به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از مهر، هفته گذشته یک اتوبوس حامل مسافران یک شرکت هواپیمایی در محور سوادکوه پس از انحراف از مسیر به دره سقوط کرد و 12 نفر از مسافران این اتوبوس جان خود را از دست دادند، هرچند که حساسیت‌های زیادی در مورد این سانحه به وجود آمد و پیگیری‌هایی از سوی کمیسیون ایمنی راه‌ها برای علت حادثه در حال انجام است اما به نظر می رسد این جلسات تاکنون نتوانسته اقدام مهمی را برای کاهش شدت سوانح جاده ای انجام دهد.

در واقع در این سال‌ها پس از بروز یک سانحه پیگیری‌هایی از سوی پلیس و دولت برای علت حادثه انجام می شود اما پس از مدتی که گزارش‌ها اعلام شد، سانحه به فراموشی سپرده شده تا زمانی که دوباره تصادفی از این دست در جاده های کشور اتفاق بیافتد.

هرچند که با وجود اقدامات پلیس مانند جرایم رانندگی و افزایش دوربین های نظارت تصویری توانسته تلفات رانندگی را کاهش دهد اما بازهم شدت سوانح رانندگی بسیار بالا است، ضمن آنکه بخشی از این سوانح مربوط به حمل و نقل جاده ای می شود که تعداد زیادی از مسافران در یک تصادف جان خود را از دست می دهند.

سهم 1.2 درصدی اتوبوس در تصادفات جاده ای

آمارها نشان می دهد سهم تصادفات در بخش حمل و نقل عمومی به نسبت خودروهای شخصی کمتر است و آمارها حاکی از آن است که تصادفات خودروهای شخصی سهم 83.1 درصدی را در محورهای برون شهری دارد. براساس این آمار، پس از خودروهای شخصی سهم وسایل نقلیه سنگین و تریلی 15 درصد است و رتبه های بعدی به  اتوبوس با سهم 1.2 درصد و مینی بوس با 0.7 درصد اختصاص دارد.

اما به دلیل اینکه در تصادفات حمل و نقل عمومی به یکباره تعداد زیادی از مسافران جان خود را از دست می دهند، این سوانح اهمیت زیادی دارد، ضمن آنکه مسافران با اعتماد به شبکه حمل و نقل عمومی از آن استفاده می کنند اما مشکلاتی که در این بخش وجود دارد موجب از دست رفتن جان انسان ها و حتی معلولیت تا پایان عمر می شود.

هر رفت و برگشت اتوبوس؛ 60 هزار تومان

یکی از مهمترین مشکلاتی که در مورد حمل ونقل عمومی برون شهری وجود دارد، چند شیفته کار کردن رانندگان اتوبوس‌ها یا وسایل نقلیه باری است. از آنجایی که اغلب رانندگان برای شرکت‌های حمل و نقلی کار می کنند بنابراین به ازای هربار رفت و برگشت مبلغی را دریافت می کنند که این مبلغ نسبت به کار حساسی که این قشر دارند، پایین است.

به گفته یکی از مدیران شرکت‌های حمل و نقل عمومی جاده ای، رانندگان اتوبوس برای هر سرویس رفت و برگشت بین 60 تا 150 هزار تومان دریافت می کنند و اگر هر راننده ای سرویس بیشتری را برود به تبع آن دریافتی بیشتری را هم دارد.

بنابراین رانندگان برای تامین هزینه های وسایل حمل و نقل و همینطور دیگر مخارج زندگی به اجبار باید سرویس‌های بیشتری را در طول ماه بروند که همین موضوع یکی از عوامل خستگی و خواب آلودگی رانندگان است.

در واقع راننده ای که باید در تمام طول روز یا شب در جاده ها رانندگی کند نیاز به ساعت‌های زیادی استراحت در طول روز دارد که به دلیل درآمد پایین، بخش زیادی از رانندگان از ساعات استراحت خود کم می کنند تا سرویس‌های بیشتری را بروند و همین موضوع یکی از عوامل اصلی تصادف در جاده ها به شمار می رود.

به گفته یکی از رانندگان، نرخ یک حلقه لاستیک اتوبوس قبل از گرانی دو سال پیش 850 هزار تومان بود که الان این رقم به 3 میلیون و 800 هزار تومان رسیده است و دریافتی آنها از کار شبانه روزی کفاف این هزینه ها را نمی‌دهد، ضمن آنکه نگهداری اتوبوس هزینه های بالای دیگری هم دارد که این هزینه ها در کنار یکدیگر سالانه مبلغ زیادی را شامل می شود که از عهده بخش زیادی از رانندگان خارج است. گرچه این مشکلات نمی تواند از مسئولیتی که رانندگان در قبال حفظ جان مسافران دارند کم کند اما به طور حتم ایجاد شرایط مناسب تر از سوی دولت می تواند شدت سوانح و تعداد آنها را کاهش می دهد.