میراث انزو

به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، انزو فراری در آستانه 40سالگی شرکت خود، تصمیم به عرضه بهترین دستاوردهای خود در قالب اتومبیلی کاملا مسابقه‌ای و تولیدمحدود گرفت. هدف ایجاد محصولی بسیار سبک‌وزن، دیفرانسیل عقب و موتور وسط با تیراژ کمتر از 400 دستگاه بود. اف40 آخرین محصولی بود که انزو فراری قبل از مرگ خود در سال 1988 شخصا از آن رونمایی کرد.

سرآغاز
به دهه 80 میلادی بازمی‌گردیم. سوپراسپرت‌های عرضه‌شده به بازار توانسته بودند سد قدرت 400 اسب‌بخار و حداکثر سرعت 300 کیلومتربرساعت را بشکنند. لامبورگینی، پورشه و فراری 3 برندی بودند که سهم بزرگی از بازار را تحت کنترل خود داشتند. لامبورگینی، کونتاش را که در دهه دوم تولید خود قرار داشت با به‌روزرسانی‌های متعدد ظاهری و فنی روانه خیابان‌ها می‌کرد که با استقبال خوبی نیز مواجه بود. کونتاش عملا خودرویی نمایشی بود؛ نمادی از جسارت، قدرت‌طلبی و سبک زندگی لوکس. این گاو خشمگین با کیت بدنه پهن و باله عقب بزرگ خود صرفا خودرویی برای گشت‌و‌گذار در خیابان‌های مرفه‌نشین شهر بود. در طرف دیگر میدان، اشتوتگارتی‌ها آخرین تکنولوژی‌های روز را در مدلی به نام 959 گردآوری کرده بودند. 959 برخلاف کونتاش، محصولی کاملا عملکردمحور بود و فناوری‌هایی مانند سیستم توربوشارژر و چهارچرخ‌متحرک آن، سال‌ها از زمان خود جلوتر بودند.
بخش بازاریابی فراری در مورد اف40 می‌گوید: اکثر مشتریان ما از کم‌شدن خوی وحشی محصولات فراری گله‌مند بودند و اتومبیلی می‌خواستند که تنها عملکرد خالص را به آنان عرضه کند. اف40 به‌مانند 959، ویترینی از تکنولوژی‌های آینده نیست و تولید آن جواب فراری به پورشه نبود. اف40 اتفاقی بود که به هر حال صورت می‌پذیرفت.

طراحی بدنه و کابین
کار طراحی بدنه توسط پینین‌فارینا صورت گرفت. مواد تشکیل‌دهنده بدنه آن شامل فیبرکربن‌، آلومینیوم و کولار بود که مقاومت بالا و وزن بسیار پایین را برای آن به ارمغان می‌آورد. طراحی بیرونی آن ساده و در عین‌حال بسیار زیباست. در نمای جلو چراغ‌های رانندگی‌ در روز و راهنما، داخل طلقی شفاف قرار دارند و در بالای آن قابی همرنگ بدنه، چراغ‌های مخفی‌شونده (موسوم به پاپ‌آپ) را در خود جای داده است، این سبک طراحی چراغ که در تعداد زیادی از اتومبیل‌های اسپرت این دوران دیده‌ می‌شود، ضریب درگ خودرو را به‌میزان 0.34 کاهش داده‌بود. سپر جلو در نهایت سادگی شکل گرفته و دو ورودی هوای کوچک در طرفین آن وظیفه خنک‌کاری ترمزها را به عهده دارند، هوای گرم پس از آن از طریق آبشش بزرگی که در پشت چرخ‌های جلو تعبیه شده است، خارج می‌شود. دو ورودی هوا موسوم به NACA ‌روی دماغه از سادگی قسمت جلو می‌کاهند. یک جفت بزرگ از این ورودی‌ها نیز در فاصله کمی عقب‌تر از درها دیده می‌شود که با افزایش هرچه‌بیشتر سرعت، هوای بیشتری را برای تنفس قلب تپنده آن جذب می‌کند.‌ با رسیدن به نمای عقب‌خودرو، اولین نکته‌ای که جلب‌توجه می‌کند باله‌عقب بزرگ آن است که از دوطرف به صورت ثابت به بدنه پیوسته‌ است. چراغ‌های عقب گرد و ساده هستند و سه خروجی اگزوز از وسط سپر  عقب بیرون زده‌اند، خروجی‌های چپ‌وراست گازهای خروجی موتور و خروجی وسط نیز گازهای خروجی توربوشارژر را تخلیه می‌کنند. این طراحی خروجی اگزوز بار‌دیگر در مدل 458‌ ایتالیا مورد ‌استفاده قرار گرفت.
دسترسی به پیشرانه آن با بالارفتن بخش‌بزرگی از قسمت‌ عقب اتومبیل میسر می‌شود، این سبک در گذشته در مدل‌های مسابقه‌ای شرکت نظیر سری 312 دیده‌شده بود. هرگونه تعمیر و سرویس پیشرانه نیازمند دمونتاژ کامل این قسمت و بیرون آوردن پیشرانه است. اف40 مجهز به تهویه مطبوع بود، ولی از ویژگی‌هایی نظیر سیستم صوتی، دستگیره‌های در، محفظه داشبورد و رودری‌ها بی بهره بود. در داخل اتاق به جای چرم، از جیر بهره گرفته‌شده بود. صفحه کیلومترشمار، فرمان سه‌شاخه و صندلی‌های مسابقه‌ای به دور از کوچک‌ترین ظرافتی طراحی شده‌اند و دسته‌دنده نوستالژیک آن که مختص سوپراسپرت‌های ایتالیایی است، از صفحه گردگیر کرومی Hشکل آن بیرون زده. پدال‌های آلومینیومی حفره‌دار و فیبرکربن به کاررفته در داخل درها و کف اتاق اهمیت کاهش‌وزن را یادآور می‌شوند. این تمام چیزی است که با ورود به کابین اف40 انتظار شما را می‌کشد. با استارت‌زدن پیشرانه و ورود به پیست، نمایش اصلی آغاز می‌شود. پیشرانه مورداستفاده در اف40 یک بلوک تمام آلومینیومی 2.9‌لیتری 8سیلندر مجهز به 2 توربوشارژر آب‌خنک با توانایی تولید 478 اسب‌بخار خروجی در 7000دور‌بر‌دقیقه است. این پیشرانه نیرو را از طریق یک گیربکس 5دنده دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌کند، یک گیربکس مسابقه‌ای با کلاچ زبانه‌دار نیز به عنوان آپشن ویژه قابل سفارش بود. فراری برای آن دسته از مالکینی که در پی عملکرد بهتری بودند، اقدام به نصب توربوشارژرهای بزرگ‌تری می‌کرد که خروجی موتور را تا بیش از 680 اسب‌بخار افزایش می‌داد. سرعت اف40 در 4.1ثانیه از صفر به 100کیلومتر بر ساعت می‌رسد و تنها 8ثانیه دیگر نیاز است تا عقربه سرعت‌سنج از عدد 200 نیز عبور کند. حداکثر سرعت اف40 بیش از 324 کیلومتر‌بر‌ساعت بود که آن را به سریع‌ترین خودروی خیابانی تولید‌انبوه (بیش از 500 دستگاه) زمان خود تبدیل می‌کرد. سیستم تعلیق مستقل آن قابلیت کاهش و افزایش ارتفاع خودرو تا 20 میلی‌متر را به منظور دستیابی به چسبندگی بیشتر در پیست و راحتی بیشتر در ترافیک‌شهری داراست. اف40 در طی مسیر فیورانو، پیست اختصاصی فراری، از بسیاری مدل‌های جدیدتر مانند 360، 550 و 575 سریع‌تر است. بازخوردها و نظرات در مورد اف40 متفاوت و بعضا عجیب بودند. نشریات آن را تلاشی بی‌نتیجه برای تصاحب سهمی از بازار فروش 959 می‌دانستند. در 1988 فراری نویسندگان نشریات مختلف را برای آزمایش اف40 به فیورانو دعوت کرد که اکثریت آنان رای به برتری 959 دادند. گورودن موری نیز معتقد بود تنها عاملی که رانندگی با آن را جذاب می‌کند سبک‌‌وزنی است و هیچ نکته جالب دیگری در مورد آن وجود ندارد. در مقایسه انجام‌شده میان 959 و اف40 در برنامه تاپ‌گیر، هر دو خودرو به عنوان بهترین سوپراسپرت‌های تمامی ادوار شناخته شدند.

هرگز با قهرمان خود ملاقات نکن!
برنامه تولید در ابتدا تنها محدود به 399 دستگاه بود ولی در نهایت 1311 دستگاه اف40 خط تولید را ترک کردند. قیمت پایه در نظر گرفته‌شده برای آن 400هزار دلار بود؛ رقمی که امروزه به بیش از یک میلیون دلار می‌رسد. در یک جمع‌بندی کلی اف40 را نمی‌توان خودرویی برای عوام علاقه‌مندان یا حتی تصمیمی منطقی تلقی کرد. خودرویی میلیون دلاری که نه می‌توان با آن به رانندگی در خیابان‌های لوکس موناکو پرداخت و نه هرکسی توانایی به چالش کشیدن توانایی‌هایش در پیست را دارد.
در دنیایی که جمله جدیدتر یعنی بهتر، تعیین‌کننده انتخاب‌هاست، اف40 انتخابی از جنس احساس است!