به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو» به نقل از سایپانیوز، هنوز هم معلوم نیست، سرانجام کدام فناوری در آینده، فناوری غالب خواهد بود و خودروهای آینده از کجا نیرو خواهند گرفت. از این رو رنو، با خود این حساب را کرده که هر کدام که چیره شوند، هیبریدی هیدروژنی-برقی، به بقای خود ادامه خواهد داد.

برخلاف هیبریدهای سنتی، که از سوخت های فسیلی برای قوای محرکه استفاده می کنند، هیبریدهای هیدروژنی-برقی، سوخت اصلی شان هیدروژن است. بنابراین یا خودرو در حال سوزاندن هیدروژن و تولید آب است یا آن که از انرژی ذخیره شده در باتری استفاده می کند.

در مورد رنو، موتور هیدروژنی آن در سینیک ویژن Scenic Vision به کار رفته و در کنار آن موتور برقی، باتری، پیل سوختی و باک هیدروژن وجود دارد. این باک حدود 2.5 کیلوگرم وزن دارد و پر کردن باک هیدروژن 5 دقیقه طول می کشد. بخش باتری این خودرو قابل بازیافت طراحی شده است. اضافه شدن پیل های سوختی هیدروژنی به مسافت قابل پیمایش به ازای هر بار شارژ می افزاید. در مورد این هیبرید جدید رنو، پیمایش به ازای هر بار شارژ به انضمام یک باک هیدروژن 800 کیلومتر است.

جیلز ویدال Gilles Vidal مدیر طراحی رنو می گوید که این خودروی مفهومی [که در مرحله طراحی است و به تولید انبوه نرسیده است] مدل 100 درصد برقی سینیک جدید برای سال 2024 آماده تولید می شود اما هیبرید هیدروژنی-برقی جزو برنامه های بلندمدت رنو است و تا سال 2030 آماده تولید انبوه می شود.

برخی از خودروسازان به طور کلی آینده خودروها را هیدروژنی تصور می کنند و جایگزین بعدی خودروهای برقی می دانند. برای خودروهای تجاری هم باتری ها پیمایش کافی ایجاد نمی کنند و به همین دلیل هیدروژنی ها همیشه گزینه ی روی میز هستند. سالیان سال است که سوخت هیدروژن به دلیل آن که آلایندگی ندارد و در اثر سوختن هیدروژن فقط آب تولید می شود، همواره یکی از موضوعات مطرح در حمل و نقل عمومی حتی در هواپیما، اتوبوس و قطار بوده است.

تا پایان دهه 2020 تعداد جایگاه های سوخت هیدروژن در سرتاسر دنیا رو به افزایش است. در ایالات متحده تا سال 2021 فقط 48 ایستگاه یا جایگاه خرده فروش هیدروژن مشغول فعالیت بوده اند. در سال 2022 حدود 60 جایگاه جدید در دست احداث است. در کشور بریتانیا انتظار می رود تا سال 2030 بیش از 2000 جایگاه سوخت هیدروژنی پاک احداث شود.

رقابت بین هیدروژن و باتری های خودرو سابقه طولانی دارد. بزرگان خودروسازی هم بسته به دانش و فناوری های خود هم جانبداری می کنند. برای مثال کمپانی های بزرگی همچون ب ام و، تویوتا و همچنین هیوندایی طرفدار گسترش خودروهای هیدروژنی هستند.

به عنوان مثال ب ام و در یک بیانیه خبری گفته است: «ب ام و متقاعد شده است که در آینده هیدروژن سهم مهمی در حمل و نقل نوین پایدار در کنار خودروهای برقی خواهد داشت. مخصوصاً زمانی که زیرساخت های آن ایجاد شود و قیمت سوخت هیدروژن برای مصرف کنندگان منطقی و قابل قبول باشد. در آن صورت پیل های سوختی خودرو فناوری هایی با آلایندگی صفر خواهند بود که می توانند انعطاف پذیری لازم را از خود نشان دهند و نظر مشتری را به خود جلب کنند.»

بزرگترین مانع گسترش سوخت های هیدروژنی و پاک بدون آلاینده های کربنی در مقایسه با سوخت های سنتی و فسیلی، هزینه بالای تولید آن است. برای آن که خوروهای هیدروژنی به جریان عادی زندگی تبدیل شوند لازم است هزنیه های تلید آن از 840 دلار به ازای هر کیلووات به 420 دلار برسد. در صورت ایجاد کارخانه های بزرگ در مقیاس اقتصادی در گوشه و کنار دنیا می تواند به کاهش قیمت سوخت هیدروژن کمک کند، درست همان طور که افزایش استفاده از انرژی باد و خورشید در چند دهه گذشته به مقیاس اقتصادی نزدیک شده است.

خودروسازان هم به خاطر بالا بردن پیمایش به ازای هر بار سوخت گیری یا شارژ باتری، طرفدار سوخت های هیدروژنی هستند.

خودروسازانی مثل ب ام و و آئودی اعتقاد دارند که خودروهای هیدروژنی هنوز در مرحله جنینی به سر می برند و با پایین آمدن هزینه های تولید استفاده از هیدروژن با سرعت زیادی گسترش خواهد یافت.

نکته دیگر این که خودروسازان برقی مثل تسلا، ریویان و کادیلاک در ماه های اخیر قیمت خودروهای خود را بالا برده اند و دلیل آن هزینه های سنگین تأمین باتری است.

برخی از خودروسازان بزرگ همچون گروه خودروسازی فولکس واگن هنوز تمرکز خود را روی خودروهای برقی قرار داده اند و به هیدروژنی روی نیاورده اند و حتی بخشی از تلاش و تحقیقات خود را هم به آن اختصاص نداده اند. آنها هم مانع اصلی گسترش هیدروژنی را محدودیت تولید و توزیع هیدروژن پاک عنوان می کنند.