ارواح ســـرگردان دیتـــرویت

به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، مقاله پیش رو تقابل 2 ابرافسانه صنعت خودروسازی آمریکاست که حامل بیش از نیم قرن تفاوت و تضاد در دستیابی به یک هدف ثابت یعنی دستیابی به سرعت بیشتر است.

پیش درآمد
دهه 60 میلادی جنرال موتورز ژنرال صنعت خودروسازی جهانی بود. طراحی شورولت کوروِر (Corvair معروف به فولکس واگن بیتل آمریکایی) 2 هزار دلاری، پیشرانه‌های پرخوران توربوشارژر تولید انبوه، پیشرانه‌های غول پیکر V8 آلیاژی تا کدیلاک الدورادو 7.7 لیتری متحرک جلو که از شدت قدرت عظیم پیشرانه دچار تابش شاسی می‌شد و فیلیت وود 11 هزار دلاری همگی ‌ از خط تولید کمپانی عظیم جنرال موتورز خارج می‌شدند. مهندسان جنرال موتورز بی‌هیچ بیم و ناامیدی از همپایی دو ضلع دیگر مثلث دیترویتی (فورد و کرایسلر) آزادانه و بلندپروازانه برترین محصولات جهانی را از طریق 6 زیرمجموعه خود روانه بازار می‌ساخت. امروز اما جنرال موتورز بار دیگر از خاکستر بحران‌های سال 2009 برخاسته و با فاصله بسیار جزئی هم‌رده برندهای معتبری چون اپل و وال‌مارت می‌ایستد و با تکیه بر این جایگاه برتر است که از جاه‌طلبی برخی از برندها و نام‌های قدمت‌دار خود حتی ذره‌ای نمی‌کاهد.

این پیرِ چالاک
بلوغ سریع و نبوغ سرشار مهندسان جنرال موتورز همچون انفجاری مهیب بر پهنه بیابان ابرخودروهای آن دوران نتیجه‌ای با عنوان نسل دوم کوروت را برجای نهاد که حتی کوچک‌ترین شباهتی به نمونه نسل اول (C1) نداشت. زورا آرکاز دانتاو، سرمهندس وقت جنرال موتورز، احیاکننده پروژه نیمه شکست خورده کورت نسل اول که با فیس‌لیفت ارائه شده از جانب او در سال 1957 احیا شد و البته مهندس و طراح نسل دوم کوروت که به پاس زحمات و تلاش‌های وی در جاودان ساختن نام کوروت او را به لقب «حضرت» نیز می‌شناسند، در نسل دوم کوروت طرحی ارائه کرد که رقبای پیشرفته اروپایی دوران نظیر مرسدس بنز SL، جگوار E-Type و پورشه 911 را از هر نظر مغلوب ساخت. ساختار انتقال نیرو ترنس‌اکسل (نوآوری آن دوران)، سیستم تعلیق مستقل در هر چهار چرخ، رینگ‌های آلومینیومی، سیستم ترمز دیسکی دوجداره هوا‌خنک در محور جلو، طراحی سوپراگزاتیک و منحصر‌به‌فرد، دیفرانسیل لغزش محدود مجهز به قفل (LSD)، استفاده از کد Z06 به عنوان برترین رده آپشنی برای کوروت در کنار اگزوز‌های دوبل جانبی و پیشرانه 7 لیتری 427 V8 بلوک کوچک از نوع پوش راد (OHV) مجهز به سیستم پاشش سوخت انژکتوری و 360 اسب وحشی بخار که در اتصال به گیربکس 4 سرعته دستی به سادگی از خجالت پیشرانه‌های توئین کم (DOHC) پیشرفته اروپایی‌ها برمی‌آمد.
کوروت C2 بمبی سوار بر چهار چرخ بود که تنها با فشردن پدال گاز به مرز انفجار می‌رسید. C2 ابرخودرو برتر و پادشاه خیابان‌های زمان خود و تندیس اندیشه برتر آمریکایی امروز است که دلیل انتخاب آن برای این رویارویی نابرابر، ارائه حجم غیرقابل تصوری از بلوغ و نبوغ فنی و هنری در چنین زمان و بودجه محدود پس از پروژه C1 است. خودرو مورد بررسی در طی مراحل بازسازی در بخش پیشرانه دستخوش تغییرات بسیاری شده است چرا که پیشرانه اصلی آن (کد L71) فدای مسابقات درگ شد. در روند بازسازی پیشرانه تغییراتی از جمله استفاده از سرسیلندرهای آلومینیومی (در سال 1967 آپشنی  369 دلاری محسوب می‌شد) که کاهش وزن 70 کیلویی پیشرانه و همچنین قدرت نهایی 435 اسب بخاری و گشتاور 625 نیوتن‌متری را به همراه داشت، استفاده از یک کاربراتور چهاردهانه هولی با منیفولد هوای سرد از نوع پایه بلند به نوعی پیشرانه‌های مشهور L88 را شبیه‌سازی می‌کند چراکه یک نمونه استینگری C2 با پیشرانه حقیقی L88 امروزه فراتر از 3‌میلیون دلار قیمت دارد.

پسرِ همان پدر
امروز جنرال موتورز با هوشیاری تمام همچون ققنوس سر از خاکستر دشواری‌های صنعتی برآورده است و هنوز هم نام Z06 به معنای خم ابرو و نگاه چپ چپ آخرین نسل کوروت به خودروهای وارداتی به ایالات متحده آمریکا از سوی خودرویی است که هفتمین نسل نام پرآوازه کوروت را یدک می‌کشد. در طی این نیم قرن بدون‌شک زیر و بم کوروت به اندازه‌ای دگرگون شده ‌که انتظار هیچ وجه اشتراکی حتی با نسل پیشینش از آن نمی‌رود. اما در کمال تعجب C7 همچنان مملو از نکات تکراری و مشترک با C2 است که نه خسته‌کننده بودن آن بلکه برتری حرکت فراتر از زمان نسل دوم را فریاد می‌زند؛ گویی C2 را آدم فضایی‌ها ساخته‌اند و نه این متخصصان دوپای زمینی.
بدنه همان بدنه فایبر‌گلس و پیشرانه همان نمونه بلوک کوچک OHV V8 از خانواده LS جنرال موتورز است که دست تکنولوژی روز جهانی بر سر آن کشیده شده است. پیشرانه‌ای که جهان اعتقاد داشت در هزاره سوم اثری از آثار آن باقی نخواهد ماند چراکه قدیمی و دمده است یا اینکه بر اساس نظریه داروین‌های صنعت خودرو، آینده از آن پیشرانه‌های DOHC خواهد بود و دوران OHVها به سر آمده است. اما سه ضلع مثلث دیترویتی و بخصوص جنرال موتورز و کرایسلر ثابت کرده‌اند که OHVها هم می‌توانند از تکنولوژی‌های روز چون MDS (سیستم تنظیم حجم موتور از طریق خاموش کردن سیلندرهای اضافی) و DVVT (سیستم متغیر زمان‌بندی سوپاپ‌های دود و هوا) بهره برده و ضمن حفظ شهرت خود در زمینه دوام، بازده مثال‌زدنی و مصرف سوخت کم را نیز به همراه داشته باشند.
6.2 لیتر حجم به کمک سیستم پرخوران سوپرشارژر با فشار 9.2 PSI و اینترکولر دومرحله‌ای توان خروجی تضمین شده 650 اسب تازه نفس بخار و گشتاور 880 نیوتن‌متر را برای C7 Z06 به ارمغان می‌آورد که هنوز هم از طریق همان سیستم انتقال نیرو ترنس‌اکسل اما 7 دنده به دیفرانسیل LSD محور عقب ارسال می‌شود که شتاب 3.3 ثانیه‌ای برای دستیابی به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت را برای آن به همراه می‌آورد. 650 اسب بخار امروزی نسبت به قدرت تولیدی سال 1967 بهبود 49 درصدی قدرت را نشان می‌دهد درحالی که فاکتورهای ایمنی، آسایشی و آلایندگی و مصرف سوخت در وجود خودرو لحاظ شده است و مجموعه تغییرات افزایش کلی 230 کیلوگرمی وزن نسبت به نمونه 1967 و البته سه برابر شدن پهنای تایرها و دو برابر شدن پهنای رینگ‌های عقب را به همراه دارد که این مجموعه همان تاثیر محسوس و غیر تکراری پیشرفت نیم قرنی است.

شانه به شانه
سواری با دو الماس چهارچرخ شانه به شانه یکدیگر در خیابان‌های امروزی دیترویت سرهای زیادی را به سوی خود می‌چرخاند. هر دو کوروت در انتقال نیرو به زمین عالی عمل می‌کنند با این تفاوت که استینگری C2 با هر فشار مضاعف بر پدال گاز انتهای خودرو را به رقص باله دعوت کرده و دو خط باریک مشکی رنگ در کنار دود سفید‌رنگی که به هوا می‌فرستد را چاشنی خنده راننده می‌کند. نیم قرن تکنولوژی و الکترونیک چپانده شده در مجموعه فشرده C7 Z06 آن را قادرمی‌سازد بدون کوچک‌ترین زحمت و بدون کمترین هرزگردی به راحتی تمام نیروی تولیدی را به زمین منتقل کند.
استینگری 427 C2 در دهه 60 دومین خودرو سریع تست شده از سوی Car & Driver بود که در پس شاهکار کرول شلبی فقید، شلبی کبرا 7 لیتری، در جایگاه دوم می‌ایستاد. این اعجوبه به همراه دوسرنشین (حضور شاگرد برای استارت و استاپ‌کردن کرونومتر برای ثبت زمان صفر تا  100 در دوران نبود سیستم‌های کامپیوتری ضروری بود) تنها در طی 4.7 ثانیه به تندی 100 کیلومتر بر ساعت رسیده و در 13.6 ثانیه مسافت درگ 402 متر (ربع مایل) را با حداکثر سرعت 170 کیلومتر بر ساعت به پایان می‌رساندکه کمی بیش از 2 ثانیه و 35 کیلومتر بر ساعت کندتر از C7 Z06 مدرن (11.4 ثانیه با حداکثر سرعت 205 کیلومتر بر ساعت برای C7 Z06) است. اعداد و ارقام خروجی استینگری 427 C2 از بسیاری از فراری‌های هم‌دوره خود نیز سرتر بود و با مد نظر قرار دادن قیمت نزدیک به نصف آن، ارقام بسیار قابل احترامی از خود برجای گذارده است.
مشکل استینگری C2 427 با وجود طراحی منحصر به فرد و زیبایش در ساختار فیزیکی و قدرت بسیار زیاد آن نهفته بود. C2 به دلیل سبک خاص طراحی بدنه به کمک پیشرانه قدرتمند خود به سادگی به سرعت فراتر از 200 کیلومتر بر ساعت دست پیدا می‌کرده و هرچه بر سرعتش افزوده می‌شد خودرو میل بسیار بیشتری برای پرواز پیدا کرده و با کاهش کشش تایرها با زمین میل به سرخوردن در پیچ‌ها در C2 افزایش می‌یافت چرا که طراحی آن دوران آنچنان که باید بر عملکرد و با تکیه بر دستاوردهای تونل باد انجام نمی‌شد.
C7 اما با کوله‌باری از تجربه و تکیه بر تجربیات حاصل از ساعت‌ها تست آیرودینامیک در تونل باد ساخته شده و کیت دفیوزر بدنه و اسپویلر بزرگ تنظیم‌شونده آن نیز تاثیر شگرفی در بهبود پایداری آن بخصوص در سرعت‌های بالا دارد. از این رو هرچه با C7 Z06 به سرعت نهایی 330 کیلومتر بر ساعت نزدیک‌تر شوید، بر نیروی پسا و در نتیجه پایداری خودرو به شکل محسوسی افزوده خواهد شد. C7 Z06 حداکثر شتاب جانبی G1.05 را به ثبت می‌رساند که این رقم برای ابرخودرو‌ هایبرید پورشه 918 اسپایدر معادل G1.16 است به این معنا‌‌ که کوروت 94 هزار دلاری با یک دهم قیمت پورشه 90 درصد توان 918 اسپایدر را در اختیار مالک قرار می‌دهد.

  سخن پایانی
سواری با C2 427 نیازمند توجه و مهارت زیاد راننده است. این ابرخودرو زیبا و اگزاتیک هیچ سیستم کنترل کمکی به همراه ندارد درحالی که فراتر از 430 اسب بخار قدرت را در اختیار راننده قرار می‌دهد. تنها لحظه‌ای غفلت و یا شیطنت با پدال گاز شما را از مسیر آسفالته منحرف می‌کند. ویژگی‌های رفاهی این خودرو به فرمان هیدرولیک، شیشه‌های برقی، ترمز بوستردار، سیستم تهویه مطبوع و رادیو ضبط خلاصه می‌شود و سواری با این کلاسیک گران‌قیمت چندان بی‌دردسر نیز نخواهد بود. C7 Z06 اما با کمک ده‌ها سنسور و سیستم‌های الکترونیکی و بخصوص سیستم MDS برای رانندگی درون‌شهری و روزمره خودرو بسیار راحت و لذت‌بخشی است و هر زمان که اراده کنید، به یک شیطان بی‌رحم بدل خواهد شد که هیچ راننده‌ای با هیچ سطح از مهارتی از پس قدرت و گشتاور بسیار زیاد آن بر‌نخواهد آمد. با تکیه بر سیستم MDS و فعال بودن تنها 4‌سیلندر در عین شیطان‌صفت‌بودن مصرف سوخت 7.8 لیتر در هر 100کیلومتر را همراه با ده‌ها آپشن رفاهی مختلف به همراه می‌آورد که در ترافیک شهری چون کدیلاک و در جاده‌های خلوت همانند یک کوروت حقیقی عمل می‌کند.
کوروت نه‌تنها به عنوان یک خودرو بلکه به عنوان یک نماد، یک سبک زندگی، یک خط فکری و یک ایدئولوژی خاص،  بیش از 63 سال (1953 تا به امروز) است جهان صنعت خودرو را شیفته توانایی‌های خود ساخته و هرگز از یاد و خاطرات برون نخواهد رفت.