راننده اتوبوسی که مهربانی به مسافران هدیه می‌کند

به گزارش پایگا خبری«عصرخودرو» به نقل از ایلنا، مدتی پیش عکسی در رسانه‌ها منتشر شد که نشان می‌داد؛ راننده یکی از خطوط اتوبوسرانی تهران از دانش آموزان هزینه‌ای بابت کرایه اتوبوس دریافت نمی‌کند. موضوعی که باعث شادی و البته در این زمانه و با توجه به شرایط اقتصادی فعلی مایه تعجب بود. بعد از کمی جست‌و‌جو موفق شدیم؛ او را پیدا کرده و برای گپ و گفتی کوتاه به خبرگزاری ایلنا دعوت کنیم.

علی‌اصغر موسی‌خانی با یونیفرم مخصوص رانندگان اتوبوس پا به خبرگزاری گذاشت. چهره‌ای آفتاب سوخته و مهربان و لبخندی خجول داشت.

53 ساله و اصالتا اهل گلپایگان است. با خجالت صحبت می‌کند؛ ابتدا کمی معذب است، اما به تدریج با‌‌ همان مهربانی درباره اقدام خیرخواهانه خود صحبت می‌کند.

موسی خانی می‌گوید؛ حدود 4، 5 سال است که وارد عرصه اتوبوسرانی شدم. قبلا راننده کامیون بودم و در بیابان کار می‌کردم؛ از ابتدای شروع کار هم در خط میدان جمهوری – پل کریم‌خان فعالیت کرده‌ام.

وی با بیان اینکه در این مسیر دانش‌آموزان زیادی سوار اتوبوس می‌شوند، می‌افزاید: این دانش‌آموزان در زمان رفتن به مدرسه و زمان برگشت به خانه سوار اتوبوس من می‌شوند، برخی نیز همراه مادران خود هستند.

این راننده اتوبوس ادامه می‌دهد: در طول این سال‌ها کم کم آنان را شناختم و متوجه شدم که خانواده‌ها در طول ماه هزینه زیادی را بابت آمد و شد دانش‌آموزان خود متحمل می‌شوند، لذا پس از کمی فکر به این نتیجه رسیدم که با عدم دریافت هزینه اتوبوس شاید به خانواده‌ای کمک شود.

موسی خانی از خوشحالی دانش‌آموزان می‌گوید؛ زمانی که از آنان کرایه اتوبوس را نمی‌گیرد و اضافه می‌کند: گاهی برخی دانش‌آموزان به دلایل مختلف توانایی پرداخت کرایه اتوبوس را نداشتند و این موضوع مشکلاتی را برای آنان ایجاد می‌کرد و این موضوع هم از دیگر دلایلی بود که باعث شد؛ تصمیم بگیرم از دانش آموزان کرایه‌ای دریافت نکنم.

او تاکید می‌کند: اتوبوسی که روی آن کار می‌کنم؛ اجاره‌ای است و هر شب باید اجاره آن را بپردازم و این اجاره نیز از پول دریافتی از مسافران پرداخت می‌شود.

لبخند مسافران برکت زندگی من است

این راننده اتوبوس نیکوکار، ادامه می‌دهد: به صورت میانگین از 30 یا 40 نفر در روز پول نمی‌گیرم؛ البته گاهی تعداد از این بیشتر یا کمتر می‌شود، اما معتقدم خداوند حتما از جای دیگر خیر و برکت را به زندگی من وارد می‌کند که در عمل هم چنین شده است و گاهی پیش آمده که حداقل 5 .1 برابر سایر همکارانم درآمد داشته‌ام با وجود اینکه از برخی کرایه راه نمی‌گیرم.

وی نشاندن لبخند بر لبان مسافران را کمک و برکتی در زندگی خود می‌داند و می‌گوید: با توجه به اینکه ما درطول روز با خطراتی مواجهیم؛ دعای این افراد خطر را از من دور می‌کند و حتی گاهی در مسائل فرزندانم هم گشایش‌هایی صورت گرفته است که همه را از دعای خیر این مسافران می‌دانم.

موسی خانی نه تنها از دانش آموزان که از سربازانی که لباس فرم تنشان باشند، از اعضای نیروی انتظامی و پلیس، سالمندان و افرادی که به نظر می‌رسد؛ وضعیت مالی خوبی ندارند نیز هزینه‌ای دریافت نمی‌کند.

او در پایان می‌گوید: دوست دارم؛ انسان‌ها خوشحال باشند و سعی می‌کنم با کاری هرچند کوچک به انسان‌ها کمک کنم. و وقتی لبخند رضایت را روی لبان آن‌ها می‌بینم؛ احساس می‌کنم، اجر کار خود را گرفته‌‌ام و خوشحالی آنان به من منتقل می‌شود.

این روز‌ها در بسیاری از مجامع رسمی و از سوی بسیاری از مسئولان سخن از ضرورت وجود مسئولیت اجتماعی و کمرنگ بودن آن در جامعه است. مسئولیتی که وجود آن باعث پیشرفت کشور و حتی کاهش بسیاری از آسیب‌های اجتماعی می‌شود و نبود آن مصائب زیادی را به دنبال خواهد داشت، اما این راننده فروتن و مهربان اتوبوس نشان داد که هنوز هم هستند؛ افرادی که در برابر جامعه و اطرافیان خود احساس مسئولیت کرده و از کنار مشکلات انسان‌ها با بی‌تفاتی عبور نمی‌کنند.

انسان‌هایی مهربان و خیرخواه که به رغم نداشتن ثروت‌های هنگفت و آنچنانی، بی‌هیچ چشمداشتی دست دیگر انسان‌ها را می‌گیرند و خوشحالی آنان را بهترین پاداش کار نیک خود می‌دانند که به راستی نیز چنین است...