به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»،  سرانزا یکی از این خودرو‌هاست که هر چند با بی‌مهری در کشورمان روبه‌رو شد اما داشتن یک سری مشخصه‌های خاص در آن باعث شده است تا یکی از گزینه‌های کم‌دردسر برای استفاده در بیرون جاده و درون شهر‌ها باشد. فرصتی پیش آمد تا بعد از چندین بار همراهی دوستان سرانزاسوار در برنامه‌های مختلف، به بررسی یکی از سالم‌ترین آنها بپردازیم.

تولد سرانزا
سرانزا نیز مانند رونیز، نام روستایی از مناطق کشورمان است. در واقع روستای سرانزا در اطراف فیروزکوه قرار دارد و نام این خودرو که باید آن را از اولین چینی‌های وارد شده به بازار کشورمان بدانیم، از این منطقه گرفته شده است. اما چرا گفتیم چینی؟ در واقع سرانزا در سال 1382 در شرکت پارس خودرو متولد شد و عمده مدل‌های موجود از آن نیز مربوط به سال‌های 1383و 1384 هستند. جرقه‌های طراحی و تولیدی این خودرو برای اولین بار در شرکت Zhengzhou-Nissan که محل تولید مدل‌های مختلف نیسان و محصولاتی بر اساس آنهاست و از زیرمجموعه‌های شرکت دانگ فنگ و نیسان است، زده شد. این خودرو در دو نوع طراحی شد که اختلاف آنها در برآمدگی بلند عقب سقف بود که نمونه دارای این برآمدگی را می‌توان یک پونتیاک ازتک از نظر زشتی به حساب آورد. اما مدل عرضه شده در کشورمان که فقط هم در ایران تولید شده است، از نظر طراحی کلی دارای چهره قابل قبولی است. در واقع در سال‌های عرضه این خودرو، شرکت سایپا هدف از ارائه سرانزا را در علاقه مردم به داشتن یک خودرو شاسی بلند ارزان‌قیمت‌تر عنوان کرده بود که با قراردادن خودجوش یک اتاق در قسمت بار نیسان پیکاپ از آن به عنوان یک خودرو شبیه استیشن واگن‌ها استفاده می‌کردند که این رویه واقعا در اوایل معرفی نیسان پیکاپ بسیار شایع بود. اما مشکلاتی که نیسان پیکاپ داشت و از طرفی ظاهر زیباتر و اتاق قشنگ‌تر نیسان رونیز، باعث شد تا سرانزا به صورت محدود در سازمان‌ها و ادارات دولتی استفاده شود و خرید شخصی آن بسیار کم باشد که در نهایت منجر به توقف تولید آن شد.

نکات مثبت و منفی
سرانزا ‌روی پلت‌فرم نیسان پیکاپ ساخته شده و در واقع همان پیکاپ با اتاق استیشن است. این اتفاق باعث شده است تا خودرویی کشیده طراحی شود که از این نظر برای برخی دوست‌داشتنی بوده و از نظر دیگران نیز ممکن است به خاطر قیاس آن با رونیز، قابل قبول نباشد. اما همین ریشه و اساس سرانزا و اشتراک آن با یک پیکاپ توانا در خارج جاده‌ها، باعث می‌شود تا بتوان از آن در آفرود‌های نه‌چندان سبک نیز استفاده کرد که با توجه به انژکتوری بودن آن و قیمت مناسبش، باید امروزه به آن نمره قبولی را داد، هر چند که در زمان خودش مردود شده بود! اما یکی‌بودن ساختار فنی این خودرو با یک وانت‌بار یعنی وجود فنر‌های شمش در بخش عقب، این یک اتفاق عجیب نیست و اولین جرقه‌های تولید استیشن واگن‌ها نیز از تبدیل یک وانت‌بار به یک خودرو مسقف زده شده بود. این نحوه طراحی باعث خشک‌شدن بخش عقبی و پریدن آن در عبور از دست‌انداز‌ها مثل وانت‌بار‌ها‌ می‌شود که البته این پرش‌ها در استیشن‌ها به خاطر وزن بیشتر روی فنر، کمتر می‌شود و در سرانزا نیز به خاطر فنر روی محور‌ها، پریدن‌های کمتری از رونیز ‌دارد. البته این یکی‌بودن ساختار فنی این خودرو با نیسان پیکاپ، به معنی فراوانی قطعات یدکی و تعمیرکاران آن نیز می‌شود که برای یک خودرو آفرودر، حائز اهمیت است.
سرانزا وزنی در حدود 1875 کیلوگرم دارد که این تناژ برای موتور 4 سیلندر 160 اسب بخاری (‌در برخی مراجع قدرت این پیشرانه را 155 اسب نیز ذکر کرده اند‌) و البته گشتاور نسبتا کم 208 نیوتن‌متری کمی سنگین است. به همین خاطر سرانزا برای بیراهه‌نوردی‌های نه‌چندان سنگین، کاملا مناسب است اما نباید از آن انتظار قدرت‌نمایی در حد آفرودر‌های قدیمی معروف موجود در کشورمان را داشت که البته در بیراهه‌نوردی با این خودرو می‌توان پا به پای دیگر اعضای خانواده‌اش یعنی رونیز و پیکاپ طی طریق کرد. از قسمت‌های همیشه مورد بحث این خودرو، اتاق آن است که دقیقا شبیه به شمشیر دولبه خواهد بود. در حالی که این خودرو دارای سه ردیف صندلی است و جا پای خوبی برای سرنشینان ردیف دوم در آن دیده می‌شود، شیوه طراحی اتاق و استفاده از قطعات نامرغوب در بخش عقبی باعث شده است تا اگر ریز به جزئیات آن نگاه کنیم، بخش اضافه شده به خودرو چندان دلچسب نباشد. ردیف سوم مثل بسیاری از خودرو‌های اینچنینی، مناسب افراد با قد متوسط است که البته نمی‌توان به آن خرده گرفت و در این میان، طراحی کولر دوم برای سرنشنیان عقب و وجود یک کول باکس در این بخش از دیگر ویژگی‌های مثبت این خودرو است. در راستای ارزان‌سازی این خودرو، فرمان فاقد تنظیمات خاصی است و نحوه طراحی زاپاس‌بند عقب نیز که از نقاط قوت طراحی خارجی آن است، باعث کاهش دید راننده‌ هنگام دنده عقب رفتن می‌شود که نیاز به نصب دوربین دنده عقب را در آن کاملا آشکار می‌کند.

پیشرانه و بخش‌های فنی
پیشرانه قرار‌گرفته ‌روی سرانزا مثل دیگر بخش‌های فنی آن، کاملا مشابه با نیسان پیکاپ است. برای این موتور در ابتدا قدرت 160 اسب بخار اعلام شده بود که امروزه به خاطر مسائل زیست محیطی و کاهش آلاینده‌ها، در حدود 133.5 اسب از آن به دست می‌آید. اما همان‌طور که گفتیم، موتور 4‌سیلندر انژکتوری تنفس طبیعی سرانزا دارای 160 اسب بخار قدرت و 208 نیوتن‌متر گشتاور است.
این پیشرانه 24 سوپاپه، دارای 2389 سی‌سی حجم بوده و از سری موتور‌های خانواده KA نیسان با کد KA24DE است. گشتاور پیشرانه برای این تناژ اندک است اما می‌توان در ترکیب با دنده‌های سنگین و کمی مهارت راننده، سفر‌های آفرودی بی‌دردسری را تجربه کرد.
دیفرانسیل‌های سنگین نیسان همیشه از نقاط قوت آن بوده است اما سرانزا دارای دیفرانسیلی سرعتی است که همین ویژگی باعث می‌شود تا حساسیت این بخش از خودرو بالاتر رفته و ظرفیت یدک‌کشی آن را پایین نگه دارد.

سخن آخر
در شرایط فعلی بازار کشورمان، وضعیت به‌گونه‌ای است که خرید یک خودرو شاسی‌بلند مدرن و روز با قابلیت آفرود، حداقل 100میلیون تومان هزینه در‌بر‌خواهد داشت. از این رو می‌توان گفت عمده خودرو‌های آفرودی مورد استفاده در تیم‌های گوناگون، از شاسی بلند‌های قدیمی موجود در کشورمان است که مهم‌ترین ویژگی‌های آنها، توانایی بالا در عبور از بیراهه‌ها، فراوانی قطعات و تعمیر و نگهداری کم‌هزینه، قیمت نسبتا پایین خودرو و... است.
در این میان خودرو‌هایی همچون سرانزا از سوی افرادی که در پی خرید یک استیشن واگن نه‌چندان قدیمی با ظاهر امروزی و فضای راحت سرنشینان هستند، می‌تواند یک گزینه مناسب باشد. هر چند که بازار فروش دوباره چنین خودرویی چندان مناسب نیست اما برای افرادی که به دنبال یک خودرو کم‌دردسر با قیمتی به‌مراتب کمتر از نیسان رونیز هستند، سرانزا می‌تواند انتخاب قابل قبول و راضی‌کننده‌ای باشد.
در پایان لازم است‌ از آقای مهندس محسن همدانی به جهت در اختیار قرار دادن خودرو خود و همراهی در تهیه این مطلب، نهایت تشکر را داشته باشیم.