CERVE I؛ روح جاودان کوروت

 به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، شورولت کوروت به عنوان یکی از برترین‌ سوپراسپرت‌های تاریخ که از سال 1953 بر خط تولید قرار گرفت در نسل اول خود و پس از آنکه سر‌طراح وقت جنرال موتورز و راننده سابق مسابقات اتومبیلرانی یعنی زورا آرکازدانتاو فقید، کنترل پروژه آن را در دست گرفته و آن را مورد بازنگری قرار دهد، کوروت خودرویی شکست خورده بود که در بخش بازاریابی چندان جلب توجه نکرد. اگرچه این خودرو از پیشرفته‌ترین تکنولوژی روز در بخش قوای محرکه بهره می‌برد و در برابر رقبا بسیار قدرتمند بود اما آرکازدانتاو که با نجات پروژه C1 به پدر معنوی کوروت شهرت یافت، به خوبی می‌دانست که جایی از کار این ابر خودرو جدید می‌لنگد.

تأثیر تحقیقات بر تولید
آرکازدانتاو در سال 1959 به همراه سرطراح معروف  جنرال موتورز یعنی لری شینودا پروژه ساخت خودرو تحقیقاتی با نام «خودرو تحقیقات مهندسی شورولت» را تحت نظارت و مدیریت جنرال موتورز آغاز کرد که به‌صورت مخفف CERV نام گرفت. پروژه CERV (کِرو مشابه به تلفظ سِرو) دربرگیرنده 4 ابرخودرو تحقیقاتی ساخت شورولت بود که از سال 1959 تا 1993 در بازه تقریبی 35 ساله به تولید رسیدند و همگی تاثیر مستقیم و بسزایی در توسعه و بهبود ویژگی‌های عملکردی نسل‌های مختلف کورت و سایر ساخته‌های اسپرت جنرال موتورز‌ به همراه داشتند تا جایی که 4خودرو CERV به 4 نسل جنرال موتورز مشهورند. اولین خودرویی که از این پروژه تحقیقاتی به تولید رسید GM CERV I یا GM CERV 1 نام داشت که در نوامبر سال 1960 در پیست بین‌المللی ریورساید رونمایی شد.

تحول CERV I
آرکازدانتاو که خود راننده تحقیقاتی CERV I بود در یک بازنگری پیشرانه را به نمونه 377 V8 به حجم 6.2 لیتر مجهز به سیستم پاشش سوخت انژکتوری پیشرفته راچستر تغییر داد. لری شینودا بار دیگر طراحی بدنه را مورد بازنگری قرار داد و تغییرات جزئی دیگری‌ روی CERV I بازنگری شده انجام گرفت. این خودرو رسما رکورد 330 کیلومتر بر ساعت را از خود بر جای گذارد. CERV I اولین خودرو تحقیقاتی ویژه جنرال موتورز بود که برای مقاصد تحقیقاتی به تولید رسید و نه تنها سیستم تعلیق محور عقب آن به نسل دوم کوروت (C2) به ارث رسید بلکه بسیاری از ویژگی‌های برتر نسل‌های مختلف کوروت متاثر از پروژ‌های CERV است.

CERV I هیولای آزمایشگاهی
CERV I چه در ظاهر و چه در باطن خودرویی بود که تنها به منظور بررسی و مطالعه دینامیک خودرو در حین حرکت و در سرعت‌های بالا تحت تاثیر شدیدترین شرایط رانندگی و درک هرچه بهتر پدیده فرمان‌پذیری و ارائه اطلاعات حیاتی از راه مشاهده طراحی و تولید شده بود. CERV I در حقیقت پلت‌فرمی از یک آزمایشگاه فیزیک و دینامیک متحرک بر چهار‌چرخ بود که به منظور شبیه‌سازی هرچه بهتر شرایط دشوار رانندگی به شیوه نامتعارف و تحت فشار زیاد بسیار سبک، بسیار قدرتمند از خودروهای رایج و کاملا لخت طراحی شده بود تا تمام اجزای آن به منظور بررسی و تحقیق‌ حین رانندگی در معرض دید متخصصان باشد. CERV I به منظور دستیابی به بالاترین تناسب نیرو به وزن بر شاسی فولادی لوله‌ای با ترکیبات کروم و مولیبدن سوار بود که تنها 57 کیلوگرم وزن داشت. بدنه بسیار باریک و نازک خودرو از جنس فایبرگلس نازک‌تر از نمونه‌های استفاده شده بر کوروت نسل یک و تنها پوشاننده شاسی، گیربکس و پیشرانه بود و شکل کلی اتاق را تشکیل می‌داد که تنها 36 کیلوگرم وزن داشت. نتیجه نهایی این کاهش و حساسیت‌ها بر سر وزن دستیابی به وزن نهایی 726 کیلوگرم بود که از بهترین خودروهای استاندارد خیابانی اروپایی آن دوره هچون انواع لوتوس که به کم‌وزنی شهره بودند سبک‌تر بود. این مجموعه بسیار سبک را پیشرانه 8سیلندر 283 V8 شورولت به حجم 4.6 لیتر به پیش می‌راند که توان تولید قدرت درخور توجه 350 اسب بخار را داشت که از سیستم پاشش سوخت انژکتوری ویژه و اگزوزهای کرومی بدون خفه‌کن بهره می‌گرفت. این پیشرانه هیولا به دلیل استفاده از آلومینیوم در بلوک سیلندر و سرسیلندرها، پمپ آب، رادیاتور آب و رادیاتورهای روغن، بدنه استارت، فلایویل‌ و بدنه صفحه کلاچ و استفاده از فلز بسیار مقاوم و بسیار سبک و البته بسیار گران‌قیمت منیزیوم در گلدانی کلاچ و منیفولد هوا و البته حذف هرگونه سیستم دمنده رادیاتور تنها 160 کیلوگرم از وزن کل خودرو را تشکیل می‌داد و نسبت نیرو به وزن نهایی CERV I با نسبت نیرو به وزن برترین هواپیماهای جنگی آن دوران معادل شده بود. تمام نیروی عظیم تولیدی پیشرانه توسط گیربکس 4‌سرعته دستی رایج کوروت مجهز به مکانیسم دنده ضریب نهایی و سپس به هر چهار چرخ سوار بر تعلیق‌های مستقل جناغی دوبل قابل تنظیم انتقال پیدا می‌کرد.
توان توقف این هیولای کوچک از طریق ترمز‌های کاسه‌ای آلومینیومی سوراخ‌دار به منظور کاهش وزن بهبود خنک‌کاری تامین می‌شد که تقسیم نیروی ترمز جلو و عقب برابر با 57 درصد و 43 درصد بود و همچنین سیستم ترمز از طریق دو پدال جداگانه ویژه شرایط رانندگی متفاوت اعمال می‌شد. سیستم فرمان از نوع تمام مکانیکی گردش بلبرینگ بدون سیستم کمکی با قفل تا قفل دو و یک‌ربع دور بود. رینگ‌ها نیز از جنس آلیاژ منیزیوم و در سایز‌های مختلف 15 تا 18 اینچی سوار بر تایر‌هایی به پهنای 14 تا 20 سانتی‌متر بودند.