مهندسی هوندا در گیرودار نشیب‌ و فرازهایش

به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از بازارخبر، هوندا همیشه این‌گونه نبود! زمانی هم وجود داشت که هوندا همان «شگفت‌انگیز» وقتش بود و با حرکت در خلاف جهت معمول، به ساخت محصولاتی می‌پرداخت که حتی اسب سَرکِش مارانِلو را نیز رام می‌کرد. اگر به زندگی‌نامه‌ی Soichiro Honda، بنیان‌گذار بی‌باک و ریسک‌پذیر این کمپانی که در سال 2011 به‌عنوان هشتمین سازنده‌ی بزرگ اتومبیل در جهان مورد تقدیر قرار گرفت، نیز نگاهی بیندازیم این طرز فکر -متفاوت بودن از دیگر رقبا- را در تک‌تک تصمیمات زندگی حرفه‌ای‌اش لمس خواهیم کرد. Soichiro Honda که تنها یک مکانیک درجه‌ی چند تیونر بود، به واسطه‌ی علاقه‌اش به این صنعت، با احداث یک کارخانه‌ی ساخت قطعات خودرو، پایه‌های هوندایی که امروز می‌شناسیم را بنا نمود.

هرچند در اوایل کارش هیچ‌یک از قطعات تولیدی کارخانه‌اش موفق به گذر از کمترین استانداردهای تویوتا هم نگشت، اما وی بجای تصمیمات نابه‌جا، با مطالعه و تحقیق در این زمینه توانست خط تولیدی را طراحی نماید که حتی یک کارگر از کار افتاده نیز در آن مفید واقع شود؛ خط تولیدی که مهم‌ترین قسمت‌هایش نه به کمک دست، بلکه ماشین‌های پیشرفته و خلاقانه‌ی آن زمان کار می‌کرد و توانست تویوتا را راضی به خرید 40٪ از سهام آن کند.

ساختمان مرکزی کمپانی حاصل بلندپروازی‌های یک شاگرد مکانیک!

Honda CRX نماد دورانی است که هوندا مفاهیم «اسپرت» و «تشنه‌ی سوخت بودن» را برای همیشه در صنعت خودرو از هم جدا ساخت و ثابت کرد که عملکرد قدرتمند یک خودروی اسپرت لزوماً به معنی دشمنی آن با محیط زیست نیست. هدف هوندا اصلاً و ابداً وقوع یک انقلاب و تغییر مسیر صنعت خودروسازی نبود، اما مطمئناً فلسفه‌ی «ساده به نظر رسیدن» خودروهایی که در زیر کاپوتشان چندان هم ساده نبودند، صنعت خودروسازی را به کل متحول ساخت. Acura NSX محصول هنگامی بود که هوندا قصد ورود به وادی سوپرماشین‌ها را کرد؛ بازاری که بسیار تکراری و خسته‌کننده شده بود و مخاطبان ثروتمند آن هم از روی ناچاری مجبور به تحمل آن بودند، ولی این ورود هوندا همه‌ی سازندگان -مانند فراری- را تحت‌الشعاع قرار داد و از حق که نگذریم، درس خوبی به آن‌ها داد. Preludes اعجوبه‌ی چهارچرخ متحرک‌ها بود و Insight هیبردی هم که نماد نبوغ و خلاقیت دوران اوج هوندا بود.

Honda CRX؛ هنوز هم شاهکار به نظر می‌رسد!

بله! مقطعی در تاریخ خودروسازی وجود داشته که «هوندا بوده است و شاهکارهایش».

خیلی اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد؟ نظرتان درباره‌ی جمله‌ی «دنیای خودروها برای همیشه مدیون خلاقیت هوندا خواهد بود» چیست؟ خلاقیتی که یا منجر به اختراع تکنولوژی و روش‌های جدید می‌شد و یا باعث کشف راهی بهینه و بهتر برای اجرای همان روش‌های قبلی می‌گشت. این خلاقیت در موارد زیادی که هنوز هم تعداد کمی از ما معنی آن را متوجه می‌شویم و تعداد بسیار کمتری هم توان توضیح آن‌ها را داریم، قابل لمس است. زیبایی تفکر پشت محصولات هوندا هم در همین خلاصه می‌شود؛ مشتریان و مردم عادی واقعاً نیازی به دانستن مفاهیمی چون CVCC، VTEC ِ، SH-AWD و IMA نداشتند! آن‌ها فقط خوشحال بودند که خودروهایشان بسیار کارآمدتر و سریع‌تر از حد انتظارشان بود و مهم‌تر آن‌که هیچ‌وقت هم خراب نمی‌شدند! البته که این مفاهیم بسیار ناآشنا به نظر می‌رسند. مشکل از ما و شما نیست، مشکل از صنعت موفق و مشتری‌مدار (!) خودروسازی مملکتمان است که فاتحه‌ی هر خواسته‌ی معقولانه‌ای که غربی‌ها نیم قرن پیش داشتند را نه تنها خوانده، بلکه آن را از بیخ‌وبن نابود ساخته!

بگذریم…همان‌طور که مدت‌ها است که از «شگفت‌انگیز» بودن هوندا گذشته است. بیایید روراست باشیم، باید قبول کنیم که پس از معرفی اولین Insight در سال 1999 میلادی، دیگر هیچ‌یک از محصولات هوندا مشمول قانون «این فوق‌العاده است» نشده است. دیگر هوندا در خلاف جهت معمول حرکت نمی‌کرد، آن‌ها هم به پیروی از رؤیای آمریکایی، رؤیای مؤسسشان را بر باد دادند. Civic فریاد «تکراری» و «معمولی» را با شدت بسیار زیادی سر می‌داد، رودستر S2000 هرچند تجربه‌ی رانندگی دوست‌داشتنی را ارائه می‌داد، اما هیچ چیز «شگفت‌انگیز» ـی نداشت و Accord هم به طرز عجیب «آمریکایی»، تنها «بزرگ قامت» شد، چنان‌که فکر می‌کردی قرار است در فوتبال آمریکایی بازی کند! حداقل انتظار داشتیم که پس از تبدیل «مصرف سوخت پایین» خودرو به مهم‌ترین دغدغه‌ی سازندگان، هوندا هم که گذشته‌ی درخشانی در این زمینه داشت، یکی از کم‌مصرف‌ترین هیبریدی‌ها را عرضه کند. اما حدس بزنید که چه شد؟

حتی در این زمینه هم موفق نبودند! اما ورق در حال برگشت است…

بالاتر به «آتش‌بازی» هوندا در بازار «مُرده» ـی سوپرماشین‌های دهه‌ی 90 اشاره کرده بودم؛ NSX شعبده‌ی دهه‌ی 90 برند Acura -که در دهه 80 به‌عنوان اولین برند لوکس ژاپنی و یکی از زیرمجوعه‌های هوندا معرفی شد- به‌شمار می‌رود که اگر بیمار شدن هوندا به درد «تکراری‌شدن» و خاموش شدن شعله‌ی خلاقیت و نوآوری آن را در اواسط تا اواخر دهه 90 کنار بگذاریم، الحق‌والانصاف، خودروی قَدَری بود. حدود چند سال پیش بود که شاخه‌ی لوکس هوندا برای طراحی پرچم‌دار جدیدش، Acura RLX 2014 با مشکلی دوست‌داشتنی و خوب (!) دست‌وپنجه نرم می‌کرد. آن‌ها دیگر نمی‌توانستند از خیر خلاقیت بگذرند و باز هم یک خودروی تکراری با تکنولوژی‌های تکراری‌تر عرضه کنند؛ آن‌ها به دنبال یک سیستم جدید و کارآمد برای خودروی چهارچرخ محرکشان بودند! خبر خوبی بود!

مدل RL که پیش از RLX عرضه شده بود هم یک سیستم فوق‌العاده‌ی SH-AWD (تمام چرخ محرک سوپر هندلینگ) داشت که با بهره گرفتن از روشی ابداعی برای انتقال گشتاور به چرخ‌های عقب (به‌صورت جدا)، بسیار موفق عمل کرد، اما این سیستم هنوز یک «شگفت‌انگیز» سابق هوندا نبود و به خاطر وزن سنگینش و عدم پیش‌بینی قبلی کارایی کافی آن، حضورش بیشتر از نفعی که داشت منجر به مصرف سوخت بیشتر و خب، زیر پا گذاشتن قانون جدید خریداران، یعنی «دوست‌دار محیط زیست بودن» شد.

هوندا 2 راه در پیش داشت: فراموش کردن سیستم AWD، و یا ایجاد تغییراتی در آن برای استفاده در پرچم‌دار جدیدش. اما هوندا کدام را انتخاب کرد؟ قطعاً هیچکدام!

    هوندا سیستم AWD را دوباره اختراع کرد!

موقعیتی را تصور کنید که چرخ سمت راست محور جلو سعی در حرکت به سمت جلو دارد و چرخ سمت چپی هم به عقب حرکت می‌کند؛ چه چیزی رخ می‌دهد؟ خودرو به سمت چپ خواهد چرخید. درست مانند طرح‌های مفهومی که تا به حال بسیار آن‌ها را دیده‌ایم. شاید طرح زیر در ایجاد یک تصویر ذهنی مناسب از چنین شرایطی، بی‌فایده نباشد:

مثل اینکه بالاخره پس از سال‌ها مهندسان هوندا موفق به کشف عنصر گمشده‌ی «شگفت‌انگیزی» -که قبلاً در تک‌تک محصولاتشان لمسش می‌کردیم- شده‌اند و قصد دارند تا باز روح خودروهایشان را با این عنصر صیقل دهند. تا شاید چیزی مانند مدل هیبرید آر‌ اِل اِکس اسپرت پدید آید! در این خودرو که برای هر چرخ عقب یک موتور برقی جدا طراحی و تعبیه شده است، هر موتور توانایی تزریق نیرو به‌صورت مستقل را دارد. این همان «شگفت‌انگیز» ـی است که تجربه‌ی رانندگی خودروهای لوکس بزرگ را فوق‌العاده لذت‌بخش می‌کند. این همان «زیرکی» است که خودروهایی با اندازه‌ی RLX به آن نیاز داشتند. این همان معنی انتقال درست گشتاور به چرخ‌های عقب است. چیزی که هنوز پورشه 918 یک میلیون دلاری هم از آن بویی نبرده است!

سیستم جدید RLX توانایی تزریق و یا تفریق بیش از 680 نیوتن‌متر گشتاور به هر یک از چرخ‌ها را دارد: قدرتمند است! قدرت جمع شده از یک موتور قابلیت تزریق به موتور سمت دیگر را دارد: کارآمد نیست؟ مطمئناً که کارآمد به نظر می‌رسد! تمام این سیستم «شگفت‌انگیز» تنها 60 کیلوگرم وزن دارد که این مقدار در مصرف سوخت یک خودروی تنها تمام چرخ محرک کاملاً قابل چشم‌پوشی است، چه برسد به یک خودروی هیبریدی تمام چرخ محرک که خودش هم نزدیک به 40٪ در مصرف سوخت -نسبت به مدل‌های دیگر- بهینه‌تر عمل می‌کند! خب اینجا هم صفت «اقتصادی» برای این خودرو لازم است! اقتصادی است! از همه مهم‌تر، با وجود بسیار پیچیده بودن این سیستم جدید، RLX اسپرت هیبریدی بسیار ساده به نظر می‌رسد. هیچ چیزش متفاوت نیست و راننده‌ی آن تنها به یک گواهینامه برای سواری‌اش نیاز خواهد داشت.

شاید خودروی جدید هوندا را تنها نتیجه‌ی «پیشرفت» تکنولوژی‌های فعلی بدانید و سیستم چهارچرخ محرک آن را نیز یکی از امکاناتی که صرفاً قصد خالی کردن جیب مشتریان را دارد بخوانید. اما، حداقل از لحاظ فنی، کاملاً در اشتباه خواهید بود! کافیست تا نقش مهمی را که این سیستم جدید در آینده‌ی صنعت خودروسازی ایفا می‌کند در نظر بگیرید. شاید RLX جدید اولین خودرویی باشد که از چنین سیستمی استفاده می‌کند، اما مطمئنم که با من هم‌عقیده‌اید که RLX آخرین خودروی هوندا نخواهد بود. همه‌ی ما منتظر رونمایی و عرضه‌ی نسل جدید NSX، که الحق‌والانصاف یکی از اسطوره‌های زمان خودش بود، هستیم. خودروی «شگفت‌انگیز» ـی که در زمان خودش از یکی از خلاقانه‌ترین سیستم‌های انتقال قدرت (رانش‌گر) استفاده می‌کرد. حال آن را با تکنولوژی جدید چهارچرخ محرک هوندا -که برای اولین بار در Acura RLX شاهدش خواهیم بود- تلفیق کنید تا شاهد اوج گرفتن (مجدد) هوندا باشیم.

هوندا دیگر آن هوندای تکراری چند سال اخیر نیست. مهندسان آن دوباره فوت کوزه‌گری را از تجربیات و گذشته‌ی درخشانشان پیدا کرده‌اند. باری دیگر شاهد فراز هوندا خواهیم بود؛ به امید آنکه پس از این فراز، نشیب دیگری در انتظار آن‌ها نباشد.