به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از مهر، ناصر امانی گفت: بحث آلودگی هوا یک مسئله ملی است و تنها مختص به شهر تهران نیست به طوری که در نیمه دوم مهرماه و آبان و دی، کلانشهرهای دیگر کشور همچون اصفهان، مشهد، اراک همانند شهر تهران و یاحتی بدتر از آن، با مشکل آلودگی هوا مواجه هستند.
معاون شهردار تهران افزود: شهرداری تهران نیز در خصوص کنترل و کاهش آلودگی هوا وظایفی را بر عهده دارد که مهمترین آن بحث توسعه حمل و نقل عمومی است که در این رابطه مردم شاهد هستند اقدامات بسیار خوبی در این دوره از مدیریت شهری در حوزه حمل و نقل ریلی و ایجاد خطوط ویژه اتوبوسرانی صورت گرفته که قابل مقایسه با هیچ دوره ای نیست.
امانی با بیان اینکه در حال حاضر شهر تهران با عقب ماندگی جدی در خصوص تامین اتوبوس مواجه است، در این باره اظهار کرد: در حال حاضر از 50 درصد ظرفیتی که باید تا پایان برنامه از آن برخوردار باشیم استفاده می کنیم به طوری که باید 12 هزار اتوبوس در اختیار داشته باشیم اما اکنون تنها 6 هزار اتوبوس در اختیار مدیریت شهری تهران و حمل و نقل عمومی است.
وی با اذعان به اینکه بخشی از اتوبوس های کنونی سیستم حمل و نقل فرسوده شده و عمرشان به پایان رسیده است، تصریح کرد: طبق قانون و مصوبات موجود 82.5 درصد تامین اتوبوس ها در کلانشهر تهران به عهده دولت است اما دولت نتوانسته در این رابطه به تعهداتش عمل کند و شهرداری هم از محل اعتبارات خود تنها بخشی از نوسازی ناوگان و خرید اتوبوس جدید را به انجام رسانده است.
معاون برنامه ریزی، توسعه شهری و امور شورای شهرداری تهران افزود: بخشی از اقدامات شهرداری تهران با گسترش فضای سبز و تلطیف فضا و کم کردن آلودگی هوا موثر بوده است اما مهمترین علت آلودگی هوای تهران، بنا به نظر کارشناسان خودروها و موتورسیکلت های فرسوده در حال تردد است.
امانی خاطرنشان کرد: در حال حاضر 300 هزار خودرو فرسوده دودزا و چند میلیون موتورسیکلت فرسوده در شهر تهران تردد می کنند در حالی که وظیفه خارج کردن این خودرو از سیستم به عهده ستاد سوخت و دولت است.
وی افزود: دولت قدم هایی در خصوص کنترل آلودگی هوا برداشته است اما نتایج این اقدامات گواه آن است که این اقدامات کافی نیست و برای کنترل آلودگی نیاز به تغییر نگاه مدیریتی به این معضل است.
معاون برنامه ریزی، توسعه شهری و امور شورا شهرداری تهران خاطرنشان کرد: حل مشکل آلودگی هوا نیازمند مشارکت، برنامه ریزی، زمانبندی و تعیین منابع است و اقدامات کنونی تنها یک مسکن است و ریشه این درد را درمان نمی کند.