآمد، انجامید؛ کانسپتی که موفقیت و محبوبیت دور از ذهنش، کیا را به رساندن آن به مرحله تولید مُجاب کرد. شره‌یر مطمئن بود که این ایده، شدنی است و می گوید با هر پیشرفتی که در پروژه حاصل می شد، لبخند معنی‌داری بر چهره مدیران ارشد کیا می نشست.
استینگر آغازگر فصلی نو برای طراحی در ساخته های کیاست و فقط اولین سدان اسپرت کامپکت این خودروساز کره ای برای بازار های بین‌المللی نیست؛ از آنجایی که هر ساخته جدیدی، بر روی ساخته های پس از خود تاثیر می گذارد، باید بعد از این انتظار کیا های اسپرتی تری را داشته باشیم. شاید کیا برندی جوان تر و پر چالش تر از هیوندای باشد اما با استینگر، می خواهد ماهیتی کاملا متفاوت و متمایز به خود بگیرد. برای رسیدن به این مهم، هشت مرکز طراحی بزرگ گروه هیوندای در سراسر دنیا تحت نظر شره‌یر فعالیت داشتند. از این بین، دو مرکز اصلی در مرکز تحقیق و توسعه نامیانگ واقع هستند که یکی تحت ریاست لوک دونکرولکه، مختص برند های هیوندای و جنسیس است و دیگری تحت نظر سئون هو یون، مختص کیا. هیوندای و کیا هر یک دارای مراکز طراحی مجزایی در آلمان، ایالات متحده و چین نیز هستند. در کنار اینها، چهار استودیو کوچک هم برای این برند ها فعالیت دارند که دوتای آنها (یکی برای کیا و یکی برای هیوندای) واقع در مقر اصلی گروه در سئول کره جنوبی هستند و دو تای دیگر، در ژاپن و چین.
یک زیبایی دور از انتظار
اگر درست باشد که سُرخ، رنگ یک عطش سوزان است، پس تعجبی ندارد که این پروژه از همان اسکچ های اولیه با رنگ‌مایه سُرخ پرورش یافته است. نقطه آغاز تخیل و رویاپردازی تیم طراحان نیز یک پکیجینگ مشخصا اسپرتی بوده که از ترکیب تناسباتی نزدیک به یک کوپه چهار در با پیکربندی دیفرانسیل عقب پدید آمده است. گرگوری گیلوم، طراح ارشد بخش اروپایی کیا می گوید: "تیم من، و من، چنین خودرویی را می پرستیم و این چالش را با آغوش باز پذیرفتیم. بچه که بودم، در سفری که به پاریس داشتیم توریست های خوش‌شانسی را جاده حدفاصل پاریس و کوت‌دژوغ دیدم که سوار بر اولین نسل مازراتی گیبلی بودند. این اتفاق مربوط به اوایل دهه هفتاد میلادی است اما هرگز جذبه آن خودرو اسپرت ایتالیایی و تناسبات بی‌نقصش را فراموش نخواهم کرد. آن مازراتی چیزی فراتر از توان عملکردی داشت که با یک شیفتگی عمیق تر و بی‌بدیل همراه آن بود. برای شکل دادن به خطوط استینگر سعی کردم از این حس الهام بگیرم." به همین دلیل بود که از همان آغاز فرآیند طراحی، نیمرُخی مشخص، نزدیک به یک فست‌بک برای استینگر انتخاب شد آن هم بدون توجه به نگرانی هایی پیرامون پایداری آیرودینامیک در سرعت های بالا که البته خیلی زود با بهره‌گیری از راهکار های پیچیده (شامل طراحی یک نمای پُشت فلت) رفع شدند.
در کل، فرم ها به نظر از زمان پروتوتایپ GT سال 2011، دست نخورده باقی مانده اند و این، حتی در جزئیاتی همچون چراغ های یک‌تکه عقب نیز احساس می شود هرچند با این وجود نیز نمی تواند یک ضعف برای طراحی استینگر تلقی شود. درست است که مدت زمان طولانی صرف توسعه این خودرو شد اما دلیل اصلی، نیاز به مهندسی بی‌نقص اجزای فنی بوده است. برای رسیدن به این مهم، تست های طولانی مدتی در نوربرگرینگ روی نمونه های پیش‌تولید استینگر صورت گرفت. در واقع این پیکربندی پیشرانه بود که با تعریف یک چیدمان ایده‌آل، از همان روز اول تناسبات خودرو را مشخص کرد. در کیا، همیشه تاکید بر طراحی های ساده و بدون اغراق بوده؛ طراحی هایی که همه خطوط با هدف و کارآیی مشخص روی تنه شکل می گیرند. اما در استینگر، همه چیز یک سطح فراتر رفته است. و اینکه به خاطر نداشتن سابقه حضور در قلمرو خودرو های اسپرت، هیچ قائده ای نبوده که طراحان ملزم به پیروی از آن باشند نیز مشکل ساز نبوده است. در کابین، فضای محاط کننده ای که برای راننده طراحی شده، حس حضور در یک خودرو اسپرت را بر می انگیزد. و برخلاف ترند روز که استفاده از نمایشگر های دیجیتال به جای نشانگر های آنالوگ پشت فرمان است، کیا در استینگر، برای حفظ هیجان، از همان نشانگر های آنالوگ مرسوم استفاده کرده و در طراحی کنترلگر ها نیز از هرگونه اغراق بی‌مورد، پرهیز شده است.

نویسنده» مجید رقیبی