عصر خودرو: بازار کشورهای متعددی در جهان دیگر شاهد حضور برندهایی خاص نیستند؛ برندهایی که ممکن است زمانی در بازارهای متفاوت حضوری موفق و استثنایی را تجربه کرده باشند، اما به یک‌باره از بازار مذکور حذف شده باشند. این خروج ممکن است در ابتدا برای افرادی که طرفدار برند مذکور هستند، چندان تلخ به نظر نرسد، اما در طولانی‌مدت سبب خواهد شد تا عده بیشتری دلتنگ این خودروها شوند.
به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» ، اما دلایل متعددی برای خروج یک برند از بازاری خاص وجود دارد. علت اصلی ممکن است پایان کار برند مذکور و تعطیلی آن باشد. عامل دیگر مشکلات اقتصادی یا فروش پایین خودروساز مورد نظر می‌تواند باشد. در کنار این عوامل اما میتوان تخریب هویت یک خودروساز را زمینه‌ساز خروج آن از بازار دانست. بیشتر نشریات معتبر جهانی از 2 کشور آمریکا و انگلستان برخاسته‌اند و به همین دلیل بازار این 2 کشور زیر ذره‌بین علاقه‌مندان است. به همین جهت در این شماره به سراغ برخی از خودروهایی می‌رویم که زمینه‌ساز خروجی تلخ از این دو بازار شدند.
پژو 405
برای ما ایرانیان خروج خودرویی با سابقه همانند پژو 405 از بازار کشورمان شاید امری عجیب به نظر برسد. اما هنگامی که در سال 1991 پژو تصمیم گرفت تا حضور خود در بزرگترین بازار خودرو جهان را خاتمه دهد، کمتر کسی نسبت به این واقعه واکنشی نشان داد. پژو در بازار آمریکا حضوری موفق را تجربه نکرد، اما محصولات این خودروساز در بازار آمریکا به عنوان خودروهایی با ظاهری جذاب، عملکردی شبیه به BMW و امکانات رفاهی مناسب شناخته شدند، خصوصا اینکه نمونه‌های سفارش این بازار از کیفیت و امکاناتی ویژه برخوردار بودند. همین سبب شد تا در دهه 90 میلادی آمریکایی‌های زیادی حسرت سوار‌شدن بر محصولاتی همانند 406 را داشته باشند.
سیتروئن SM
سیتروئن بلندپروازترین خودروساز فرانسوی نیمه دوم قرن بیستم است که متاسفانه به لطف مشکلات اقتصادی ناشی از پروژه‌هایی همانند SM و CX مجبور شد تا علاوه بر واگذاری به پژو، بازار آمریکا را نیز از دست بدهد. آخرین محصولی که به طور رسمی به آمریکا صادر شد SM در سال 1974 بود که یک کوپه لوکس فوق‌مدرن با عملکرد و ظاهری خاص شناخته می‌شود. این مدل و محصولات قبلی سیتروئن همانند DS در آمریکا طرفداران زیادی داشتند و همین افراد کلوپ سیتروئن آمریکا را تشکیل دادند که حتی در دهه‌های 80 و 90 میلادی نیز تقاضایی برای خرید محصولاتی همانند CX و XM و زانتیا ایجاد کردند. با این حال واردات این خودروها به طور غیر رسمی و بسیار محدود بود.
رنو 21
رنو شاید موفق‌ترین خودروساز فرانسوی در بازار آمریکا بود که یک بار در دهه50 میلادی و بار دیگر از ابتدای دهه 80 به این بازار راه یافت و از طریق همکاری با خودروسازان آمریکایی، سعی کرد تا شبکه فروش و خدمات بسیار منسجمی داشته باشد. در دهه 80 میلادی رنو با خرید سهام AMC به طور گسترده‌تری در بازار آمریکا حاضر شد، با این حال مشکلات اقتصادی و سودآوری اندک محصولات رنو در این بازار سبب شد تا در سال 1988 از بازار آمریکا خارج شود. با آنکه آخرین محصول دوران همکاری رنو و AMC خودرو پریمیر است، اما مدل مدالیون که در حقیقت نمونه آمریکایی رنو 21 است، آخرین خودرویی است که تماما یک رنو اروپایی با تغییرات آمریکایی بود؛ خودرویی که در کشورمان نیز استقبال از آن قابل توجه نبود.
آلفارومئو 75
آلفارومئو همواره بازاری محدود اما مشتریانی خاص و وفادار در بازار آمریکا داشت. با این حال این خودروساز در دهه 80 میلادی تلاش کرد تا حضورش در بزرگترین بازار خودرو جهان را با ارائه نمونه بهبود‌یافته و لوکس‌تر سدان اسپرت جنجالی 75 تقویت کند. این خودرو که با نام میلانو به بازار آمریکا راه یافت، متاسفانه برای تجربه‌ای شیرین برای آلفا کافی نبود؛ چراکه شبکه خدمات پس از فروش ضعیف و بسیار محدود آلفا در مقایسه با سایر رقبای اروپایی بسیار محدود و ناکارآمد بود و برای جلب نظر مشتریان یک سدان خانوادگی چندان کافی به نظر نمی‌رسید. پس از خروج این خودرو از بازار آمریکا، حضور آلفا در آمریکا رسما پایان یافت و تنها به فروش گونه‌های معدودی از 8C و اسپایدر در سال‌های آتی تا بازگشت دوباره این برند به آمریکا با 4C محدود شد.
فیات 124 اسپایدر و X1/9
فیات در بازار آمریکا برخلاف آنچه اروپایی‌ها از این خودروساز در ذهن داشتند، یک برند سازنده خودروهای اسپرت کوچک و میان‌رده بود؛ چراکه بیشتر حضور این خودروساز در آمریکا به محصولاتی اینچنین اختصاص یافته بود. فیات در دهه80 میلادی ساخت چنین خودروهایی را تقریبا کنار گذاشت؛ به همین دلیل دیگر حضور آن در بازار آمریکا چندان محلی از اعراب نداشت و موفقیت آن در این بازار با محصولات کوچک اقتصادی بسیار بعید بود. به همین دلیل فروش خودروهای اسپرت خود یعنی 124 اسپایدر و X1/9 را نیز در آمریکا پایان داد. با این حال پینین فارینا به عنوان مونتاژ کننده 124 و برتونه به عنوان سازنده X1/9 تصمیم گرفتند تا به ترتیب تا سال 1985 و 1989 این دو خودرو را در بازار آمریکا حفظ کنند. این خروج در پایان دهه 80 میلادی تا حضور مجدد این خودروساز در پی خرید کرایسلر ادامه یافت.
لانچیا دلتا اینتگراله
لانچیا در دهه 70 میلادی تقریبا تمامی حیثیت خود را به دلیل مشکلات فنی و پوسیدگی مدل بتا از دست داد. با این حال سعی کرد تا با رفع این مشکلات بازار انگلستان را به عنوان یکی از اصلی‌ترین بازارهای جهان از دست ندهد. با این حال تمامی این تلاش‌ها ثمر‌بخش نبود تا آنکه در ابتدای دهه90 میلادی تصمیم گرفت تا رفته رفته تمامی مدلهای خود را از بازار انگلستان حذف کند تا بیشتر روی بازار خود ایتالیا و اروپا شرقی تمرکز کند. بدین ترتیب آخرین خودرویی که با نام لانچیا به طور رسمی به بازار انگلستان فرستاده شد، مدل خاص سری دلتا با پسوند اینتگراله بود که تا پایان سال 1995 میلادی در بازار این کشور حضور یافت. امروزه با آنکه محصولات لانچیا چندان رنگ و بویی از دوران طلایی این خودروساز ندارند، اما هنوز هم طرفداران این برند سودای حضور مجدد آن را در انگلستان در سر می‌پرورانند.
دوو Lacetti
شاید دوو کم‌افتخارترین نام در لیست ما باشد و قرارگیری آن در کنار نام‌هایی همانند آلفارومئو و پونتیاک برای بسیاری از شما عجیب به نظر برسد، اما در دهه 90 میلادی دوو موفق‌ترین خودروساز کره‌ای در بازار اروپا بود که به سرعت در حال فتح بخش ارزان‌قیمت بازار و بدل‌شدن به خودروسازی بزرگ بود. در این میان محصولاتی همانند اسپرو و ریسر پایه‌های موفقیت اولیه دوو را بنا نهادند و به لطف کیفیت خوب، قیمت مناسب و خدمات بسیار عالی در بازار انگلستان، ماتیز و لانوس نیز موفق ظاهر شدند. با این حال مشکلات اقتصادی دوو در قرن بیست و یکم در کنار سیاست جدید جنرال موتورز به عنوان مالک جدید این خودروساز سبب شد تا دوو در میانه این دهه محصولات خود را با نام شورولت به این بازار بفرستد و رفته رفته از 2004 نامش حذف شود. همین کافی بود تا هیوندای و کیا بتوانند به‌راحتی جانشین دوو در این بازار شوند.
اولدزموبیل آلرو
اولدزموبیل به عنوان یکی از قدیمی‌ترین برندهای آمریکایی در دهه‌های 50 و 60 میلادی موفقیتی خیره‌کننده داشت. با این حال سیاست‌های خاص جنرال موتورز از اواسط دهه80 میلادی رفته رفته به تضعیف این برند انجامید. همین امر کافی بود تا با رسیدن به اواخر دهه 90 میلادی سودآوری این برند بسیار اندک باشد و جنرال موتورز ترجیح دهد تا با تمرکز روی بهبود وضع بیوایک و گسترش برند نسبتا نوپا ساترن، اولدزموبیل را حذف کند. در میانه سال 2004 میلادی تولید آلرو به عنوان آخرین سدان نسبتا کلاسیک این برند پایان یافت تا دیگر خودرویی با نام اولدزموبیل تولید نشود. شاید حذف اولدزموبیل از بازار آمریکا در کنار حذف پونتیاک تلخ‌ترین وداع‌هایی باشند که در قرن بیست و یکم توسط جنرال موتورز رقم زده شدند.
پلیموث پراولر
پلیموث یکی از برترین نام‌ها در دوران طلایی خودروسازان آمریکا بود که به تدریج به دلیل سیاست‌های نادرست گروه کرایسلر محبوبیت خود را از دست داد و به سازنده محصولات کسل‌کننده بدل شد. با این حال در اواخر دهه 90 میلادی مدل پراولر با ظاهری جذاب و عملکرد فنی خوب توانست امیدی در دل طرفداران این برند ایجاد کند. متاسفانه کم‌حجم بودن پیشرانه این خودرو در کنار محدود‌بودن بازار آن برای موفقیت پلیموث کافی نبود و همین سبب شد تا کرایسلر تصمیم بگیرد تا پلیموث را به دلیل عدم سودآوری در سال 2001 کنار بگذارد و در سال 2002 آخرین نمونه‌های پراولر را تحت برند کرایسلر راهی بازار کند.
پونتیاک G8
شاید تراژیک‌ترین محصول آمریکایی که در بحبوحه بحران اقتصادی پایان عمر یک خودروساز استثنایی را رقم زد، پونتیاک G8 بود. این خودرو که در حقیقت نمونه آمریکایی‌شده هولدن کومودور استرالیایی بود، شاید اصالت محصولات دوران طلایی پونتیاک را نداشت اما به لطف ظاهر جذاب، کیفیت ساخت و قیمت مناسب و عملکرد فنی عالی از نظر بیشتر طرفداران و متخصصان خودرویی استثنایی بود. اما موفقیت این خودرو به قدری نبود که بتواند مشکلات اقتصادی جنرال موتورز را پایان دهد و در پایان سال 2009 تولید این خودرو و تمامی محصولات پونتیاک به پایان رسید. بسیاری از G8 به عنوان خودرویی با پتانسیل بدل‌شدن به یک کلاسیک در آینده یاد می‌کنند.
