عصر خودرو -موج نوستالژی گرایی و طراحی خودروها با الهام از محصولات طلایی سال‌های دور در دهه ۹۰ میلادی آغاز شد و اوج آن در دهه قبل رخ داد. با این حال هنوز هم برخی خودروسازان از المان‌ها و ایده‌های نوستالژیک در طراحی محصولات جدید خود استفاده می‌کنند.
به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، در این بین اما برخی خودروسازان به سراغ زنده کردن برخی خودروهای کلاسیک استثنائی رفته، خودروهایی با ظاهر تقریبا مشابه را در تیراژی محدود عرضه می‌کنند. اما آیا واقعا در وضع اقتصادی این روزها و بازار مدرن‌گرایی که در صنعت خودرو حاکم شده، جایی برای یک خودرو با ظاهر قدیمی وجود دارد؟ در این مطلب به علل معرفی و تولید چنین خودروهایی با قیمت‌های سرسام آور می‌پردازیم.
افزایش تیراژ سوپراسپرت‌هایی همانند فراری و لامبورگینی
زمانی بود که محصولات خاصی همانند تولیدات فراری، لامبورگینی، مازراتی و استون مارتین در نهایت پس از یک دوره تولید 5 تا 10 ساله، ممکن بود به 1000 دستگاه برسند. برخی دیگر اما در نهایت حتی به 500 دستگاه هم نمی‌رسیدند. همین امر باعث می‌شد تا بیشتر مورد توجه خریداران بسیار ثروتمند و اشخاص مهم و مشهور قرار گیرند. در سال‌های اخیر اما با افزایش قابل توجه تعداد ثروتمندان، خصوصا در کشورهای خاورمیانه، روسیه و چین، تیراژ این خودروها به میزان قابل ملاحظه‌ای بالا رفته است به طوری که تیراژ نهایی لامبورگینی گالاردو به بیش از 14 هزار دستگاه رسید. همین امر سبب شده تا در حال حاضر، بسیاری از ثروتمندان و علاقمندان به دنبال خرید خودروهای خاص‌تر و کم تیراژ باشند. برای پاسخ به این نیاز، خودروهایی خاص و کم تیراژ با الهام از محصولات کلاسیک، بهترین گزینه هستند.
خسته شدن از مدرن‌گرایی افسارگسیخته
زمانی بود که همگان فقط به دنبال خیال پردازی در مورد آینده و آنچه در قرن بیست و یکم رخ خواهد داد بودند. امروزه اما با رواج شدید مدرن‌گرایی و ارائه محصولاتی مملو از تکنولوژی و رخت بربستن مواردی همانند نشانگرهای آنالوگ و گیربکس دستی از صنعت خودرو، به تدریج بسیاری از علاقمندان به دنبال محصولاتی ساده با الهام از فناوری دهه‌های قبل هستند. در این بین محصولاتی همانند ایگل اسپیدستر و سینگر 911، با توجه به سادگی ساختاری در عین پیچیدگی فنی، می‌توانند یادآور روزهای خوش دهه‌های 60 و 70 میلادی باشند و خودرو دوستان حقیقی را به دوران آنالوگ و بنزین نیمه سوخته ببرند!
عطش روزافزون به خودروهایی با اصالت و روح
در هر دوره و زمانی، معمولا یک زبان طراحی و یا ویژگی خاص در میان خودروسازان رواج می‌یابد و این مدگرایی، به عرضه خودروهایی با شباهت‌‌هایی محسوس ختم می‌شود. اما در سال‌های اخیر این شباهت‌ها به قدری شده که شخصیت و اصالت بسیاری از خودروها زیر سوال رفته است. تنها ممکن است برخی المان‌های خاص و نه چندان قابل توجه، علت تمایز محصولات مختلف برندهای گوناگون باشند. در عوض خودروهای تولید شده در دهه‌های 50 تا 70، معمولا وجوه تمایز بسیار پررنگی دارند که همین سبب شده تا در بین علاقمندان طرفداران زیادی داشته باشند. خودروسازان نیز معمولا سعی دارند که با الهام از محصولات آن دوره، خودروهایی جذاب طراحی کنند. زنده کردن محصولاتی همانند دتوماسو پنترا و لانچیا استراتوس که متعلق به آن دوره هستند، خود به خود امکان خرید بخشی از تاریخ را رقم می‌زند.
محدودیت شدید خودروسازان در زمینه ایمنی و آلایندگی
در سال‌های اخیر قوانین مربوط به آلایندگی هوا و ایمنی بسیار سخت‌گیرانه شده و همین امکان طراحی خودروهایی با برخی المان‌ها و نکات جذاب را محدودتر کرده است. دماغه خودروها به ناچار گردتر شده، برخی موارد همانند ایربگ و همچنین کاتالیزورها و پیشرانه‌هایی با محدودیت شدید آلایندگی اجباری شده‌اند. در این بین اما خودروسازانی که تولید بسیار محدودی دارند از این امر مستثنی هستند و امکان تولید خودروهایی با ظاهر و مشخصات نامتعارف را دارند. به همین دلیل است که خودروهای نسبتا پرتیراژی همانند فراری 488، با محدودیت‌هایی روبه‌رو هستند که برای مثال محصولات کاترهام از کنارشان عبور می‌کنند.
