به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از عصرایران ، محصولات سری7 مجهز به آخرین دستاوردهای فناورانه ب ام و با موتورهای متنوعی تا 12 سیلندر و در مدل های بنزینی، دیزلی و هیبریدی برپایه سامانه تمام چرخ محرک عرضه شده اند ولی خاص ترین ب ام و سری 7 مدل 750 آی ال ویی16 است که با نام های گلدفیش، سکرت 7 و 767 آی ال نیز شناخته می شود.
اما ماجرای شکل گیری چنین پروژه ای در ب ام و و عدم حضور آن در خیابان ها نیز در نوع خود برای مخاطبان دنیای خودرو شنیدنی و جالب است:

ایده ساخت چنین خودرویی اولین بار توسط کارل هاینز لانه از مهندسان ارشد ب ام و در دهه 80 میلادی، مطرح شد. وی که در پروژه توسعه موتور های قدرتمند ام3 و ام5 حضور داشت به فکر ارائه مدلی فوق قدرتمند از سری7 افتاد که در واقع می توانست به عنوان یک ام7 یا سوپر7 معرفی شود.
لانه و همکارانش طی زمانی کمتر 6 ماه(آغاز پروژه ژوئیه 1987) موتور ام70 ویی12 را با 4 سیلندر اضافه تقویت کردند تا این نمونه 5 لیتری 12 سیلندر تبدیل به یک موتور 16 سیلندر 32 سوپاپ شود.

البته زاویه 60 درجه موتور بدون تغییر باقی ماند اما حجم به 6.7 لیتر افزایش یافته و طول موتور نیز نزدیک به 30 سانتیمتر بیشتر شد.

موتور 16 سیلندر

در نهایت 24 دسامبر 1987 کار تولید موتور جدید پایان یافت و این هیولای 310 کیلوگرمی که 60 کیلوگرم از موتور 12 سیلندر ام70 سنگین تر بود، برای ورود به فاز آزمایش، تحویل شد.

واحد بررسی از موفقیت و عملکرد قابل توجه موتور جدید با خروجی 408 اسب بخار و گشتاور 461 پوندفوت خبر داد. این آمار به مفهوم حدود 108 اسب افزایش خروجی در مقایسه با موتور 12 سیلندر پایه بود. افزایش 130 پوندفوتی نیز برای گشتاور ثبت شد.
شاید این آمار در مقایسه با موتور 16 سیلندر بوگاتی یک فاجعه باشد اما اینجا مساله زمان و سطح پیشرفت تکنولوژی مطرح است. خودروی سری7 ب ام و با این موتور می توانست طی 6 ثانیه از حالت توقف به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت دست یابد که برای دهه 80 آمار قابل توجهی است.

بیشینه سرعت ثبت شده برای این موتور 281 کیلومتر بر ساعت است.

پس از آزمایش موفقیت آمیز موتور نوبت به نصب آن روی یکی از محصولات سری7 رسید که طبیعتا با توجه به زمان این رویداد، مدل 750 آی ال از پلتفرم ایی32 انتخاب شد. در آن زمان ب ام و محصولی نداشت که از منظر ابعاد بزرگ تر از مدل مذکور باشد، بنابراین مرحله نصب موتور آغاز شد اما افزایش طول موتور مشکل فضای محدود برای قرارگیری آن در محفظه موتور را ایجاد کرد و عملا دیگر جایی برای اجزای اصلی سیستم خنک کننده موتور و بطور شاخص رادیاتور وجود نداشت.
با این شرایط تنها گزینه ای که پیش روی لانه و همکارانش قرار داشت فضای خالی صندوق عقب بود! بدین ترتیب سیستم خنک کننده موتور کاملا به قسمت مذکور انتقال یافت و هواکش های بزرگی نیز روی فندر(گلگیر) عقب ایجاد شد تا کاهش دمای پیشرانه تسهیل شود. اجرای این طرح؛ علاوه بر هواکش های روی فندر تغییراتی را نیز در شکل چراغ ها و بامپر(سپر) عقب موجب شد.

تقریبا تمامی صندوق عقب به انحصار سیستم خنک کننده در آمد و به جای یک رادیاتور بزرگ از دو نمونه کوچک تر استفاده شد تا فشار وارده بر سیستم کاهش یافته و کنترل دمایی به شکل بهینه مدیریت شود.
بدین ترتیب موتور روی 750 آی ال نصب شد تا هیولای دهه هشتادی ب ام و وارد تست جاده شود. موتور با یک جعبه دنده دستی 6 سرعته هماهنگ شد.

این تپنده 6.7 لیتری میل بالایی به بلعیدن بنزین داشت! بطوریکه در شهر حدود 21.5 لیتر و در بزرگراه 14.7 لیتر بنزین را در 100 کیلومتر مصرف می کرد. البته با مقداری فشار بیشتر روی پدال و تلاش برای رکوردگیری سرعت، میزان مصرف سوخت به 25 لیتر هم نزدیک می شد که این محصول را از نظر قوانین زیست محیطی مردود می ساخت.
در نهایت، سال 1988 پروژه گلدفیش در تمام مراحل موفقیت عملکردی را ثبت و تبدیل به گزارشی برای مدیران رده بالای ب ام و شد تا شاید شانس تولید انبوه را بدست آورد. اما همانطور که انتظار می رفت این خودرو به دلیل مشکلات زیست محیطی، حذف فضای بار صندوق عقب، طراحی نامتعارف در قسمت انتهای خودرو و فروش محدود سری7 در مقایسه با سایر محصولات نتوانست موافقت تولید انبوه را بدست آورد و پروژه در سطح همان یک نمونه اولیه تولید لانه و همکارانش به پایان رسید.

خاص ترین

این خودرو هم اکنون در مجموعه ب ام و به عنوان یک اثر هنری و نوستالژیک نگهداری می شود و البته خاص ترین سری7 استاندارد جهان است.