نیازهای حمل و نقل شهری برای زنان و مردان یکسان نیست

به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از ایرنا ، پویا پارسا روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا، افزود: زنان به اندازه مردان نیازهای مسافرتی عمده ای دارند، اگر چه در بسیاری از جنبه ها این نیازها متفاوت است، اما باید گفت حمل و نقل از جنبه های اساسی زندگی زنان است و دسترسی آنها را به طیف وسیعی از منابع جامعه از قبیل کار، مراقبت از کودکان، آموزش، بهداشت و حتی مشارکت های اجتماعی و سیاسی فراهم می سازد.

وی گفت: با اینکه زنان نیز به عنوان استفاده کنندگان از شبکه حمل و نقل در نظر گرفته می شوند و با وجود این که نیازها و خواسته های آنها نسبت به مردان متفاوت است ولی الگو ذهنی بسیاری از مدیران شهری در مورد استفاده کنندگان از راه، فردی بلند قد و خوش بنیه با سطح درآمدی متوسط است. این نگرش نامعقول مدیران و طراحان شهری است که حتی در اتوبوس های شهر کرج و بسیاری از شهرهای ایران هم می توان آن را مشاهده کرد.
وی بیان کرد: در چندین سال گذشته یکی از مهم ترین تغییرات ساختاری در بازار کار افزایش چشمگیر زنان، خصوصا آنهایی که کودکان خردسال دارند، در شغل های روزمره بوده است و این عامل باعث گردیده گزینه های مربوط به حمل و نقل، ارتباط بسیار تنگاتنگی با اشتغال زنان داشته باشد.
پارسا با بیان اینکه فعالیت زنان در شهر ارتباط محسوسی با شبکه حمل و نقل دارد تصریح کرد: بیشترین حجم مسافرت مردان را مسافرت برای کار تشکیل می دهد، در حالی که مسافرت به منظور خرید لوازم خانه و یا خریدهای شخصی و انواع دیگر مسافرت ها که از این دست اند غالب مسافرت زنان را تشکیل می دهد و می توان گفت به طور کلی زنان بیشتر با اتوبوس، پیاده و یا به عنوان مسافر از خودرو استفاده می کنند.
پژوهشگر و کارشناسی ارشد مدیریت شهری افزود: تقسیم بندی عمده بین کسانی است که ماشین شخصی را مورد استفاده قرار می دهند و کسانی که از حمل و نقل عمومی استفاده می کنند.
این پژوهشگر تاکید کرد: در دسترس بودن ماشین برای استفاده شخصی تاثیر عمده ای برالگوهای مسافرتی دارد و هرچه قدر که خودروهای شخصی بیشتری برای شهروندان موجود باشد آنها به جای استفاده از حمل و نقل عمومی از خودروهای شخصی استفاده می کنند و این موضوع به نفع شهر نیست.
پژوهشگر و کارشناسی ارشد مدیریت شهری بیان کرد: مردان به عنوان راننده وسایل نقلیه ، بیشترین استفاده کنندگان از خودرو در شهر به شمار می آیند و همین عامل باعث گردیده عوامل دیگری همچون افراد معلول و ناتوان و افراد خردسال و زنان شاغل و خانه دار در برنامه ریزی ها تاحدی نادیده گرفته شوند.
وی تصریح کرد: سیستم کنونی حمل و نقل شهری نیاز به تغییرات اساسی دارد، در واقع لازم است از ساخت پیاده راه ها تا پل های هوایی و سیستم حمل نقل عمومی شرایط جسمی و نوع جنسیت و شرایط همه گروه های خاص در برنامه ریزی ها و اجرا مد نظر قرار گیرد.
پارسا در پایان گفت: نابسامانی سیستم حمل ونقل به طور اتفاقی در جامعه رخ نمی دهد و وجود نظام جامع حمل و نقل عمومی نه تنها به نفع زنان جامعه وهمه گروه های خاص خواهد بود بلکه وابستگی به ماشین های شخصی را کاهش می دهد و این امکان را فراهم می سازد که شهرهای انسان محوری شکل بگیرد.