آیا شیمی می تواند موتورهای درون سوز را نجات دهد؟

به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو» به نقل از سایپانیوز، پورشه به خاطر حفظ میراث خود و مخصوصاً محصول دیرپا و دوست داشتنی 911 هم که شده، با همکاری چند شریک از جمله زیمنس انرژی Siemens Energy حدود 24 میلیون دلار برای احداث کارخانه سوخت سنتتیک در مقیاس تجاری در کشور شیلی سرمایه گذاری کرده است. طرح پایلوت آن از سال آینده عملیات خود را آغاز خواهد کرد. ب ام و هم به طور جداگانه روی کارخانه سوخت های مصنوعی سرمایه گذاری کرده و برند انگلیسی مک لارن هم تا تولید نمونه اولیه موتورهای مخصوص سوخت مصنوعی پیش رفته است.

هدف پورشه این است که در فناوری جدید در کارخانه تولید سوخت مصنوعی با تجزیه آب به هیدروژن و اکسیژن،‌ فرایند ترکیب هیدروژن با دی اکسید کربن هوا و خلق متانول سنتتیک برای سوخت مصنوعی محقق کند. با متانول ایجاد شده امکان پالایش بنزین و گازوئیل و نفت فراهم می شود. به نظر این روش پاک و دوست دار محیط زیست به نظر می آید، چون فقط به آب احتیاج دارد و باد.

البته باید در جواب گفت: شاید. اما تاریخ نشان داده که سوخت های مصنوعی حاصل سوزاندن ذغال سنگ بوده اند. حتی فناوری تجزیه آب به هیدروژن و اکسیژن و تولید متانول خیلی هم جدید نیست و به سال 1920 باز می گردد. شیمی دان آلمانی فرانز فیشر Franz Fischer‌ و هانس تروپش Hans Tropsch متدی ابداع کردند که با حرارت بالا ذغال سنگ را به سوخت مایع تبدیل می کرد و به فرایند فیشر-تروپش Fischer-Tropsch process شهرت پیدا کرد. این فرایند در طول جنگ جهانی دوم سوخت مورد نیاز آلمان را تأمین می کرد و سال های متمادی در کشورهایی مورد استفاده قرار می گرفت که به جای ذخایر نفت، ذخایر عظیم ذغال سنگ داشتند.

در سال های اخیر علاوه بر ذغال سنگ،‌ گاز طبیعی، زباله های زیستی یا حتی خود دی اکسید کربن هم در این فرایند مورد استفاده قرار گرفته است. پورشه هم می خواهد دی اکسید کربن اتمسفر را مورد استفاده قرار دهد. برای این کار به دمای 1800 درجه نیاز است که دی اکسید کربن هوا را به مولکول های مونواکسید کربن تبدیل کند. مونواکسید کربن آن وقت می تواند با هیدروژن ترکیب شده و زنجیره هیدروکربنی مثل متانول به وجود آورد.

البته برخی اعتقاد دارند که این فناوری ارزش پیگیری ندارد. گروه لابی گر اروپایی «حمل و نقل و محیط زیست» Transport & Environment که علاقه زیادی به برقی شدن حمل و نقل دارد، منافع حاصل از سوخت های مصنوعی را «سراب» توصیف کرده و اعتقاد دارد که قانونگذاران باید استانداردهای دی اکسید کربن را بر اساس آلاینده های اگزوز خودروها وضع کنند. عده ای دیگر از منتقدان هم می گویند که سوخت های مصنوعی، محصول گذشته است و به درد آینده نمی خورد. مهمترین انتقادی که وارد است استفاده از سوخت های فسیلی و گاز طبیعی در این کارخانه ها است. استخراج ذغال سنگ و گاز طبیعی به قدر کافی در ایجاد گازهای گلخانه ای تأثیر منفی دارد.

در سال 2012 محققان دانشگاه پرینستون گزارش دادند که استفاده از سوخت های مصنوعی تا 50 درصد در کاهش گازهای گلخانه ای خودروها مؤثر است. اما واقعیت این است که تغییر پالایشگاه برای ایجاد سوخت های مصنوعی به 30 تا 40 سال زمان و سرمایه گذاری بیش از 1 هزار میلیارد دلار نیاز دارد.

پورشه هم صادقانه اعتراف می کند که سوخت های سنتتیک محدودیت هایی دارند. الیور بلوم Oliver Blume مدیر عامل پورشه هم هنگام معرفی این کارخانه گفت: «هدف اصلی ما برقی شدن حمل و نقل باقی می ماند. برقی شدن،‌ آینده خودروها است. باید با تأکید گفته شود که هدف ما از تولید سوخت های مصنوعی به هیچ عنوان سوخت جایگزین بنزین نیست بلکه به نوعی متنوع کردن سبد گزینه ها در قوای محرکه برقی است.»