رویای شیـــرین سوخت جایگزین

 به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، در این مطلب اما به سراغ برخی از جالب‌ترین روش‌هایی می‌رویم که کمپانی‌های مطرح جهان برای نیروبخشی به پیشرانه خودروهای خود استفاده کرده‌اند و با معرفی خودروهایی که از این سوخت‌ها استفاده می‌کردند، سعی در چرایی عدم گسترش امثال این خودروها خواهیم داشت.

هیدروژن : هوندا Clarity
سلول‌های سوختی هیدروژنی مدت‌هاست به عنوان جایگزین‌هایی برتر برای پیشرانه‌های درون‌سوز مطرح می‌شوند و خودروسازان متعددی نیز در حال ساخت و گسترش این خودروها هستند. مهم‌ترین حسن این خودروها، آلایندگی صفر آنهاست که به لطف گاز خروجی از اگزوزها یعنی بخار آب، بسیار مورد توجه قرار گرفته است. با این حال به لطف هزینه بالای ساخت سلول‌های سوختی، هنوز موانعی پیش روی خودروسازان است. هوندا اولین خودروسازی بود که یک خودرو شهری مجهز به سلول‌های سوختی با نام Clarity FCX را در سال 2008 روانه بازار کرد. این خودرو تا سال 2014 به طور محدود به بازارهایی خاص عرضه شد و نمونه جدید این خودرو با پسوند FCV، اندکی قبل راهی خط تولید شد. با این حال به لطف مشکل سوختگیری هیدروژن مایع و نبود جایگاه‌های کافی، هنوز مشکلاتی سد راه گسترش اساسی تکنولوژی سلول‌های سوختی هستند.

انرژی هسته‌ای‌: فورد نوکلئون
دهه 50 میلادی را باید دوران افراطی‌گری در زمینه بهره‌برداری از سوخت هسته‌ای دانست. در این دهه، آمریکا و شوروی به عنوان ابرقدرت‌های جهان، سعی داشتند تا استفاده از این سوخت جدید را در تمامی بخش‌های صنعت و حتی زندگی روزمره جای دهند و برای همین نیز راهکارهایی عجیب و بعضا باورنکردنی ارائه می‌کردند. فورد نیز در سال 1958، در همین راستا خودرو مفهومی نوکلئون را عرضه کرد. با وجود اینکه این خودرو تنها یک ماکت با مقیاس 1:1 بود، اما قرار بود تا پیش نمونه‌هایی از آن با رآکتورهای هسته‌ای شبیه به نمونه‌های موجود در زیردریایی‌های اتمی در آینده ساخته شود. با این حال به لطف خطرناک بودن چنین رآکتوری در این مقیاس و هزینه بالای ساخت پیش نمونه‌ها، نوکلئون هرگز از مرحله پیش نمونه گذر نکرد و در نهایت پروژه ساخت خودرو هسته‌ای به تاریخ پیوست.

سوخت جت: کرایسلر توربین
ایده استفاده از پیشرانه‌های جت و توربین‌های با گردش سریع از دهه 50 میلادی در آمریکا مطرح بود. با این حال این کرایسلر بود که در نهایت در سال 1963 اولین خودرو خیابانی مجهز به این پیشرانه را با نام توربین عرضه کرد. به جز ظاهر عجیب و فضایی این خودرو، باید به پیشرانه جت آن اشاره کرد که توانایی دور گرفتن تا 44500 دور در دقیقه را داشت و بسیار نرم و روان کار می‌کرد. علاوه بر این، با وجود آنکه بهترین سوخت برای این خودرو سوخت جت بود، اما تمامی مایعات قابل اشتعال، از مشروبات الکلی گرفته تا روغن گیاهی، می‌توانستند در باک این خودرو ریخته شوند و خودرو بدون هیچ مشکلی کار کند! در نهایت 50 دستگاه از این خودرو ساخته شد و به تعدادی از خانواده‌های آمریکایی برای استفاده روزمره سپرده شد. پس از 2 سال آزمایش میدانی، در نهایت به دلیل هزینه بالای ساخت و گرم شدن بیش از حد پیشرانه در بیشتر مواقع، تمامی نمونه‌ها توسط کرایسلر جمع‌آوری و نابود شدند و تنها 9 نمونه باقی ماند.

زغال‌سنگ‌:
سیتروئن Traction Avant
در میانه جنگ جهانی دوم بود که در اروپا، وضعیتی بحرانی پیرامون سوخت و دسترسی بنزین به وجود آمد. همین امر سبب شد تا بسیاری به دنبال سوختی جایگزین برای خودروهای خود باشند و زغال‌سنگ به دلیل دسترسی آسان و قیمت پایین، بیش از پیش مطرح شد. خودرویی که بیش از سایرین برای بدل شدن به یک نیروگاه زغالی مورد استفاده قرار گرفت اما سیتروئن Traction Avant بود که در آن زمان خودرو محبوب مردم فرانسه و یک سدان راحت و سریع و مدرن بود. تعدادی از این خودروها در زمان جنگ جهانی دوم به سیستم زغال‌سوز مجهز شدند. اما در نهایت بیشتر این خودروها پس از پایان جنگ و بهبود وضعیت، دوباره به نمونه‌های بنزین‌سوز با پیشرانه معمولی بدل شدند و به همین دلیل تعداد اندکی از سیتروئن‌های زغال‌سوز باقی مانده است. آلودگی زیاد هوا، مشکل تهویه و خنک‌کاری پیشرانه و صدای بیش از حد از جمله مواردی بودند که از گسترش خودروهای زغال‌سوز جلوگیری کردند.

زغال برای پیشرانه‌های توربینی‌: کدیلاک الدورادو و اولدزموبیل کاتلاس
جنرال موتورز پس از پایان دهه60 میلادی، به این نتیجه رسید که سوخت مایع برای به کار انداختن پیشرانه‌های توربینی بسیار خطرناک است و گرمای بیش از حد این سیستم، ممکن است خطرآفرین باشد. به همین دلیل در دهه70 میلادی، این خودروساز پروژه استفاده از زغال برای این پیشرانه‌ها را در دستور کار خود قرار داد و به تدریج، براساس دو محصول عادی این خودروساز یعنی کدیلاک الدورادو و اولدزموبیل کاتلاس، پیش نمونه‌هایی مجهز به پیشرانه‌هایی توربینی با سوخت زغالی ساخته شدند. در نهایت اما به لطف آلایندگی زیاد این سیستم، در ابتدا پیش نمونه کدیلاک نابود شد و سپس تغییراتی روی کاتلاس داده شد، به امید اینکه تغییرات نهایی آلایندگی را کاهش دهند‌؛ رویایی که هیچ وقت عملی نشد.

پارافین: Stanley Steamer
یکی از خودروسازان پیشتاز آمریکایی در 2 دهه اول قرن بیستم میلادی، استنلی موتور بود که محصولاتی مشهور به استنلی استیمر (خودروبخار) عرضه می‌کرد. اساس تکنولوژی محصولات این شرکت موتورهای بخار بودند که در قرن هجدهم، چرخ صعنت جهان را به گردش درآوردند. در ابتدا در محصولات استنلی موتور از بنزین به عنوان سوخت استفاده می‌شد، اما بعدها پارافین به عنوان سوخت جایگزین با بازده بیشتر مطرح شد و توانست جایگزین بنزین شود. پس از مرگ یکی از بنیانگذاران شرکت در سال 1918، رفته رفته وضعیت شرکت رو به وخامت گذاشت و مالکین جدید نیز توانایی رقابت با محصولات ارزان‌تر و ساده‌تری همانند فورد مدل T را نداشتند. در نهایت به لطف سادگی و تعمیرات بهتر پیشرانه‌های بنزینی، در سال 1924 استنلی موتور ورشکست شد.

هوای فشرده‌: تاتا MDI
پیشرانه‌هایی که با استفاده از هوای فشرده کار می‌کنند، قدمت نسبتا زیادی دارند و در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم نیز بسیار مورد توجه مهندسان بودند. با این حال ساخت خودروهای خیابانی و نظامی مجهز به این پیشرانه‌ها تا سال‌های اخیر کنار گذاشته شد تا در نهایت خودروساز بزرگ هندی یعنی تاتا، در میانه دهه قبل خودروهایی شهری با چنین پیشرانه‌هایی را عرضه کرد. پیشرانه‌هایی که با هوای فشرده کار می‌کنند، بسیار پاک و کم سر و صدا هستند و توانایی ترکیب شدن با پیشرانه بنزینی برای ساخت یک خودرو هیبریدی را دارند. با این حال به لطف فشار بالایی که مخزن هوا این خودروها تحمل می‌کند و ناپایداری احتمالی به هنگام تصادف که ممکن است به انفجار مخزن بینجامد، ایمنی چنین خودروهایی هنوز در پرده‌‌ای از ابهام قرار گرفته است و به همین دلیل خودروسازان دیگر جهان نیز هنوز با احتیاط به سراغ این سیستم می‌روند.