ماراتن بیش‌فعال‌ها روی پیست خیس

به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از صمت، «رنج‌روور» اسپرت با موتور سوپرشارژر به عنوان نماینده شاسی‌بلندها، پورشه 911 «کاررا» 4 S به عنوان نماینده اسپرت‌های GT، فولکس‌واگن «گلف» R به عنوان هاچ‌بکی سریع، «آئودی» RS4 به عنوان خودرو خانوادگی سریع و نیسان GT-R به عنوان سوپرماشینی برای تمام فصل‌ها. از طرف دیگر، 2 مدل تک دیفرانسیل نیز مورد آزمایش قرار گرفته‌اند؛ «مینی‌کوپر» به عنوان هاچ‌بکی متناسب و تویوتا GT86، مدلی که نمایانگر خودروهای دیفرانسیل عقب است. هر 2‌ این مدل‌ها سبک‌وزن هستند و از تایرهای مناسب استفاده می‌کنند. برای این مقایسه، تایرهای مورد استفاده در مدل‌های مختلف می‌تواند اهمیت زیادی داشته باشد. باید اذعان کرد تایرهای «کانتیننتال کراس‌کانتکتس» در «رنج‌روور» به‌طور کامل برای رانندگی در زمستان آماده هستند. همچنین تمام خودروها به جز 911 از تایرهای «کانتیننتال» استفاده می‌کنند. 911 از تایرهای «پیرلی سوتوزیر» به‌ویژه در فصل زمستان استفاده می‌کند. دمای هوا در زمان آزمایش 13 درجه بوده که از لحاظ تئوری برای تایرهای زمستانی هوای گرمی محسوب می‌شود؛ ولی در عین حال، برخی تایرهای زمستانی نسبت به همتایان تابستانی خود، آب بیشتری را به اطراف پخش می‌کنند. با این حال آزمایش‌های مختلفی برای خودروها درنظر گرفته شده و نمرات تمام آنها ثبت شده است. در نهایت خواهیم دید که چه خودرویی بهترین عملکرد را در مسیرهای خیس آب و هوای بارانی داشته است.

آزمایش 1: توقف از 112به 65 کیلومتر بر ساعت

یک آزمایش کاملا ساده؛ تصور کنید که در مسیری با سرعت مجاز درحال حرکت هستید و ناگهان شخصی در خط شما منحرف شده و کنترل‌اش را از دست می‌دهد. شما در این لحظه باید بایستید. در این آزمایش، دیفرانسیل 4 چرخ متحرک چندان به‌کار نمی‌آید؛ بلکه این تایرهای مناسب، وزن کم و توزیع وزن متناسب هستند که به توقف کمک می‌کنند. به همین دلیل، «مینی‌کوپر» در این آزمایش موفق بود و در 2/55 متری متوقف شد. بیشتر خودروها به رکورد «مینی‌کوپر» نزدیک بودند. با این حال، مدلی مانند تویوتا GT86، با وجود وزن کم و تایرهای با کیفیت (45/215 R17) برای متوقف شدن به 1/60 متر مسافت نیاز داشت. مدل ضعیف دیگر در این آزمایش، نیسان GT-R بود که از تایرهای 40/255 ZR20 در جلو و 35/285 ZR20 «دانلوپ اسپرت مکس» در عقب بهره می‌برد. این خودرو همچنین وزنی معادل 1740 کیلوگرم داشت.

آزمایش 2: شتاب از صفر تا 48/3 مایل بر ساعت

در این آزمایش برخی شرایط غیرقابل پیش‌بینی آب و هوای زمستانی بررسی شده‌اند. به این منظور چرخ‌های سمت چپ خودروهای مورد آزمایش روی کاشی‌های بازالت با چسبندگی کم و چرخ‌های سمت راست روی آسفالت معمولی قرار گرفته‌اند. سپس با استفاده از سیستم کنترل پایداری، برای رسیدن به سرعت 48/3 کیلومتر بر ساعت تلاش شده است. این آزمایش، یکی از بهترین آزمایش‌های کشش است. جای تعجب نیست که 911 با موتور عقب‌اش در اینجا پیشتاز است. به علاوه، سیستم‌های کنترل کشش و پایداری آن باعث کمترین لغزش شده و در نتیجه این خودرو توانست در شرایط بارانی در مدت 98/2 ثانیه به سرعت 48/3 کیلومتر بر ساعت برسد. هیچ‌کدام از خودروهای دیگر حتی به این زمان نزدیک هم نشده‌اند. «رنجروور»، در میان دیگر خودروها با 3/74 ثانیه بهترین بوده که به لطف طراحی برجسته تایرها و تنظیم وزن مناسب آن بوده است. «آئودی» RS4 آخرین خودرویی بود که توانست زیر 4 ثانیه به سرعت 48/3 کیلومتر بر ساعت برسد. در این میان، بدترین عملکرد مربوط به GT86 بوده است. یکی از مشخصات مهم در این مدل وزن کم است که برای موفقیت در چنین آزمایشی، کارآیی نخواهد داشت. در همین حال، سیستم کنترل کشش و پایداری در GT86 عملکرد مناسبی از خود نشان نداد.

آزمایش 3: توقف از سرعت 48/3 کیلومتر بر ساعت روی یک سطح ترکیبی

این آزمایش جداگانه سیستم ترمز، به شکلی ساده، همان آزمایش شتاب‌گیری تا سرعت 48/3 کیلومتر بر ساعت است؛ با این تفاوت که این بار باید خودرو از این سرعت متوقف شود. اندازه‌های تایرها، ترمز و همین‌طور وزن بر نتایج این آزمایش تاثیرگذار هستند. با این حال، چون سرعت بالا نیست، درجه هوشمندی سیستم الکترونیک، ضد قفل، توزیع الکترونیکی نیروی ترمز و سیستم کنترل پایداری، همگی در عملکرد خودروها نقش خواهند داشت. شاید بتوان گفت که راننده در این آزمایش، بیشتر نقش مسافر را بازی می‌کند.

نتایج این آزمایش بسیار امیدوارکننده بود. سریع‌ترین توقف دوباره متعلق به 911 است که در 3/28 ثانیه اتفاق افتاده است. به احتمال تایرهای زمستانی 911 با قابلیت پخش آب بیشتر به اطراف در این زمینه سهم زیادی داشته‌اند. بیشترین زمان نیز متعلق به «رنج‌روور» بوده که با توجه به وزنش در 3/93 ثانیه متوقف شده است. در همین حال اختلاف بین جایگاه دوم (گلف R) و ششم (GT86) تنها 0/17 ثانیه بوده است. البته باید اشاره کرد که «مینی» نیاز بیشتری به تصحیح فرمان پیدا کرده است. جا دارد در اینجا تاکید شود که در حالت کلی، دیفرانسیل 4 چرخ متحرک، کشش بیشتری برای شما به همراه دارد و نه چسبندگی بیشتر. با این حال، مدل‌هایی که حداقل چسبندگی جانبی را داشته‌اند، «مینی‌کوپر» و GT86 بوده‌اند؛ یعنی 2 مدل تک‌دیفرانسیل. به نظر می‌رسد در حال پیچیدن، نیروی بیشتر فقط شرایط را بدتر می‌کند؛ به علاوه از کُندی سیستم کنترل پایداری GT86 نیز نباید به راحتی بگذریم. در عین‌حال، در دیگر مدل‌ها پایداری بسیار خوبی با استفاده از سیستم‌های دیفرانسیل 4 چرخ متحرک مشاهده شد. بهترین عملکرد مربوط به فولکس‌واگن «گلف» R است. خودرو بعدی، نیسان GT-R است که سیستم پیشرانه آن در نهایت قابلیت‌های متفاوت خود را در این آزمایش نشان داده است. بقیه مدل‌ها با سیستم دیفرانسیل 4 چرخ متحرک، همگی عملکرد نزدیکی به یکدیگر داشته‌اند. این درحالی است که وضعیت تک‌دیفرانسیلی‌ها حدود 0/5 بوده است. در نهایت، باید گفت تایرها به شما چسبندگی می‌دهند و سیستم WD 4 برای شما کشش ایجاد می‌کند؛ در همین حال تا کشش نباشد، عملکرد کاملی در چسبندگی جانبی مشاهده نخواهیم کرد.

آزمایش 5: زمان یک دور در پیست

آخرین آزمایش، تنها آزمایشی بوده که سیستم کنترل پایداری خودروها خاموش شده، در نتیجه تمام مدل‌ها توانستند از حالت عادی سریع‌تر بروند. جایگاه نخست در این آزمایش متعلق به گلف R و 911 4 CS بوده است. در 911 شرایط برای رقابت در یک مسابقه کاملا فراهم است و وزن در پیچ‌ها به خوبی تقسیم می‌شود. در گلف نیز سیستم WD 4 «هالدکس» می‌تواند نیرو را قبل از چرخ‌های جلو، به چرخ‌های عقب بفرستد و از این طریق بر چسبندگی خودرو در پیچ‌ها بیفزاید. «آئودی» RS4 نیز از سیستمی مشابه استفاده می‌کند. جایگاه چهارمی «رنج‌روور» اسپرت، با توجه به تمایل سیستم دیفرانسیل به فرستادن نیرو به چرخ‌های عقب، بسیار قابل‌توجه است. برای انجام این مجموعه آزمایش، این شک وجود داشت که آیا یک خودروی شاسی‌بلند مناسب برای این کار انتخاب شده یا خیر که نمایش «رنج‌روور» اسپرت در این آزمایش، این شک را به‌طور تقریبی برطرف کرد.

تایرهای GT-R هیچ مزیتی برای آن ایجاد نمی‌کردند، ولی در همین حال، این خودرو توانست در جایگاهی بالاتر از مدل‌های تک دیفرانسیلی بایستد. تویوتا GT86 حتی نتوانست پا به پای 6 خودرو دیگر مسیر را طی کند. بدیهی است که GT86 خودرویی مناسب برای جاده‌های صاف و خشک است، وگرنه 7/5 ثانیه از مینی‌کوپر و 14/85 ثانیه نسبت به 911 و گلف فاصله نداشت.

و در نهایت...

چه خودرویی در آب‌وهوای بارانی مناسب‌تر است؟ این خودرو به‌طور قطع تویوتا GT86 نیست؛‌ چراکه در تمام آزمایش‌ها، در رده‌های پایین حضور داشته است. «مینی‌کوپر» نیز در جایگاه ششم قرار می‌گیرد؛ مدلی که نسبت به GT86 فاصله کمتری با رقیبان داشته است. رده‌های بعدی به ترتیب متعلق به نیسان GT-R و «رنج‌روور» اسپرت است که فاصله بسیار کمی با یکدیگر دارند و می‌توان گفت که هیچ‌یک از آنها بر دیگری برتری قابل‌توجهی ندارد. GT-R تایرهای بسیار خوبی در مسیرهای خشک دارد، ولی وزن کمتر، کنترل بهتر بدنه و قدرت فوق‌العاده آن نتوانسته فاصله زیادی با «رنج‌روور» به عنوان یک شاسی‌بلند با عملکرد بالا ایجاد کند. در رده بالاتر، آئودی RS4 قرار دارد که این عملکرد هم از آن انتظار می‌رفت. با اینکه اگر از تایرهای مناسب‌تری برای شرایط مسیر خیس استفاده می‌شد، می‌توانست در آزمایش‌ها بهتر عمل کند ولی در همین حال نیز فاصله زیادی با جایگاه اول و دوم ندارد. پورشه 911 در بسیاری از آزمایش‌ها با توجه به کشش و خصوصیات تایرهایش در مسیرهای پر از آب، عملکرد خوبی داشته است. با این حال عملکرد ضعیف آن در آزمایشی مانند چسبندگی باعث شده تا مقام نخست را به گلف R واگذار کند. بنابراین فولکس‌واگن «گلف» R با کیفیت همه‌جانبه خود، در شتاب‌گیری، ترمز و چسبندگی جانبی، خودرویی ایده‌آل در مسیرهای خیس و پر از آب خواهد بود.