عضلات خسته دهه نودی!

به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، در این مطلب قصد داریم تا برخی از ماسل‌کارهای نه چندان موفق دهه نود میلادی را معرفی کنیم.
شورولت مانتی کارلو
مانتی کارلو در سال 1988 از گردونه تولید حذف شد. در سال 1995 اما دوباره این خودرو بازگشت، این بار در قالب نمونه کوپه مدل سدان لومینا. مانتی کارلو جدید براساس پلتفرم لومینا شکل گرفته بود به همین دلیل هم دیفرانسیل جلو بوده، پیشرانه‌های V6 به قدرت 160 و 215 اسب بخار برای آن قابل سفارش بودند. همین دو عامل یعنی نبود پیشرانه V8 قدرتمند و عدم انتقال نیرو به چرخ‌های عقب کافی بودند تا بسیاری نسبت به این خودرو انتقاداتی شدید وارد کنند. علاوه بر این ظاهر مانتی کارلو جدید نیز چندان جذاب نبود تا در نهایت در لیست ما جای بگیرد.

سری اول نسل چهارم پونتیاک فایربرد
پلتفرم جدید کامارو/فایربرد در سال 1993 در قالب نسل چهارم معرفی شد. در این پلتفرم، بیشتر مشخصات و متعلقات مشابه نسل سوم بود و به همین جهت پیشرانه 6 سیلندر 160 اسب بخاری در ابتدا قابل خریداری بود. علاوه بر این، فایربرد در نسل چهارم از نظر ظاهری بسیار شبیه به کامارو بود و اختلاف این دو محصول از همیشه کمتر شد. خوشبختانه در ادامه راه پونتیاک سعی کرد تا با ارائه پیشرانه‌های V8 قدرتمند در گونه ترنزام و فرمولا، وضعیت را بهبود بخشد. با این حال سری اول نسل چهارم فایربرد چندان با استقبال گرمی مواجه نشد.

مرکوری کوگار
دقیقا یک سال پیش از قرن بیست و یکم بود که مرکوری یکی از اسامی معتبر قدیمی خود را برای یک کوپه مدرن استفاده کرد. نام کوگار پس از چند سال دوری، برای یک کوپه دیفرانسیل جلو متوسط به صحنه بازگشت. این خودرو در حقیقت توسط فورد اروپا رو برای بازار این قاره طراحی شده بود، اما مرکوری نیز تصمیم گرفت تا آن را برای بازار آمریکای شمالی در نظر بگیرد. پیشرانه‌های 4 و 6 سیلندر 125 و 170 اسب بخاری برای بسیاری ضعیف محسوب می‌شدند و ظاهر خودرو نیز با وجود مدرن بودن، با استانداردهای خودروهای عضلانی فاصله داشت. به هر جهت همه این‌ها کافی بود تا کوگار در سال 2002 به طور کامل از بازار آمریکای شمالی خداحافظی کند.

سری Pace Car نسل پنجم کوروت
نسل پنجم کوروت قطعا پیشرفتی قابل توجه نسبت به نسل‌های قبلی این خودرو محسوب می‌شد و از نظر ظاهری و مشخصات فنی، مدرن و استثنائی بود. پیشرانه هشت سیلندر 5.7 لیتری 347 اسب بخاری خودرو نیز در حد و اندازه رقبای اروپایی بود. اما متاسفانه جنرال موتورز برای اولین سال حضور این خودرو در بازار، آپشن طرح گرافیک مشابه نمونه مارشال مسابقات ایندی 500 را ارائه کرد. گرافیک این خودرو بسیار زشت بود و ترکیب رنگ ارغوانی با زرد پررنگ به مذاق خیلی‌ها خوش نیامد. همین سبب شد تا استقبال چندانی از این آپشن نشود و همه به سراغ نمونه عادی بروند.

سری اول ماستنگ Edge
فورد تصمیم گرفت تا ماستنگ را در آخرین سال قرن بیستم به طور کامل به روز رسانی کرده، با استانداردهای زیبان طراحی جدیدش منطبق کند. زبان طراحی جدید فورد Edge نام داشت و به همین دلیل این سری نیز با لقب Edge شناخته می‌شود. اما این به روز رسانی تنها به ظاهر خودرو رسید و متاسفانه فورد از نظر فنی برای سال 1999 تغییرات چندانی ایجاد نکرد. بدین ترتیب هنوز هم پیشرانه 3.8 لیتری 190 اسب بخاری در نمونه عادی نیروبخش ماستنگ بود. علاوه بر این ظاهر خودرو نیز به قدر کافی به روز نشده بود و خصوصا نسبت به دماغه آن انتقاداتی وارد بود. خوشبختانه فورد در سال‌های بعد نمونه‌های برتری از سری جدید را عرضه کرد.

سری اول نسل چهارم شورولت کامارو
جنرال موتورز برای نسل چهارم کامارو، تغییرات چندانی در پلتفرم نسل سوم ایجاد نکرد و بیشتر به یک به روزرسانی کلی در کنار ظاهر و فضای داخلی کاملا جدید اکتفا نمود. به همین دلیل در نمونه‌های اول، هندلینگ و عملکرد فنی نسل چهارم چندان مورد توجه متخصصان قرار نگرفت. علاوه بر این، به جز یک نمونه، در باقی گونه‌های سال اول (1993) پیشرانه‌های V6 با قدرت 160 اسب بخار قابل سفارش بودند که در حد هاچبک‌های سریع ژاپنی محسوب می‌شد. البته خوشبختانه جنرال موتورز در ادامه به بهبود و به روز رسانی کامارو پرداخت و وضعیت بسیار بهتر شد.